Πέμπτη 21 Απριλίου 2016

Μαύρη επέτειος για σοβαρή σκέψη

Μαύρη επέτειος σήμερα.



49 χρόνια ακριβώς πέρασαν από τη μέρα της επιβολής της χούντας των συνταγματαρχών του 1967.

Το τί σήμαινε αυτή η χούντα το ένοιωσε ο λαός στο πετσί του.

Δεκάδες και εκατοντάδες νεκροί ή δολοφονημένοι από το φασιστικό κράτος, χιλιάδες βασανισμένοι και εξόριστοι, βία, τρομοκρατία και όλα τα σχετικά που περιλαμβάνει ένα τέτοιο καθεστώς, μια τέτοια επιλογή.

Χρησιμοποιούμε τη λέξη "επιλογή" γιατί είναι λάθος να θεωρεί κανείς τα πραξικοπήματα τέτοιου είδους, ανταρσίες λίγων ανθρώπων ξεκομμένων από την εξουσία και τη θέλησή της.

Σε κάθε σοβαρή πολιτική συζήτηση είναι αδύνατον να μην ξεκαθαρίζεται το ζήτημα της εξουσίας.

Το πραξικόπημα της 21ης Απριλίου του 1967 λοιπόν δεν ήταν μια κίνηση λίγων συνωμοτών που λειτουργούσαν για δικά τους συμφέροντα.
Ηταν η επιλογή της κυρίαρχης μερίδας της μεγαλοαστικής τάξης της εποχής που έβλεπε να μην εξυπηρετούνται τα συμφέροντά της όπως ήθελε από το πολιτικό προσωπικό της εποχής.
Φυσικά δίπλα σ'αυτούς στεκόντουσαν και οι σύμμαχοί τους που ήταν μεγάλα συμφέροντα που εκφραζόντουσαν από ξένες δυνάμεις όπως οι ΗΠΑ αλλά και κρατικές υπηρεσίες ευρωπαικών χωρών.

Οταν ο ρόλος της χούντας ολοκληρώθηκε και η οικονομία είχε ανάγκη από άλλου τύπου πολιτική εκπροσώπηση η χούντα κατέρρευσε και τη θέση της πήρε η αστική δημοκρατία του 1974. Σ'αυτό βέβαια έπαιξε ρόλο και η πίεση που ασκούσε η αντίσταση του λαού.

Αυτό που έμεινε όμως στη θέση του ήταν και είναι η εξουσία της μεγαλοαστικής τάξης στις πλάτες του λαού, η δικτατορία δηλαδή της αστικής τάξης που παίρνει διάφορες μορφές και ονόματα ανάλογα με τις ανάγκες της οικονομίας και τις συνθήκες που επικρατούν.

Αυτή για να ανατραπεί χρειάζονται πολλά περισσότερα.
Πρώτα από όλα χρειάζεται να κατανοηθεί από μια σημαντική μερίδα του λαού ο χαρακτήρας αυτής της εξουσίας και του κράτους της και να εξατμιστούν οι αυταπάτες περί δήθεν δημοκρατίας.
Μια τέτοια"δημοκρατία" που μόνο δημοκρατία δεν είναι,
 βιώνει ο λαός στις μέρες μας και νοιώθει στο πετσί του τη βία της εξουσίας των μονοπωλίων που προσπαθούν να ξεπεράσουν την κρίση τους τσακίζοντας τις ζωές μας.

Περί "λιγότερου κράτους"

Όπως σε όλες τις προηγούμενες φάσεις των διαπραγματεύσεων με τους "εταίρους", ακούμε και αυτή τη φορά το ίδιο περίπου ρεπερτόριο.

Κεντρικό σημείο της γνωστής προπαγάνδας είναι και τα περί "λιγότερου κράτους"
Αυτοί που τα λένε αυτά βέβαια κρύβουν τις πιο βασικές αλήθειες.

Το πρώτο που κρύβουν είναι το γεγονός πως πίσω από το λεγόμενο "λιγότερο κράτος", κρύβονται φυσικά απολύσεις εργαζόμενων και κατεστραμμένες ζωές.

Το βασικό και ουσιαστικό που κρύβεται όμως είναι ο ίδιος ο χαρακτήρας του κράτους.

Κράτος είναι εκείνος ο μηχανισμός που καταναγκάζει το λαό να δεχτεί τις επιλογές της τάξης που έχει την εξουσία, στην περίπτωσή μας της αστικής τάξης.
Είναι δηλαδή μια μηχανή καταναγκαστικής επιβολής της εξουσίας και όχι ένα σύνολο εργαζόμενων στο Δημόσιο όπως π.χ. γιατροί ή δάσκαλοι.

Είναι φανερό ότι  όσο πιο σκληρές είναι οι πολιτικές που έχει ανάγκη να εφαρμόσει η εξουσία εναντίον του λαού για να εξασφαλίσει τη θεση της, τόσο πιο ισχυρή πρέπει να είναι και η μηχανή καταναγκασμού.

Μπορεί βέβαια να φανταστεί κανεις πως χωρίς πανίσχυρο κράτος που να τσακίζει την αντίσταση του λαού με κάθε τρόπο, ο λαός δεν θα είχε κανένα λόγο να δεχτεί πολιτικές που καταστρέφουν και λεηλατούν τη ζωή του.
Χωρίς τη μηχανή καταναγκασμού που λέγεται κράτος ο λαός φυσικά δεν θα υπάκουγε.

Η αλήθεια ειναι λοιπόν ότι η μεγαλοαστική τάξη αυτή την περίοδο για να σώσει την οικονομια της, που βρίσκεται σε βαθιά κρίση, και να περάσει το λογαριασμό στις πλάτες του λαού, έχει ανάγκη από πανίσχυρο κράτος.
Παρά τα όσα ψέματα λένε λοιπόν οι πολιτικοί της εκπρόσωποι, βαδίζει σε όλο και μεγαλύτερη ισχυροποίηση  του κράτους.

Τα περί λιγότερου κράτους λοιπόν είναι φούμαρα και σύννεφα καπνού για να κρυφτούν οι επιλογές παραπέρα λεηλασίας της ζωής του λαού.
Η μορφή που θα έχουν οι δομές που έχει ανάγκη το ισχυροποιημένο κράτος και το ποιες από αυτές θα έχουν δημόσιο και ποιες ιδιωτικό χαρακτήρα, όπως και πολλά άλλα ζητήματα, είναι λεπτομέρειες που θα ρυθμιστούν.

Σημασία έχει να επιβληθεί με τη βία, που είναι διαφόρων ειδών, η θέληση της κυρίαρχης τάξης στις άλλες καταπιεζόμενες τάξεις και στρώματα της κοινωνίας.

Αυτό μπορεί να γίνει μόνο με πανίσχυρο κράτος.

Αυτή είναι η μόνη αλήθεια.

Σήμερα μάλιστα που είναι η μαύρη επέτειος της χούντας του '67 καλό είναι είναι να σκεφτεί κανείς τι σημαινει "πανίσχυρο κράτος".

Για τη μεγάλη κινητοποίηση της πορείας των ανέργων





O περιορισμένος χρόνος που έχουμε για να ασχοληθούμε με το μπλογκ μας δεν μας άφησε να παρουσιασουμε με τον τρόπο που θέλαμε, και που της αναλογούσε, τη μεγάλη ιστορική κινητοποίηση της πορείας των ανέργων από την Πάτρα στην Αθήνα.
Μιλάμε ειδικότερα για το κλείσιμο της κινητοποίησης με το τεράστιο συλλαλητήριο και τη συναυλία στο Σύνταγμα- όπου είχα τη χαρά να συμμετέχω τραγουδώντας- που δεν βρήκαμε το χρόνο να παρουσιάσουμε, παρά το μεγάλο υλικό από φωτογραφίες και βίντεο που είχαμε συγκεντρώσει και έχουμε στα χέρια μας.

Σε μια κατάλληλη στιγμή σύντομα η παρουσίαση αυτή θα γίνει με τον τρόπο που της αξίζει έστω και ετεροχρονισμένα.

Κυριακή 10 Απριλίου 2016

Πήρε φωτιά το Χαιδάρι στην υποδοχή της μεγάλης πορείας!- Κ.Πελετίδης:«Δεν μπορούν τα εκατομμύρια του χρήματος να νικήσουν τα εκατομμύρια των αγωνιστών της ζωής».

Ολοι το βράδυ στις 6μμ στο Σύνταγμα!




Τρομερές στιγμές ζήσαμε πριν λίγο στο Χαιδάρι μπροστά από το Δημαρχείο της πόλης.
Χιλιάδες λαού που περίμεναν εκεί μέσα σε μια πανηγυρική ατμόσφαιρα, υποδέχτηκαν όπως άρμοζε τους οδοιπόρους της μεγάλης πορείας ενάντια στην ανεργία που έφτασε από την Πάτρα μετά από 8 μέρες!

Η στιγμή της υποδοχής είναι δύσκολο να περιγραφεί.
Άνθρωποι στα πεζοδρόμια, στην άσφαλτο, σκαρφαλωμένοι στα πεζούλια, στα παγκάκια, στα '΄δεντρα και όπου αλλού μπορούσε ο καθένας, αποθέωναν με φωνές, συνθήματα, ζητωκραυγές και μπράβο, τους οδοιπόρους που με σηκωμένες τις γροθιές πίσω από τα πανό και τις σημαίες τους, έμπαιναν περήφανοι, συγκινημένοι και χαμογελαστοί στην πλατεία Δημαρχείου.

Ηταν εκεί και τους περίμεναν ο Δήμαρχος του Χαιδαριού, ο Δήμαρχος Καισαριανής, ο δήμαρχος της Πετρούπολης, αλλά και ο δήμαρχος Ικαρίας!
Ηταν ακόμη εκεί σωματεία με τα πανό τους, απλοί άνθρωποι από την περιοχή και τις γύρω γειτονιές που χειροκρότησαν με την ψυχή τους τους οδοιπόρους της Ελπίδας!

Ηταν βέβαια εκεί και αντιπροσωπεία της ΚΕ του ΚΚΕ με τον ΓΓ Δ. Κουτσούμπα που υποδέχτηκε κι αγκάλιασε από τους πρώτους το δήμαρχο της Πάτρας.

Πολύ καλή η ομιλία του δήμαρχου Χαιδαριού Μ.Σελέκου ενώ συγκλόνισε ο δήμαρχος της Πάτρας με τον χωρίς κείμενο απλό, δυναμικό και γεμάτο ουσία χαιρετισμό του.
«Δεν μπορούν τα εκατομμύρια του χρήματος να νικήσουν τα εκατομμύρια των αγωνιστών της ζωής», είπε. "Εμείς οι άνθρωποι έχουμε τη δύναμη. Θα τους προσπεράσουμε γιατί είναι βαρίδια που εμποδίζουν την κοινωνική εξέλιξη"!

Είχε προηγηθεί συναυλία που οργάνωσε ο ΠΜΣ όπου τραγούδησαν ο Θ.Καρέλας, ο Κ.Σταυρόπουλος και η  Ερση Φτούλη.

Οι λαικές επιτροπές και οι γυναίκες της περιοχής είχαν ετοιμάσει φαγητό για όλους, ενώ γλέντι στήθηκε αμέσως μετά τις ομιλίες.



Ειδαμε τον Κ.Πελετίδη να χορεύει μετά από 220 χλμ πορεία!
Μαζί στα ποντιακά χόρεψε και η Ελένη Γερασιμίδου!


Η πορεία ξαναξεκίνησε μέσα σε κλίμα ενθουσιασμού στις 3μμ για το Σύνταγμα.

Η Αθήνα ετοιμάζεται να υποδεχτεί σε 2 ώρες τους ηρωικούς οδοιπόρους της ελπίδας με μεγάλο συλλαλητήριο και συναυλία όπου με μεγάλη χαρά θα συμμετέχω.
Παίρνω την κιθάρα μου λοιπόν και ξεκιναω για κέντρο!

Ολοι το βράδυ στις 6μμ στο Σύνταγμα!

Τετάρτη 6 Απριλίου 2016

Με την πορεία των ανέργων από Πάτρα Αθήνα

Ήταν μια απλή,   ζεστή μέρα της άνοιξης.
Παντού σ'όλα τα μήκη και τα πλάτη οι άνθρωποι χθες αγκαλιαζόντουσαν με τις συνηθισμένες καθημερινές ασχολίες τους.
Παντού, εκτός από την παλιά Εθνική Πατρών Κορίνθου.
Εκεί, ένα τσουρμο οδοιπόροι ενός άλλου ονείρου περπατούσαν από την Πάτρα στην Αθήνα παλεύοντας μ' έναν τρόπο ασυνήθιστο και πεισματάρικο, που φαινόταν ακόμη πιο ασυνηθιστος όταν έβλεπε κανείς πως μπροστά απο το πρώτο πανό περπατούσε ο Δήμαρχος της Πάτρας.







Με το Δήμαρχο Κωστα Πελετίδη σε μια από τις στάσεις

Σ'αυτή την ασυνήθιστη ιστορική πορεία των ανέγων, βρέθηκα χθες όλη τη μέρα περπατώντας τα 32 χιλιόμετρα από την Ακράτα ως το Ξυλόκαστρο.
Ηταν μια μέρα που δεν ήταν σαν τις άλλες από όποια πλευρά κι αν το δεις.
Χαρά, τρέλα, συνθήματα, ενθουσιασμός γι αυτό το καινούργιο όπλο που έμπαινε στο παιχνίδι, πίστη πως θ' αλλάξει ο κόσμος...
Κι ύστερα τραγούδι.
Μετα μουσικής ή χωρίς...'ετσι φωναχτά στο δρόμο δίπλα στη θάλασσα.
Και βέβαια σκέψη, πολλή σκέψη και πολλή συζήτηση
.
Γιατί βέβαια όλοι μάλλον σκεφτόντουσαν πως η πείνα κι η ανεργία είναι ντροπή.
Πως η φτώχεια είναι ντροπή.
Πως κανείς δεν πρέπει να μείνει παρατηρητής στο έγκλημα.
Πως είναι αληθινό έγκλημα να σου κλέβουν τη ζωή!

Πως δε γίνεται να δεχτούμε πως σήμερα που τόσος και τόσος πλούτος μπορεί να παραχθεί, να υπάρχουν τόσο πολλοί που δεν έχουν καν τα απαραίτητα.
Πως ο κόσμος αυτός πρέπει να αλλάξει, και θα τον αλλάξουμε εμείς!

ShareThis