Το μετέωρο βήμα του μεταναστευτικού

Στην εποχή της ευκολίας και της ταχύτητας όταν αρχίζει κουβέντα για τους μετανάστες ,το πιο εύκολο είναι να είναι κανείς ακροδεξιός!Το μόνο που έχει να κάνει, είναι να αραδιάσει μερικά τσουβάλια "επιχειρήματα" περί ανωτερότητας της ελληνικής φυλής που ωφείλει να διατηρήσει την καθαρότητα της,η περί του "κινδύνου διάρρηξης του κοινωνικού ιστού"η περί του αδιάσπαστου συνδέσμου ελληνισμού και ορθοδοξίας κλπ. και θεωρώντας τα ως αξιώματα που δεν χωρούν αμφιβολία, να καθαρίσει με τη μία!Και να τα χειροκροτήματα..
Αν πάλι δεν είναι τόσο ακραίος είναι το ίδιο εύκολο να μιλήσει κανείς "απλά" σαν σωστός Έλληνας "νοικοκύρης" που "καταλαβαίνει" μεν το πρόβλημα αυτών των ανθρώπων αλλά πάνω από όλα βάζει την πατρίδα του και την οικογένειά του όσο ανθρωπιστής κι άν είναι!(και γαμώ τους ανθρωπισμούς!)Αμέσως θα εχει μαζί του τη μεγάλη "πλειοψηφία του λαού"που -γιατί να το κρύψωμεν άλλωστε-δυστυχώς θα ευχόταν να ψεκάσουν τους μετανάστες σαν κατσαρίδες(φυσικά κάποιοι άγνωστοι) και να απαλλαγούμε από δαύτους μιά και καλή!
Αν όμως θέλει να λέγεται προοδευτικός η απλά άνθρωπος που βαδίζει με νέους όρους πρός το αύριο, και δεν τσαλαβουτάει στα λασπόνερα μιάς μίζερης επιβίωσης χωρίς όνειρο,τότε το πράγμα δυσκολεύει πολύ.Κι αυτό γιατι τότε θα πρέπει να σκεφτεί τον εαυτό του σαν μέλος και δημιουργό μιας κοινωνίας που σκέφτεται αρκετά διαφορετικά απο ότι η σημερινή απαράδεκτη δική μας.Μιας κοινωνίας πολύχρωμης που το κάθε χρωματάκι της διατηρεί την
ιδιαιτερότητά του και είναι το ίδιο απαραίτητο με κάθε άλλο και που αν λήψει,απλά κάτι πολύτιμο θά έχει χαθεί.Μιας κοινωνίας που λειτουργεί σαν κοινωνία,σαν σώμα δηλαδή που όταν ένα κύτταρό του "πονάει", πονάει ολόκληρο και ψάχνει τρόπο για να απαλύνει τον πόνο.
Μιας κοινωνίας άλλης δηλαδή, καλύτερης, αυριανης!
Το δύσκολο με το σωστό και το λάθος δεν είναι το να βρείς τι είναι το σωστό.ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΤΟ ΚΑΝΕΙΣ!Ειναι το να βρείς μεσα σου εκείνη την ποιότητα που σε κάνει κάτι παραπάνω απο αυτό που σήμερα δεν σου επιτρέπει να κάνεις το μετέωρο βήμα που σε πάει στη λύση του προβλήματος.
Η λογική που λέει καταλαβαίνω,αλλά δεν μπορώ,όσο κι αν φαίνεται σωστή αν την "πας" λίγο πιό πέρα,καταλήγει σε δρόμους περίεργους."Ηξερα οτι ηταν έγκλημα αλλά το κορμί ηταν
τόσο όμορφο και τόσο γυμνό, που δεν γινόταν να μην το κάνω" η "τον έσπρωξα στο γκρεμό αλλά αν δεν το έκανα θα κινδυνεύαμε να πεθάνουμε κι οι δύο" η σε άλλες λογικές του στυλ "αμάρτησα για το παιδί μου".Μπορει για όλα τα εγκλήματα να υπάρχουν πάντα καλές δικαιολογίες,όμως δεν νομιμοποιούν το έγκλημα,τι να κάνουμε.
Πάντως όλες αυτές οι λογικές δεν μπορούν να λύσουν το πρόβλημα, αλλά μόνο να το κάνουν χειρότερο και για μας και για κείνους.Με τσαμπουκάδες ουρλιαχτά ,μαχαιρώματα και μπουνιές δε λύθηκε τίποτα.Ειναι οι λύσεις της πιο χαμηλής ποιότητας που τις "έχουν" όλοι.
Όλοι ξέρουν να βρίζουν και να κλωτσάνε κι εμεις κι αυτοί και τα ζωα... αλλά εδώ μιλάμε για ανθρώπινες λύσεις ,σε προβλήματα δύσκολα ,ανώτερης ποιότητας ,που έχουν να κάνουν με ανθρώπους ,με ζωές ,με το αύριο.
Ότι και να λέμε ΕΙΝΑΙ ΑΔΥΝΑΤΟ ΝΑ ΚΛΕΙΣΟΥΝ ΤΑ ΣΎΝΟΡΑ εκτός αν τους πυροβολάμε σαν ζώα ,η τους αφήνουμε να πνιγούν όταν πηδάνε στη θάλασσα πράγμα που δεν μπορώ ούτε να το φανταστώ ότι θα το έκαναν άνθρωποι σε ανθρώπους.(η μήπως δεν είναι άνθρωποι;)
Οτι και να λέμε, όλοι μας έχουμε ένα ποσοστό ευθύνης για τους πολέμους και την εξαθλίωση
που τους σπρώχνουν στην πόρτα μας!Και όσο το κακό δεν σταματαει τόσο αυτοι θα φεύγουν απο τις χώρες τους οπως θα κάναμε κι εμεις στη θέση τους.
Το πρόβλημα των μεταναστών είναι ένα απο τα δυσκολότερα που θα χρειαστεί να λύσουμε και δεν θα λυθεί μεσα σε λίγον καιρό, με κάποια μέτρα μια κι έξω.Θα λυθει αργα ,κουραστικά με απογοητεύσεις, συγκρούσεις,πισωγυρίσματα κλπ μεσα στα χρόνια. Ομως όταν τελειώσουμε με αυτό όλοι θα είμαστε κερδισμένοι και καλύτεροι!
Προέρχομαι απο οικογένεια προσφυγική και μεσα στα αυτιά μου κάποια βράδια βουίζουν ιστορίες γλυκές απο τη συμβίωση φυλών και εθνοτήτων στην Κων/πολη, στα χωριά της Προποντίδας και της Μαύρης Θάλασσας.Ιστορίες με πανηγύρια και μουσικές ελληνικές, τούρκικες, τσιγκάνικες και αλλες.Που ο παππους μου τραβώντας για το λιμάνι αξημέρωτα για αλλο ενα ταξιδι,άκουγε το μουεζίνη κι έκανε το σταυρό του -γιατί Θεός ηταν κι αυτός-κι ύστερα έμπαινε στην "εκκλησιά τη δική μας" να κάνει προσευχή ,να πάρει ευλογία και να φύγει.Ονειρεύομαι λοιπόν έναν κόσμο άλλο πολύχρωμο,που άνθρωποι απο όλα τα σημεία του ορίζοντα δίνουν τα χέρια και σκύβουν με προσοχή,αγάπη κι αφοσίωση πάνω απο τα ίδια προβλήματα.Που ανταλλάζουν γνώσεις, εμπειρίες ,μύθους, μουσικές κι αγώνες,πλούτο πραγματικό δηλαδή και μαζί προχωράνε κρατώντας ο καθένας τη διαφορετικότητα του.Έναν ΚΟΣΜΟ ΚΟΣΜΗΜΑ αληθινό που αρνείται να θαμπώσει βουλιάζοντας σε μικρότητες κραυγές και ουρλιαχτά εθνικισμού!

ΥΓ. Επειδή πολλοί θα πουν "και στην πράξη τι;" έχω να πω το εξής .Θεωρώ οτι το κυρίαρχο αυτή τη στιγμή είναι να ΚΑΤΑΝΟΗΣΟΥΜΕ οτι το πρόβλημα πρέπει να λυθεί ,ΜΑΚΡΙΑ ΑΠΟ ΥΣΤΕΡΙΕΣ ΚΑΙ ΕΧΘΡΟΤΗΤΕΣ και ΜΕ ΤΡΟΠΟ ΑΝΘΡΩΠΙΝΟ ΜΕΤΑΞΥ ΑΝΘΡΩΠΩΝ
και αυτός είναι ο λόγος που με έκανε να γράψω γι αυτό.