Τη βάψαμε!Βρέθηκε άνθρωπος που ζεί λέει χωρίς φαγητό και νερό εδώ και 70 χρόνια.Δεν τρώει, δεν πίνει τραβάει στην ανηφόρα και δεν διαμαρτύρεται!Εξαφανίστε τον πριν τον κλωνοποιήσει το ΔΝΤ!
Παρασκευή 30 Απριλίου 2010
Τη βάψαμε!Δεν τρώει δεν πίνει
Τη βάψαμε!Βρέθηκε άνθρωπος που ζεί λέει χωρίς φαγητό και νερό εδώ και 70 χρόνια.Δεν τρώει, δεν πίνει τραβάει στην ανηφόρα και δεν διαμαρτύρεται!Εξαφανίστε τον πριν τον κλωνοποιήσει το ΔΝΤ!
Η μοναδική ευκαιρια της κρίσης
"Για ένα κομμάτι ψωμί δε φτάνει μόνο η δουλειά..."
Πόσο ήταν τελικά το δυσθεώρητο άνοιγμα- ζημία των Τραπεζων που προέκυψε από την Χρηματοπιστωτική κρίση;Την κρίση της καπιταλιστικής απληστίας δηλαδή που οδηγούσε πιθανότατα σε κατάρρευση;
Πως θα μπορούσε να καλυφθεί αυτό το άνοιγμα ειδικά εφ' όσον απ'ότι φάνηκε ήταν τόσο τρομακτικά μεγάλο ωστε μετα από 2 χρόνια να μην έχει ανακοινωθεί η εκτιμηθεί, αλλά απλά να εκφράζεται η αισιοδοξία ότι θα ξεπεραστεί το πρόβλημα;
Θα επαρκούσε ο ιδιωτικός δανεισμός απλά για τη δημιουργία νέου χρήματος από το χρέος;
Η μήπως έπρεπε να γίνει χρήση εργαλείων διόγκωσης των κρατικών χρεών και άρα νέου υπερδανεισμού των κρατών (η "βοήθεια" στην Ελλάδα είναι η μεγαλύτερη που δόθηκε ποτέ!)για να "διασωθούν" τα κράτη με όρους μάλιστα τοκογλυφικούς;
Απαντώντας σε όλα τα παραπάνω μαζί, ίσως βρούμε απάντηση στο τι συμβαίνει με όλη αυτή την τρέλα γύρω μας.Ισως βρούμε απάντηση στο πως γίνεται να απαιτούνται σκληρά μέτρα δημοσιονομικής πολιτικής μέσα σε συνθήκες παγκόσμιας κρίσης, όταν στην κρίση του '29 ο Κέυνς έσωζε την κατάσταση με τη θεωρία του.Τότε έλεγε πως είναι προτιμότερο να προσλαμβάνεις εργάτες για να ανοίξουν το πρωί μια τρύπα και το βράδυ άλλους εργάτες για να την κλείσουν.Αρκεί να έχουν χρήματα για να ξοδέψουν στις αγορές!Τώρα απολύουν κόσμο από παντού και αποσύρουν χρήμα αφού το χρήμα που μπορεί να προκύψει από την πραγματική οικονομία είναι κλάσμα αυτού που απαιτείται για τη διάσωση του τραπεζικού συστήματος και του καπιταλισμού!Και γιατί το ζητούμενο είναι πλέον η υποδούλωση και το πισωγύρισμα αιώνες πίσω σε άλλες εποχές πράγμα που βέβαια η ιστορία θα αρνηθεί!
Γίνεται λοιπον σιγά σιγά φανερό μετά από 2 χρόνια ψευτοκουβέντα ότι η διάσωση του καπιταλισμού και των τραπεζιτών περνάει πάνω από τα πτώματα ολόκληρων οικονομιών, κοινωνικών δικαιωμάτων,πάνω από τα πτώματα ολόκληρων λαών.
Εδω όμως είναι το σημείο όπου η οικονομοτεχνική συζήτηση σταματάει.Γιατί το πρόβλημα δεν είναι οικονομοτεχνικό που θα λυθεί μεταξύ των"ειδικών τεχνοκρατών" και πολιτικών που μας οδήγησαν εδώ, αλλά είναι βαθιά ανθρώπινο. Και θα "λυθεί" χρησιμοποιώντας ως κύριο καύσιμο ανθρώπινες ζωές αν δεν πάρουμε τις τύχες μας στα χέρια μας εδώ και τώρα!
Και επειδή όλοι μιλούν για τις ευκαιρίες που παρουσιάζονται στις κρίσεις έχω να πω πως μία και μονο είναι η ευκαιρία.Να απαλλαγούμε μια και καλή από αυτό το σύστημα παραγωγής κοινωνικής αδικίας και απατεώνων που την υπηρετούν και την αναπαράγουν.
Είναι μοναδική ευκαιρία να κοιτάξουμε στα μάτια το αύριο και να αρχίσουμε μέσα από τις στάχτες να χτίζουμε ένα κόσμο καλύτερο και εντελώς διαφορετικό απ αυτόν εδώ.
Πως; Φωνάζοντας πρώτα απ'όλα πως είμαστε εδώ!Πως υπάρχουμε ακόμα.Οχι με τις μαύρες σκέψεις που μας φορτώνει η τηλεόραση κι ο καναπές.
Αλλά με την αισιοδοξία που δίνει ο δρόμος.
Πόσο ήταν τελικά το δυσθεώρητο άνοιγμα- ζημία των Τραπεζων που προέκυψε από την Χρηματοπιστωτική κρίση;Την κρίση της καπιταλιστικής απληστίας δηλαδή που οδηγούσε πιθανότατα σε κατάρρευση;
Πως θα μπορούσε να καλυφθεί αυτό το άνοιγμα ειδικά εφ' όσον απ'ότι φάνηκε ήταν τόσο τρομακτικά μεγάλο ωστε μετα από 2 χρόνια να μην έχει ανακοινωθεί η εκτιμηθεί, αλλά απλά να εκφράζεται η αισιοδοξία ότι θα ξεπεραστεί το πρόβλημα;
Θα επαρκούσε ο ιδιωτικός δανεισμός απλά για τη δημιουργία νέου χρήματος από το χρέος;
Η μήπως έπρεπε να γίνει χρήση εργαλείων διόγκωσης των κρατικών χρεών και άρα νέου υπερδανεισμού των κρατών (η "βοήθεια" στην Ελλάδα είναι η μεγαλύτερη που δόθηκε ποτέ!)για να "διασωθούν" τα κράτη με όρους μάλιστα τοκογλυφικούς;
Απαντώντας σε όλα τα παραπάνω μαζί, ίσως βρούμε απάντηση στο τι συμβαίνει με όλη αυτή την τρέλα γύρω μας.Ισως βρούμε απάντηση στο πως γίνεται να απαιτούνται σκληρά μέτρα δημοσιονομικής πολιτικής μέσα σε συνθήκες παγκόσμιας κρίσης, όταν στην κρίση του '29 ο Κέυνς έσωζε την κατάσταση με τη θεωρία του.Τότε έλεγε πως είναι προτιμότερο να προσλαμβάνεις εργάτες για να ανοίξουν το πρωί μια τρύπα και το βράδυ άλλους εργάτες για να την κλείσουν.Αρκεί να έχουν χρήματα για να ξοδέψουν στις αγορές!Τώρα απολύουν κόσμο από παντού και αποσύρουν χρήμα αφού το χρήμα που μπορεί να προκύψει από την πραγματική οικονομία είναι κλάσμα αυτού που απαιτείται για τη διάσωση του τραπεζικού συστήματος και του καπιταλισμού!Και γιατί το ζητούμενο είναι πλέον η υποδούλωση και το πισωγύρισμα αιώνες πίσω σε άλλες εποχές πράγμα που βέβαια η ιστορία θα αρνηθεί!
Γίνεται λοιπον σιγά σιγά φανερό μετά από 2 χρόνια ψευτοκουβέντα ότι η διάσωση του καπιταλισμού και των τραπεζιτών περνάει πάνω από τα πτώματα ολόκληρων οικονομιών, κοινωνικών δικαιωμάτων,πάνω από τα πτώματα ολόκληρων λαών.
Εδω όμως είναι το σημείο όπου η οικονομοτεχνική συζήτηση σταματάει.Γιατί το πρόβλημα δεν είναι οικονομοτεχνικό που θα λυθεί μεταξύ των"ειδικών τεχνοκρατών" και πολιτικών που μας οδήγησαν εδώ, αλλά είναι βαθιά ανθρώπινο. Και θα "λυθεί" χρησιμοποιώντας ως κύριο καύσιμο ανθρώπινες ζωές αν δεν πάρουμε τις τύχες μας στα χέρια μας εδώ και τώρα!
Και επειδή όλοι μιλούν για τις ευκαιρίες που παρουσιάζονται στις κρίσεις έχω να πω πως μία και μονο είναι η ευκαιρία.Να απαλλαγούμε μια και καλή από αυτό το σύστημα παραγωγής κοινωνικής αδικίας και απατεώνων που την υπηρετούν και την αναπαράγουν.
Είναι μοναδική ευκαιρία να κοιτάξουμε στα μάτια το αύριο και να αρχίσουμε μέσα από τις στάχτες να χτίζουμε ένα κόσμο καλύτερο και εντελώς διαφορετικό απ αυτόν εδώ.
Πως; Φωνάζοντας πρώτα απ'όλα πως είμαστε εδώ!Πως υπάρχουμε ακόμα.Οχι με τις μαύρες σκέψεις που μας φορτώνει η τηλεόραση κι ο καναπές.
Αλλά με την αισιοδοξία που δίνει ο δρόμος.
Πέμπτη 29 Απριλίου 2010
Εφτασε η ώρα
Βαδίζουμε
τα πόδια χώνονται στη λάσπη δεν ακουγονται
.......
Θες να συλλογιστεις
και βουλιάζεις
θες κάτι να πεις
μα η γλώσσα είναι ένα κομμάτι λάσπη
η καρδιά είναι ενα κομμάτι λάσπη
ας το μαρτυρήσει όποιος σωθεί
ο κόσμος απόψε ήτανε λάσπη
δος μου το χέρι σου.
...Τάσος Λειβαδίτης...
"Το σχέδιο στήριξης που πέτυχε η κυβέρνηση εξασφάλισε τη ρευστότητα του Ελληνικού Τραπεζικού συστήματος"Πεταλωτής -εκπρόσωπος της κυβέρνησης.
Ακριβως όπως τα λέει ο εκπρόσωπος.Εξασφαλίζει τους τραπεζίτες!Οσο για μας, ποιός νοιάζεται;Καταλαβαίνουν λένε ότι τα μέτρα είναι επώδυνα!Πως το καταλαβαίνουν άραγε;Ακουν τις κραυγές απελπισίας που έρχονται από το μέλλον;Από τα παιδιά που θα δοκιμάσουν την εξαθλίωση και την πείνα όπως σε περίοδο πολέμου;
Καημένη Ελλάδα τί σε περιμένει
Ακουσα το πρωί αλλο ένα από τα φίδια των προπαγανδιστών που ξαμολύθηκαν στα ΜΜΕ για να μας πείσουν."Πρέπει λέει να σκεφτούμε πως η κατάσταση της οικονομίας είναι χειρότερη από το να βγαίναμε τώρα από πόλεμο!!!Στοιχεία;;;Μηδέν!Στην προπαγάνδα ο εντυπωσιασμός αρκεί, τα στοιχεία περισσεύουν.Γιατί να τι λένε.
Η Ευρωπαϊκή Στατιστική Υπηρεσία (Eurostat) ανακοίνωσε τα δημοσιονομικά στατιστικά στοιχεία για το 2009.
Δώδεκα κράτη-μέλη είχαν χρέος υψηλότερο από το 60% του ΑΕΠ το 2009: Ιταλία (115,8%), Ελλάδα (115,1%), Βέλγιο (96,7%), Ουγγαρία (78,3%), Γαλλία (77,6%), Πορτογαλία (76,8%), Γερμανία (73,2%), Μάλτα (69,1%), Ηνωμένο Βασίλειο (68,1%), Αυστρία (66,5%), Ιρλανδία (64,0%) και Ολλανδία (60,9%).
Το ξέρατε ότι είμασταν δεύτεροι και όχι πρώτοι με διαφορά όπως νομίζαμε και η Ιταλία πρώτη και μάλιστα με μεγέθη πολύ μεγαλύτερα και άρα κρισιμότερα για την ΕΕ;Μάλλον όχι.Δεν έπρεπε άλλωστε.
Ας δούμε όμως και τις ετήσιες μεταβολές κατά το 2009 έναντι του 2008 στο κρατικό χρέος ως ποσοστό επί του ΑΕΠ ορισμένων χωρών της ευρωζώνης: Ιρλανδία (20,1%), Ηνωμένο Βασίλειο (16,1%), Ελλάδα (15,9%), Ισπανία (13,5%), Γαλλία (10,1%), Ιταλία (9,7%), Γερμανία (7,2%).
Πάλι κάποιοι και μάλιστα το Ην.Βασίλειο τα πήγαν πολύ χειρότερα!Ουτε αυτό μας το είπαν στην προσπάθεια να μας πείσουν να δεχτούμε τον βιασμό και να πούμε κι ευχαριστώ.
Στη Γερμανία μάλιστα το κρατικό χρέος ως ποσοστό επί του ΑΕΠ αυξήθηκε απο το 66% στο 73%! Δηλαδή μέσα σε ένα μόνο χρόνο περισσότερο απ'όσο στα 10(!) προηγούμενα χρόνια όπου αυξήθηκε από το 60,3% (το 1998) στο 66,0% (το 2008).Στην μεγαλύτερη Ευρωπαική οικονομία αυτά.
Αλλά και στο Ηνωμένο Βασιλειο το κρατικό χρέος ως ποσοστό επί του ΑΕΠ ανήλθε το 2009 σε 68,1%, από 52% το 2008 και 46,7% το 1998, δηλαδή η ετήσια μεταβολή μόνο κατά το 2009 είναι 16,1% από 5,3% για όλη τη δεκαετία 1998 - 2008 συνολικά!(Τα στοιχεία είναι από το άρθρο "Κρίση χρέους κατακλύζει την ΕΕ" στο Capital.gr)
ΚΡΙΣΗ ΧΡΕΟΥΣ ΠΑΝΤΟΥ ΔΗΛΑΔΗ.Χρέους που βέβαια έχει να κάνει με την Παγκόσμια κρίση των Τραπεζών και του Συστήματος και όχι με την ανοικοκύρευτη την Ελλάδα!Χρέους που προέκυψε από την ασυδοσία και την απληστία των πλουτοκρατών που μας υποχρέωσαν να σώσουμε με κρατικά χρήματα.Και τωρα με βάση αυτό το χρέος ζητουν το κεφάλι μας!!!
Ας δούμε όμως και το ιδιωτικό χρέος.Μας λένε ότι ζούσαμε με δανεικά.Μα έτσι δεν ήθελαν να κάνουμε;Αυτό δεν ζητούσαν οι τράπεζες με τα τηλέφωνα στα σπίτια μας και τις εξωφρενικές και παραπλανητικές διαφημίσεις;Αυτός δεν ήταν ο τρόπος ανάπτυξης που επέλεξαν, για να ξεγλιστρήσουν από το Χρηματιστηρικό κραχ του 2000;
Αλλά και πάλι, ας δούμε τι κάνουν οι υπόλοιποι στην Ευρώπη.
-Ηνωμένο Βασίλειο (είναι εκτός ζώνης του ευρώ) με πληθυσμό 61,7 εκατ. άτομα το σύνολο του δανεισμού (επιχειρήσεων και νοικοκυριών) στο τέλος του 2008 ήταν 5,11 τρισ. ευρώ στο 281% του ΑΕΠ.
- Λουξεμβούργο (πληθυσμός 476.200 άτομα) δάνεια ύψους 202,8 δισ. ευρώ στο 553%.
- Μάλτα (πληθυσμός 404.962 άτομα) δάνεια 25 δισ. ευρώ στο 433% του ΑΕΠ.
- Κύπρος (πληθυσμός 766.400 άτομα) δάνεια 54,4 δισ. ευρώ στο 321% του ΑΕΠ.
- Ιρλανδία (πληθυσμός 4,23 εκατ. άτομα) δάνεια 481 δισ. ευρώ στο 259%.
- Κάτω Χώρες (πληθυσμός 16,47εκατ. άτομα) δάνεια 1,1 τρισ. ευρώ στο 185% του ΑΕΠ.
- Ισπανία (πληθυσμός 45,11 εκατ. άτομα) δάνεια 1,98 τρισ. ευρώ στο 181% του ΑΕΠ.
- Πορτογαλία (πληθυσμός 10,59 εκατ. άτομα) δάνεια 281,76 δισ. ευρώ στο 169% του ΑΕΠ.
- Αυστρία (πληθυσμός 8,31 εκατ. άτομα) δάνεια 420 δισ. ευρώ στο 149% του ΑΕΠ.
- Γερμανία (πληθυσμός 82,31 εκατ. άτομα) δάνεια 3,23 τρισ. ευρώ στο 129% του ΑΕΠ.
- Γαλλία (πληθυσμός 63,39 εκατ. άτομα) δάνεια 2,3 τρισ. ευρώ στο 117% του ΑΕΠ.
- Βέλγιο (πληθυσμός 10,66 εκατ. άτομα) δάνεια 402 δισ. ευρώ στο 117% του ΑΕΠ.
- Ιταλία (πληθυσμός 59,13 εκατ. άτομα) δάνεια 1,8 τρισ. ευρώ στο 115% του ΑΕΠ.
- Σλοβενία (πληθυσμός 2,01 εκατ. άτομα) δάνεια 34,54 δισ. ευρώ στο 93% του ΑΕΠ.
- Ελλάδα (πληθυσμός 11,12 εκατ. άτομα) δάνεια 225 δισ. ευρώ στο 92% του ΑΕΠ.
- Φιλανδία (πληθυσμός 5,3 εκατ. άτομα) δάνεια 165,46 δισ. ευρώ στο 89,6% του ΑΕΠ.
- Σλοβακία (πληθυσμός 5,38 εκατ. άτομα) δάνεια 30,75 δισ. ευρώ στο 47,4% του ΑΕΠ.
- Επίσης στη Δανία που είναι εκτός ευρωζώνης (πληθυσμός 5,5 εκατ. άτομα) δάνεια 554 δισ. ευρώ στο 238% του ΑΕΠ.
(Πάλι από το Capital, το είδα και στο μπλογκ της Cynical)
Μόλις λίγο πριν από το τέλος!!!Το ξέρατε;Μα ούτε αυτό μας το είπαν;
Aρα δεν είμαστε τόσο χάλια όσο μας λένε,ειδικά συγκριτικά με τους "υγιείς" Ευρωπαίους που τώρα μας χλευάζουν και μας βρίζουν(αυτό επιβαλόταν να κάνουν).
Ούτε βέβαια είναι σαν να βγήκαμε από πόλεμο.Αντίθετα, ο πόλεμος μόλις άρχισε εναντίον μας.Η έφοδος ήδη εξελίσσεται λυσασμένα σε όλα τα μέτωπα, με βομβαρδισμούς από μέτρα ενάντια σε κάθε μισθολογικό δικαίωμα σε δημόσιο και ιδ.τομέα, σε κάθε κοινωνική παροχή και αύριο σε κάθε πόρο, σε κάθε ελευθερία σε κάθε σημείο δηλαδή της ζωής και της ύπαρξης μας.
ΤΊ ΜΑΣ ΜΈΝΕΙ;ΜΌΝΟ Η ΑΝΤΊΣΤΑΣΗ, ΤΟ ΊΔΙΟ ΛΥΣΑΣΜΈΝΗ ΜΕ ΤΗΝ ΕΠΊΘΕΣΗ ΠΟΥ ΔΕΧΌΜΑΣΤΕ!
ΔΕΝ ΘΑ ΤΟΥΣ ΠΕΡΑΣΕΙ!
Εφτασε η ώρα να φανεί αν αξίζουμε έστω λίγο τη ζωή που μας χάρισαν αυτοί που θυσιάστηκαν για να ζήσουμε όσα ωραία ζήσαμε.Εφτασε η ώρα να φανεί αν αξίζουμε τη χαρά που μας δίνουν τα βλέμματα των παιδιών που μας κοιτούν περιμένοντας μια στάλα αύριο από μας.
Σκέψου το
τα πόδια χώνονται στη λάσπη δεν ακουγονται
.......
Θες να συλλογιστεις
και βουλιάζεις
θες κάτι να πεις
μα η γλώσσα είναι ένα κομμάτι λάσπη
η καρδιά είναι ενα κομμάτι λάσπη
ας το μαρτυρήσει όποιος σωθεί
ο κόσμος απόψε ήτανε λάσπη
δος μου το χέρι σου.
...Τάσος Λειβαδίτης...
"Το σχέδιο στήριξης που πέτυχε η κυβέρνηση εξασφάλισε τη ρευστότητα του Ελληνικού Τραπεζικού συστήματος"Πεταλωτής -εκπρόσωπος της κυβέρνησης.
Ακριβως όπως τα λέει ο εκπρόσωπος.Εξασφαλίζει τους τραπεζίτες!Οσο για μας, ποιός νοιάζεται;Καταλαβαίνουν λένε ότι τα μέτρα είναι επώδυνα!Πως το καταλαβαίνουν άραγε;Ακουν τις κραυγές απελπισίας που έρχονται από το μέλλον;Από τα παιδιά που θα δοκιμάσουν την εξαθλίωση και την πείνα όπως σε περίοδο πολέμου;
Καημένη Ελλάδα τί σε περιμένει
Ακουσα το πρωί αλλο ένα από τα φίδια των προπαγανδιστών που ξαμολύθηκαν στα ΜΜΕ για να μας πείσουν."Πρέπει λέει να σκεφτούμε πως η κατάσταση της οικονομίας είναι χειρότερη από το να βγαίναμε τώρα από πόλεμο!!!Στοιχεία;;;Μηδέν!Στην προπαγάνδα ο εντυπωσιασμός αρκεί, τα στοιχεία περισσεύουν.Γιατί να τι λένε.
Η Ευρωπαϊκή Στατιστική Υπηρεσία (Eurostat) ανακοίνωσε τα δημοσιονομικά στατιστικά στοιχεία για το 2009.
Δώδεκα κράτη-μέλη είχαν χρέος υψηλότερο από το 60% του ΑΕΠ το 2009: Ιταλία (115,8%), Ελλάδα (115,1%), Βέλγιο (96,7%), Ουγγαρία (78,3%), Γαλλία (77,6%), Πορτογαλία (76,8%), Γερμανία (73,2%), Μάλτα (69,1%), Ηνωμένο Βασίλειο (68,1%), Αυστρία (66,5%), Ιρλανδία (64,0%) και Ολλανδία (60,9%).
Το ξέρατε ότι είμασταν δεύτεροι και όχι πρώτοι με διαφορά όπως νομίζαμε και η Ιταλία πρώτη και μάλιστα με μεγέθη πολύ μεγαλύτερα και άρα κρισιμότερα για την ΕΕ;Μάλλον όχι.Δεν έπρεπε άλλωστε.
Ας δούμε όμως και τις ετήσιες μεταβολές κατά το 2009 έναντι του 2008 στο κρατικό χρέος ως ποσοστό επί του ΑΕΠ ορισμένων χωρών της ευρωζώνης: Ιρλανδία (20,1%), Ηνωμένο Βασίλειο (16,1%), Ελλάδα (15,9%), Ισπανία (13,5%), Γαλλία (10,1%), Ιταλία (9,7%), Γερμανία (7,2%).
Πάλι κάποιοι και μάλιστα το Ην.Βασίλειο τα πήγαν πολύ χειρότερα!Ουτε αυτό μας το είπαν στην προσπάθεια να μας πείσουν να δεχτούμε τον βιασμό και να πούμε κι ευχαριστώ.
Στη Γερμανία μάλιστα το κρατικό χρέος ως ποσοστό επί του ΑΕΠ αυξήθηκε απο το 66% στο 73%! Δηλαδή μέσα σε ένα μόνο χρόνο περισσότερο απ'όσο στα 10(!) προηγούμενα χρόνια όπου αυξήθηκε από το 60,3% (το 1998) στο 66,0% (το 2008).Στην μεγαλύτερη Ευρωπαική οικονομία αυτά.
Αλλά και στο Ηνωμένο Βασιλειο το κρατικό χρέος ως ποσοστό επί του ΑΕΠ ανήλθε το 2009 σε 68,1%, από 52% το 2008 και 46,7% το 1998, δηλαδή η ετήσια μεταβολή μόνο κατά το 2009 είναι 16,1% από 5,3% για όλη τη δεκαετία 1998 - 2008 συνολικά!(Τα στοιχεία είναι από το άρθρο "Κρίση χρέους κατακλύζει την ΕΕ" στο Capital.gr)
ΚΡΙΣΗ ΧΡΕΟΥΣ ΠΑΝΤΟΥ ΔΗΛΑΔΗ.Χρέους που βέβαια έχει να κάνει με την Παγκόσμια κρίση των Τραπεζών και του Συστήματος και όχι με την ανοικοκύρευτη την Ελλάδα!Χρέους που προέκυψε από την ασυδοσία και την απληστία των πλουτοκρατών που μας υποχρέωσαν να σώσουμε με κρατικά χρήματα.Και τωρα με βάση αυτό το χρέος ζητουν το κεφάλι μας!!!
Ας δούμε όμως και το ιδιωτικό χρέος.Μας λένε ότι ζούσαμε με δανεικά.Μα έτσι δεν ήθελαν να κάνουμε;Αυτό δεν ζητούσαν οι τράπεζες με τα τηλέφωνα στα σπίτια μας και τις εξωφρενικές και παραπλανητικές διαφημίσεις;Αυτός δεν ήταν ο τρόπος ανάπτυξης που επέλεξαν, για να ξεγλιστρήσουν από το Χρηματιστηρικό κραχ του 2000;
Αλλά και πάλι, ας δούμε τι κάνουν οι υπόλοιποι στην Ευρώπη.
-Ηνωμένο Βασίλειο (είναι εκτός ζώνης του ευρώ) με πληθυσμό 61,7 εκατ. άτομα το σύνολο του δανεισμού (επιχειρήσεων και νοικοκυριών) στο τέλος του 2008 ήταν 5,11 τρισ. ευρώ στο 281% του ΑΕΠ.
- Λουξεμβούργο (πληθυσμός 476.200 άτομα) δάνεια ύψους 202,8 δισ. ευρώ στο 553%.
- Μάλτα (πληθυσμός 404.962 άτομα) δάνεια 25 δισ. ευρώ στο 433% του ΑΕΠ.
- Κύπρος (πληθυσμός 766.400 άτομα) δάνεια 54,4 δισ. ευρώ στο 321% του ΑΕΠ.
- Ιρλανδία (πληθυσμός 4,23 εκατ. άτομα) δάνεια 481 δισ. ευρώ στο 259%.
- Κάτω Χώρες (πληθυσμός 16,47εκατ. άτομα) δάνεια 1,1 τρισ. ευρώ στο 185% του ΑΕΠ.
- Ισπανία (πληθυσμός 45,11 εκατ. άτομα) δάνεια 1,98 τρισ. ευρώ στο 181% του ΑΕΠ.
- Πορτογαλία (πληθυσμός 10,59 εκατ. άτομα) δάνεια 281,76 δισ. ευρώ στο 169% του ΑΕΠ.
- Αυστρία (πληθυσμός 8,31 εκατ. άτομα) δάνεια 420 δισ. ευρώ στο 149% του ΑΕΠ.
- Γερμανία (πληθυσμός 82,31 εκατ. άτομα) δάνεια 3,23 τρισ. ευρώ στο 129% του ΑΕΠ.
- Γαλλία (πληθυσμός 63,39 εκατ. άτομα) δάνεια 2,3 τρισ. ευρώ στο 117% του ΑΕΠ.
- Βέλγιο (πληθυσμός 10,66 εκατ. άτομα) δάνεια 402 δισ. ευρώ στο 117% του ΑΕΠ.
- Ιταλία (πληθυσμός 59,13 εκατ. άτομα) δάνεια 1,8 τρισ. ευρώ στο 115% του ΑΕΠ.
- Σλοβενία (πληθυσμός 2,01 εκατ. άτομα) δάνεια 34,54 δισ. ευρώ στο 93% του ΑΕΠ.
- Ελλάδα (πληθυσμός 11,12 εκατ. άτομα) δάνεια 225 δισ. ευρώ στο 92% του ΑΕΠ.
- Φιλανδία (πληθυσμός 5,3 εκατ. άτομα) δάνεια 165,46 δισ. ευρώ στο 89,6% του ΑΕΠ.
- Σλοβακία (πληθυσμός 5,38 εκατ. άτομα) δάνεια 30,75 δισ. ευρώ στο 47,4% του ΑΕΠ.
- Επίσης στη Δανία που είναι εκτός ευρωζώνης (πληθυσμός 5,5 εκατ. άτομα) δάνεια 554 δισ. ευρώ στο 238% του ΑΕΠ.
(Πάλι από το Capital, το είδα και στο μπλογκ της Cynical)
Μόλις λίγο πριν από το τέλος!!!Το ξέρατε;Μα ούτε αυτό μας το είπαν;
Aρα δεν είμαστε τόσο χάλια όσο μας λένε,ειδικά συγκριτικά με τους "υγιείς" Ευρωπαίους που τώρα μας χλευάζουν και μας βρίζουν(αυτό επιβαλόταν να κάνουν).
Ούτε βέβαια είναι σαν να βγήκαμε από πόλεμο.Αντίθετα, ο πόλεμος μόλις άρχισε εναντίον μας.Η έφοδος ήδη εξελίσσεται λυσασμένα σε όλα τα μέτωπα, με βομβαρδισμούς από μέτρα ενάντια σε κάθε μισθολογικό δικαίωμα σε δημόσιο και ιδ.τομέα, σε κάθε κοινωνική παροχή και αύριο σε κάθε πόρο, σε κάθε ελευθερία σε κάθε σημείο δηλαδή της ζωής και της ύπαρξης μας.
ΤΊ ΜΑΣ ΜΈΝΕΙ;ΜΌΝΟ Η ΑΝΤΊΣΤΑΣΗ, ΤΟ ΊΔΙΟ ΛΥΣΑΣΜΈΝΗ ΜΕ ΤΗΝ ΕΠΊΘΕΣΗ ΠΟΥ ΔΕΧΌΜΑΣΤΕ!
ΔΕΝ ΘΑ ΤΟΥΣ ΠΕΡΑΣΕΙ!
Εφτασε η ώρα να φανεί αν αξίζουμε έστω λίγο τη ζωή που μας χάρισαν αυτοί που θυσιάστηκαν για να ζήσουμε όσα ωραία ζήσαμε.Εφτασε η ώρα να φανεί αν αξίζουμε τη χαρά που μας δίνουν τα βλέμματα των παιδιών που μας κοιτούν περιμένοντας μια στάλα αύριο από μας.
Σκέψου το
Τετάρτη 28 Απριλίου 2010
Αντόνιο Γκράμσι -ο στοχαστής της πράξης
Του Γεράσιμου Βώκου, καθηγητή Φιλοσοφίας στο ΑΠΘ, από το «Βήμα»
Στις 27 Απριλίου 1937, ο Αντόνιο Γκράμσι, μία από τις σημαντικότερες φυσιογνωμίες του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος και ηγετική φυσιογνωμία της Ιταλικής Αριστεράς, αφήνει την τελευταία του πνοή.
Ο Γκράμσι ανήκει στην κατηγορία των ανθρώπων που προκαλούν ερμηνείες, τις οποίες το έργο του περιπαίζει. Οι αποκλίσεις του από τη σοβιετική εκδοχή του κομμουνισμού, ήδη το 1926, τον τοποθετούν στο περιθώριο της ορθοδοξίας του κομμουνιστικού κινήματος του Μεσοπολέμου, χωρίς όμως να τον εντάσσουν στο πλήθος εκείνων που διαφώνησαν οριστικά με την Τρίτη Διεθνή και βρέθηκαν αφορισμένοι. Μαρξιστής βεβαίως, αλλά ιδιόρρυθμος, ο Γκράμσι θεωρείται μεγάλος λενινιστής από πολλούς, ενώ οι άλλοι, που δεν είναι λιγότεροι, τον θεωρούν αναθεωρητή. Αγαλμα τώρα πια, ο μεγάλος ιταλός στοχαστής και πολιτικός έχει γίνει αντικείμενο, ίσως και έρμαιο, των θεωρητικών μας ορέξεων.
Οι απότομες και βαθιές πολιτικές και θεωρητικές ρήξεις που χαρακτηρίζουν την πράξη και τις αναλύσεις του στις διάφορες περιόδους της δράσης του εξακολουθούν να τροφοδοτούν τις συζητήσεις γύρω από την ενότητα της σκέψης του, ενώ η δημοσίευση - ακρωτηριασμένη, σύμφωνα με τους ειδικούς - των περίφημων Γραπτών της φυλακής από τον Παλμίρο Τολιάτι μεταμορφώνει τον Γκράμσι σε πρόδρομο της πολιτικής του Κομμουνιστικού Κόμματος της Ιταλίας.
Σε παρόμοιες συνθήκες ο θώκος είναι πάντα έτοιμος: λείπει, συνήθως, αυτός που θα τον καταλάβει. Στην προκειμένη περίπτωση η μοίρα διάλεξε τον Γκράμσι: θα γίνει ο θεωρητικός του ιταλικού δρόμου για τον σοσιαλισμό, σχεδόν ο δυτικός προάγγελος του 20ού Συνεδρίου του Σοβιετικού Κομμουνιστικού Κόμματος. Στα τέλη της δεκαετίας του '60 θα αποτελέσει το μήλο της Εριδας ανάμεσα στους θιασώτες και τους αντιπάλους του ιστορικού συμβιβασμού και αργότερα, μέσα στην κρίση του μαρξισμού, θα πρωταγωνιστήσει στη συζήτηση για το τέλος των ιδεολογιών. Με δυο λόγια ο Γκράμσι έγινε ένας από τους οπαδούς του «γκραμσισμού», σε σημείο που είναι εξαιρετικά δύσκολο να αποσπάσει κανείς το έργο του από τις βαριές ερμηνείες που το συνοδεύουν ή και το εγκλωβίζουν ακόμη. Παρ' όλα αυτά, σημαντικοί μελετητές, στον μόχθο των οποίων μπορούμε να στηριχτούμε, επιχειρούν να εξιχνιάσουν τον πολυσήμαντο αυτόν άνθρωπο και την πολυκύμαντη ζωή του.
Ποιος ήταν ο Γκράμσι;
Η πολιτική δράση του Γκράμσι ξεκίνησε το 1913. Γεννημένος το 1891 στη Σαρδηνία σε φτωχή πολυμελή οικογένεια δημοσίων υπαλλήλων, σπουδάζει, υπότροφος, φιλολογία στο Τορίνο, όπου σχετίζεται με σοσιαλιστικούς κύκλους. Πολέμιος του θετικισμού που κυριαρχεί στο Σοσιαλιστικό Κόμμα, υπερασπίζεται τη φιλοσοφία της πράξης και στο ρηξικέλευθο άρθρο του Η επανάσταση εναντίον του Κεφαλαίου υμνεί τη δύναμη της συλλογικής βούλησης των μπολσεβίκων και τη «ζωοποιό σκέψη του Μαρξ», τις οποίες αντιπαραθέτει στην αρτηριοσκλήρωση των σχολιαστών του Κεφαλαίου. Ο βολονταρισμός που σφραγίζει τη σκέψη του αυτή την περίοδο τον οδηγεί να ορίσει τον μαρξισμό ως «φιλοσοφία της πράξης», όπου η σκέψη ταυτίζεται με τη δράση και η φιλοσοφία με την ιστορία. Παράλληλα τον βασανίζει η διαπαιδαγώγηση της εργατικής τάξης.
Αν ο σοσιαλισμός αποτελεί κοσμοθεωρία και ολοκληρωμένη αντίληψη της ζωής, η διαπαιδαγώγηση του προλεταριάτου δεν μπορεί να είναι έργο του δεσποτισμού των διανοουμένων, αλλά πρέπει να θεμελιωθεί στη βάση της σωκρατικής πρακτικής σύμφωνα με την οποία «εργάτες και διανοούμενοι θα είναι ταυτοχρόνως δάσκαλοι και μαθητές». Από τη σκοπιά αυτή ο σοσιαλισμός αποτελεί ένα είδος αντιχριστιανικής θρησκείας στην οποία θα θεμελιωθούν μια νέα κουλτούρα και ένας νέος πολιτισμός. Το πρότυπο είναι η ρωσική επανάσταση, η οποία είναι κοινωνική και πνευματική επανάσταση, αυθεντικά προλεταριακή, στο μέτρο που ηγέτης του κινήματος είναι το προλεταριάτο, το οποίο επιβάλλει τη δική του αντίληψη για την εξουσία: ενότητα οικονομίας και πολιτικής με θεμέλιο τα σοβιέτ και καταστροφή του κράτους και της αστικής τάξης πραγμάτων.
Η εξομολόγηση στην αδελφή του
Οι αντιλήψεις αυτές, υπεραισιόδοξες και βολονταριστικές, απομονώνουν τον Γκράμσι και τον οδηγούν σε μια προσωπική κρίση, όπως το εξομολογείται στην αδελφή του Γκρατσιέτα το 1916: «Εζησα δύο χρόνια εκτός κόσμου. Κάπως σαν σε όνειρο. Αφησα να σπάσουν ένα ένα τα νήματα που με ένωναν με τον κόσμο και τους ανθρώπους. Επί δύο χρόνια έζησα μόνο για τον εγωισμό μου, για τον εγωιστικό μου πόνο... Αλλά δούλεψα. Ισως πάρα πολύ, περισσότερο από όσο μου το επέτρεπαν οι δυνάμεις μου». Καρπός αυτής της εργασίας το σύνθημα που θα τον συνοδεύει σε όλη του τη ζωή: απαισιοδοξία στη σκέψη, αισιοδοξία στην πράξη. Ταυτοχρόνως η ίδρυση της επιθεώρησης «Ordine Nuovo» και η εγκαθίδρυση των πρώτων εργατικών συμβουλίων στο εργοστάσιο της Φίατ. Τα συμβούλια αυτά είναι για τον Γκράμσι η πραγματική εργατική δημοκρατία, η οποία αποκρούει τόσο τις συνδικαλιστικές συντεχνίες όσο και τη γραφειοκρατία. Οι θέσεις αυτές συναντούν πολυάριθμες και βίαιες αντιδράσεις με αιχμή την αντίθεση ανάμεσα στα εργατικά συμβούλια και τα συνδικάτα. Ο Γκράμσι κατηγορείται για αναρχικές τάσεις και βρίσκεται απομονωμένος στο εσωτερικό του σοσιαλιστικού κινήματος.
Μέσα σε κλίμα πολύπλοκων ιδεολογικών και πολιτικών συγκρούσεων που δεν είναι δυνατόν, για προφανείς λόγους, να αναφερθούν εδώ, ο Γκράμσι αποφασίζει, αλλά δεν είναι πια μόνος του, ότι το εργατικό κίνημα στην Ιταλία πρέπει να αλλάξει βάση. Το 1920 είναι ο κύριος συντάκτης της πρότασης Για την ανανέωση του Σοσιαλιστικού Κόμματος, την οποία θα κάνει αποδεκτή ο Λένιν στο ΙΙ Συνέδριο της Κομμουνιστικής Διεθνούς. Στις 28 και 29 Νοεμβρίου του ίδιου έτους συμμετέχει στην επίσημη ίδρυση της κομμουνιστικής φράξιας του Σοσιαλιστικού Κόμματος, ενώ στις 21 Ιανουαρίου 1921, μία ημέρα πριν από τα εικοστά του γενέθλια, συμμετέχει στην ίδρυση του Κομμουνιστικού Κόμματος της Ιταλίας, στην κεντρική επιτροπή του οποίου εκλέγεται μέλος, αλλά και εκπρόσωπός του στη Διεθνή.
Πριν αναχωρήσει για τη Μόσχα, ο Γκράμσι είναι ένας από τους ελάχιστους - αν όχι ο μοναδικός - που θεωρεί ότι πρώτιστο πολιτικό καθήκον του κόμματος είναι ο αγώνας εναντίον του φασισμού. Στο άρθρο του Ο Λαός των πιθήκων, στις 2 Ιανουαρίου 1921, υπογραμμίζει την αναγκαιότητα να αντιμετωπισθεί σοβαρά το φασιστικό κίνημα, κοινωνική βάση του οποίου θεωρεί τη μικροαστική τάξη και την ιδεολογία της. Επιπλέον, κρίνει αναγκαία την ενσωμάτωση στην πάλη εναντίον του φασισμού μη κομμουνιστικών δυνάμεων, προβλέποντας έτσι τη στρατηγική του Λαϊκού Μετώπου στη Γαλλία.
Τα γράμματα της φυλακής
Οι τελευταίες δημόσιες πολιτικές θέσεις του Γκράμσι πριν από τη σύλληψη και τη φυλάκισή του τον Νοέμβριο του 1926 σχετίζονται με τις ιδεολογικές συγκρούσεις στο εσωτερικό του Σοβιετικού Κομμουνιστικού Κόμματος. Χωρίς να κρύψει στην αρχή τη συμπάθειά του για τον Τρότσκι, τον οποίο θεωρεί τον πραγματικό εκπρόσωπο της αριστερής τάσης του κόμματος, ο Γκράμσι συντάσσεται τελικά, όχι χωρίς σοβαρούς ενδοιασμούς, με τις θέσεις της σταλινικής πλειοψηφίας, τόσο ως προς τα οργανωτικά προβλήματα (μπολσεβικοποίηση και πάλη εναντίον των τάσεων) όσο και ως προς τα στρατηγικά (οικοδόμηση του σοσιαλισμού σε μια χώρα).
Ηδη από το 1923 το φασιστικό καθεστώς έχει εκδώσει ένταλμα σύλληψης εναντίον του Γκράμσι που συλλαμβάνεται το 1926 και καταδικάζεται το 1928 σε φυλάκιση 20 ετών, 4 μηνών και 5 ημερών. Αυτό κι αν είναι ακριβοδίκαιη απόφαση! Στη φυλακή, πάντως, παρά τη διαταγή του εισαγγελέα: «αυτό το μυαλό πρέπει να πάψει να δουλεύει για είκοσι χρόνια», ο Αντόνιο Γκράμσι, απότακτος, και σκέφτεται και γράφει. Ισως το σημαντικότερο μέρος του έργου του, Τα γράμματα της φυλακής και τα περίφημα Τετράδια. Γύρω στις 3.000 σελίδες που εφορμούν σε τρεις κατευθύνσεις.
Πρώτα πρώτα στον ιστορικό στοχασμό γύρω από την ιταλική κοινωνία και το τεράστιο βάρος που ασκεί σ' αυτήν η Εκκλησία και το Βατικανό. Στη συνέχεια γύρω από τον μαρξισμό ως φιλοσοφία της πράξης και κοσμοθεωρία της εργατικής τάξης. Τέλος, οι σπαρακτικές σημειώσεις γύρω από τον Μακιαβέλι, η σκιά του οποίου μοιάζει να απαλύνει τον πόνο του κομμουνιστή ηγέτη. Στις σημειώσεις αυτές ο Γκράμσι καλεί το Κομμουνιστικό Κόμμα να εργαστεί ώστε να γίνει ο σύγχρονος Ηγεμόνας που θα θεμελιώσει έναν νέο τύπο κράτους. Ο Αντόνιο Γκράμσι πέθανε από εσωτερική αιμορραγία, τέσσερις μέρες ύστερα από την απελευθέρωσή του, στις 27 Απριλίου 1937.
Στις 27 Απριλίου 1937, ο Αντόνιο Γκράμσι, μία από τις σημαντικότερες φυσιογνωμίες του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος και ηγετική φυσιογνωμία της Ιταλικής Αριστεράς, αφήνει την τελευταία του πνοή.
Ο Γκράμσι ανήκει στην κατηγορία των ανθρώπων που προκαλούν ερμηνείες, τις οποίες το έργο του περιπαίζει. Οι αποκλίσεις του από τη σοβιετική εκδοχή του κομμουνισμού, ήδη το 1926, τον τοποθετούν στο περιθώριο της ορθοδοξίας του κομμουνιστικού κινήματος του Μεσοπολέμου, χωρίς όμως να τον εντάσσουν στο πλήθος εκείνων που διαφώνησαν οριστικά με την Τρίτη Διεθνή και βρέθηκαν αφορισμένοι. Μαρξιστής βεβαίως, αλλά ιδιόρρυθμος, ο Γκράμσι θεωρείται μεγάλος λενινιστής από πολλούς, ενώ οι άλλοι, που δεν είναι λιγότεροι, τον θεωρούν αναθεωρητή. Αγαλμα τώρα πια, ο μεγάλος ιταλός στοχαστής και πολιτικός έχει γίνει αντικείμενο, ίσως και έρμαιο, των θεωρητικών μας ορέξεων.
Οι απότομες και βαθιές πολιτικές και θεωρητικές ρήξεις που χαρακτηρίζουν την πράξη και τις αναλύσεις του στις διάφορες περιόδους της δράσης του εξακολουθούν να τροφοδοτούν τις συζητήσεις γύρω από την ενότητα της σκέψης του, ενώ η δημοσίευση - ακρωτηριασμένη, σύμφωνα με τους ειδικούς - των περίφημων Γραπτών της φυλακής από τον Παλμίρο Τολιάτι μεταμορφώνει τον Γκράμσι σε πρόδρομο της πολιτικής του Κομμουνιστικού Κόμματος της Ιταλίας.
Σε παρόμοιες συνθήκες ο θώκος είναι πάντα έτοιμος: λείπει, συνήθως, αυτός που θα τον καταλάβει. Στην προκειμένη περίπτωση η μοίρα διάλεξε τον Γκράμσι: θα γίνει ο θεωρητικός του ιταλικού δρόμου για τον σοσιαλισμό, σχεδόν ο δυτικός προάγγελος του 20ού Συνεδρίου του Σοβιετικού Κομμουνιστικού Κόμματος. Στα τέλη της δεκαετίας του '60 θα αποτελέσει το μήλο της Εριδας ανάμεσα στους θιασώτες και τους αντιπάλους του ιστορικού συμβιβασμού και αργότερα, μέσα στην κρίση του μαρξισμού, θα πρωταγωνιστήσει στη συζήτηση για το τέλος των ιδεολογιών. Με δυο λόγια ο Γκράμσι έγινε ένας από τους οπαδούς του «γκραμσισμού», σε σημείο που είναι εξαιρετικά δύσκολο να αποσπάσει κανείς το έργο του από τις βαριές ερμηνείες που το συνοδεύουν ή και το εγκλωβίζουν ακόμη. Παρ' όλα αυτά, σημαντικοί μελετητές, στον μόχθο των οποίων μπορούμε να στηριχτούμε, επιχειρούν να εξιχνιάσουν τον πολυσήμαντο αυτόν άνθρωπο και την πολυκύμαντη ζωή του.
Ποιος ήταν ο Γκράμσι;
Η πολιτική δράση του Γκράμσι ξεκίνησε το 1913. Γεννημένος το 1891 στη Σαρδηνία σε φτωχή πολυμελή οικογένεια δημοσίων υπαλλήλων, σπουδάζει, υπότροφος, φιλολογία στο Τορίνο, όπου σχετίζεται με σοσιαλιστικούς κύκλους. Πολέμιος του θετικισμού που κυριαρχεί στο Σοσιαλιστικό Κόμμα, υπερασπίζεται τη φιλοσοφία της πράξης και στο ρηξικέλευθο άρθρο του Η επανάσταση εναντίον του Κεφαλαίου υμνεί τη δύναμη της συλλογικής βούλησης των μπολσεβίκων και τη «ζωοποιό σκέψη του Μαρξ», τις οποίες αντιπαραθέτει στην αρτηριοσκλήρωση των σχολιαστών του Κεφαλαίου. Ο βολονταρισμός που σφραγίζει τη σκέψη του αυτή την περίοδο τον οδηγεί να ορίσει τον μαρξισμό ως «φιλοσοφία της πράξης», όπου η σκέψη ταυτίζεται με τη δράση και η φιλοσοφία με την ιστορία. Παράλληλα τον βασανίζει η διαπαιδαγώγηση της εργατικής τάξης.
Αν ο σοσιαλισμός αποτελεί κοσμοθεωρία και ολοκληρωμένη αντίληψη της ζωής, η διαπαιδαγώγηση του προλεταριάτου δεν μπορεί να είναι έργο του δεσποτισμού των διανοουμένων, αλλά πρέπει να θεμελιωθεί στη βάση της σωκρατικής πρακτικής σύμφωνα με την οποία «εργάτες και διανοούμενοι θα είναι ταυτοχρόνως δάσκαλοι και μαθητές». Από τη σκοπιά αυτή ο σοσιαλισμός αποτελεί ένα είδος αντιχριστιανικής θρησκείας στην οποία θα θεμελιωθούν μια νέα κουλτούρα και ένας νέος πολιτισμός. Το πρότυπο είναι η ρωσική επανάσταση, η οποία είναι κοινωνική και πνευματική επανάσταση, αυθεντικά προλεταριακή, στο μέτρο που ηγέτης του κινήματος είναι το προλεταριάτο, το οποίο επιβάλλει τη δική του αντίληψη για την εξουσία: ενότητα οικονομίας και πολιτικής με θεμέλιο τα σοβιέτ και καταστροφή του κράτους και της αστικής τάξης πραγμάτων.
Η εξομολόγηση στην αδελφή του
Οι αντιλήψεις αυτές, υπεραισιόδοξες και βολονταριστικές, απομονώνουν τον Γκράμσι και τον οδηγούν σε μια προσωπική κρίση, όπως το εξομολογείται στην αδελφή του Γκρατσιέτα το 1916: «Εζησα δύο χρόνια εκτός κόσμου. Κάπως σαν σε όνειρο. Αφησα να σπάσουν ένα ένα τα νήματα που με ένωναν με τον κόσμο και τους ανθρώπους. Επί δύο χρόνια έζησα μόνο για τον εγωισμό μου, για τον εγωιστικό μου πόνο... Αλλά δούλεψα. Ισως πάρα πολύ, περισσότερο από όσο μου το επέτρεπαν οι δυνάμεις μου». Καρπός αυτής της εργασίας το σύνθημα που θα τον συνοδεύει σε όλη του τη ζωή: απαισιοδοξία στη σκέψη, αισιοδοξία στην πράξη. Ταυτοχρόνως η ίδρυση της επιθεώρησης «Ordine Nuovo» και η εγκαθίδρυση των πρώτων εργατικών συμβουλίων στο εργοστάσιο της Φίατ. Τα συμβούλια αυτά είναι για τον Γκράμσι η πραγματική εργατική δημοκρατία, η οποία αποκρούει τόσο τις συνδικαλιστικές συντεχνίες όσο και τη γραφειοκρατία. Οι θέσεις αυτές συναντούν πολυάριθμες και βίαιες αντιδράσεις με αιχμή την αντίθεση ανάμεσα στα εργατικά συμβούλια και τα συνδικάτα. Ο Γκράμσι κατηγορείται για αναρχικές τάσεις και βρίσκεται απομονωμένος στο εσωτερικό του σοσιαλιστικού κινήματος.
Μέσα σε κλίμα πολύπλοκων ιδεολογικών και πολιτικών συγκρούσεων που δεν είναι δυνατόν, για προφανείς λόγους, να αναφερθούν εδώ, ο Γκράμσι αποφασίζει, αλλά δεν είναι πια μόνος του, ότι το εργατικό κίνημα στην Ιταλία πρέπει να αλλάξει βάση. Το 1920 είναι ο κύριος συντάκτης της πρότασης Για την ανανέωση του Σοσιαλιστικού Κόμματος, την οποία θα κάνει αποδεκτή ο Λένιν στο ΙΙ Συνέδριο της Κομμουνιστικής Διεθνούς. Στις 28 και 29 Νοεμβρίου του ίδιου έτους συμμετέχει στην επίσημη ίδρυση της κομμουνιστικής φράξιας του Σοσιαλιστικού Κόμματος, ενώ στις 21 Ιανουαρίου 1921, μία ημέρα πριν από τα εικοστά του γενέθλια, συμμετέχει στην ίδρυση του Κομμουνιστικού Κόμματος της Ιταλίας, στην κεντρική επιτροπή του οποίου εκλέγεται μέλος, αλλά και εκπρόσωπός του στη Διεθνή.
Πριν αναχωρήσει για τη Μόσχα, ο Γκράμσι είναι ένας από τους ελάχιστους - αν όχι ο μοναδικός - που θεωρεί ότι πρώτιστο πολιτικό καθήκον του κόμματος είναι ο αγώνας εναντίον του φασισμού. Στο άρθρο του Ο Λαός των πιθήκων, στις 2 Ιανουαρίου 1921, υπογραμμίζει την αναγκαιότητα να αντιμετωπισθεί σοβαρά το φασιστικό κίνημα, κοινωνική βάση του οποίου θεωρεί τη μικροαστική τάξη και την ιδεολογία της. Επιπλέον, κρίνει αναγκαία την ενσωμάτωση στην πάλη εναντίον του φασισμού μη κομμουνιστικών δυνάμεων, προβλέποντας έτσι τη στρατηγική του Λαϊκού Μετώπου στη Γαλλία.
Τα γράμματα της φυλακής
Οι τελευταίες δημόσιες πολιτικές θέσεις του Γκράμσι πριν από τη σύλληψη και τη φυλάκισή του τον Νοέμβριο του 1926 σχετίζονται με τις ιδεολογικές συγκρούσεις στο εσωτερικό του Σοβιετικού Κομμουνιστικού Κόμματος. Χωρίς να κρύψει στην αρχή τη συμπάθειά του για τον Τρότσκι, τον οποίο θεωρεί τον πραγματικό εκπρόσωπο της αριστερής τάσης του κόμματος, ο Γκράμσι συντάσσεται τελικά, όχι χωρίς σοβαρούς ενδοιασμούς, με τις θέσεις της σταλινικής πλειοψηφίας, τόσο ως προς τα οργανωτικά προβλήματα (μπολσεβικοποίηση και πάλη εναντίον των τάσεων) όσο και ως προς τα στρατηγικά (οικοδόμηση του σοσιαλισμού σε μια χώρα).
Ηδη από το 1923 το φασιστικό καθεστώς έχει εκδώσει ένταλμα σύλληψης εναντίον του Γκράμσι που συλλαμβάνεται το 1926 και καταδικάζεται το 1928 σε φυλάκιση 20 ετών, 4 μηνών και 5 ημερών. Αυτό κι αν είναι ακριβοδίκαιη απόφαση! Στη φυλακή, πάντως, παρά τη διαταγή του εισαγγελέα: «αυτό το μυαλό πρέπει να πάψει να δουλεύει για είκοσι χρόνια», ο Αντόνιο Γκράμσι, απότακτος, και σκέφτεται και γράφει. Ισως το σημαντικότερο μέρος του έργου του, Τα γράμματα της φυλακής και τα περίφημα Τετράδια. Γύρω στις 3.000 σελίδες που εφορμούν σε τρεις κατευθύνσεις.
Πρώτα πρώτα στον ιστορικό στοχασμό γύρω από την ιταλική κοινωνία και το τεράστιο βάρος που ασκεί σ' αυτήν η Εκκλησία και το Βατικανό. Στη συνέχεια γύρω από τον μαρξισμό ως φιλοσοφία της πράξης και κοσμοθεωρία της εργατικής τάξης. Τέλος, οι σπαρακτικές σημειώσεις γύρω από τον Μακιαβέλι, η σκιά του οποίου μοιάζει να απαλύνει τον πόνο του κομμουνιστή ηγέτη. Στις σημειώσεις αυτές ο Γκράμσι καλεί το Κομμουνιστικό Κόμμα να εργαστεί ώστε να γίνει ο σύγχρονος Ηγεμόνας που θα θεμελιώσει έναν νέο τύπο κράτους. Ο Αντόνιο Γκράμσι πέθανε από εσωτερική αιμορραγία, τέσσερις μέρες ύστερα από την απελευθέρωσή του, στις 27 Απριλίου 1937.
Αμα εισαι μ... από γενετικό κώδικα
(Μου το έστειλε ο φίλος Άγγ. Σφ. και μου άρεσε)
Όταν η NASA ξεκίνησε την εκτόξευση αστροναυτών στο διάστημα,
ανακάλυψαν ότι τα στυλό δεν δούλευαν σε μηδενική βαρύτητα καθώς το
μελάνι δεν κυλούσε στην επιφάνεια γραφής.
Για να λύσουν αυτό το πρόβλημα, προσέλαβαν την Andersen Consulting
(Accenture σήμερα). Τους πήρε μια δεκαετία και 12 εκατομμύρια δολάρια.
Έφτιαξαν ένα στυλό που δούλευε σε μηδενική βαρύτητα, ανάποδα, μέσα σε
νερό, σε κάθε είδους επιφάνεια συμπεριλαμβανομένου και του κρυστάλλου
και σε θερμοκρασίες από πάγο μέχρι πάνω από 300 βαθμούς Κελσίου ...
Οι Ρώσοι χρησιμοποίησαν απλά μολύβι...
Όταν η NASA ξεκίνησε την εκτόξευση αστροναυτών στο διάστημα,
ανακάλυψαν ότι τα στυλό δεν δούλευαν σε μηδενική βαρύτητα καθώς το
μελάνι δεν κυλούσε στην επιφάνεια γραφής.
Για να λύσουν αυτό το πρόβλημα, προσέλαβαν την Andersen Consulting
(Accenture σήμερα). Τους πήρε μια δεκαετία και 12 εκατομμύρια δολάρια.
Έφτιαξαν ένα στυλό που δούλευε σε μηδενική βαρύτητα, ανάποδα, μέσα σε
νερό, σε κάθε είδους επιφάνεια συμπεριλαμβανομένου και του κρυστάλλου
και σε θερμοκρασίες από πάγο μέχρι πάνω από 300 βαθμούς Κελσίου ...
Οι Ρώσοι χρησιμοποίησαν απλά μολύβι...
Τρίτη 27 Απριλίου 2010
Καποιος να φωνάξει το 166
Να εκπλήξουμε θετικά τις αγορές επιτυγχάνοντας βελτιώσεις ζητάει ο αρχιτραπεζιτης της Ελλάδας Προβόπουλος!!
Εχει τρελαθεί προφανώς γιατί και το δούλεμα έχει όριο.
Το 166 γρήγορα....
Εχει τρελαθεί προφανώς γιατί και το δούλεμα έχει όριο.
Το 166 γρήγορα....
Τόση ανεξαρτησία πως να την αντέξεις;
Καημένε Μακρυγιάννη
να 'ξερες γιατί το τζάκισες το χέρι σου
το τζάκισες για να χορεύουν σέικ τα κωλόπαιδα
Ντίνος Χριστιανόπουλος ("Ιστορίες του γλυκού νερού")
Κι έτσι παραχωρούνται όλα!Για το καλό μας φυσικά.
Για το Εθνικό συμφέρον!Δηλαδή; Τρέχα γύρευε...
Ποιανού δηλαδή το συμφέρον;Του Βαρδινογιάννη και του Λάτση η του απολυμένου και του άνεργου;
Του ΣΕΒ και των συνεργατών τους η του υπάλληλου που του κόβουν τη ζωή λίγο λίγο;
Του Βουλγαράκη, του Ευφραίμ και των λαμόγιων της Ζήμενς η των νέων που με 2 πτυχία (η και κανένα, τι σημασία έχει;) σέρνονται από δω κι από κεί για ότι μισθό νάναι;
Των τραπεζιτών και των υπουργών που κατάφεραν να δανειζόμαστε με 8% ενώ αυτοί με 1%!!
η αυτών που θα χάσουν σπίτια επιχειρήσεις και ότι άλλο έλπισαν επειδή δεν θα έχουν να πληρώσουν τη δόση του δανείου τους;
Και τώρα μας λέτε πως δεν είμαστε σε θέση να βάλουμε κόκκινες γραμμές.Και πως όρους βάζουν οι ισχυροί!Σα δε ντρεπόσαστε....
Το μέλλον δεν είναι κοινό λοιπόν.Και όσο ανησυχούμε εμείς θα ανησυχήσετε κι εσείς για το δικό σας αύριο!Κι ακόμη πιο πολύ!
Το πανηγυρι που αρχίσατε δεν θα σας βγεί.
Ραντεβού σους δρόμους.
Δευτέρα 26 Απριλίου 2010
Η σφαγή των δελφινιών Calderones-Eνα απίστευτο αίσχος!
Αν κάποιος στο διηγηθεί χωρίς να δεις τις εικόνες θα νομίζεις ότι είναι απλά μια υπερβολή.
Κι όμως συμβαίνει σε μια πολιτισμένη χώρα!
Συμβαίνει σε μια χώρα της ΕΕ!
Συμβαίνει στη Δανία , μια χώρα με μάλλον ανεπτυγμένα οικολογικά αντανακλαστικά.
Είναι η γιορτή της ενηλικίωσης όπου νεαροί Δανοί κατασφάζουν τα δελφίνια Calderones, κάτω από τα περήφανα βλέμματα των μεγαλυτέρων
τους. Η ενηλικίωση πιστοποιείται από την ικανότητά τους να σκοτώσουν μαζικά, ενώ τα καημένα τα δελφίνια πληρώνουν την κοινωνικότητά τους και την φιλική τους διάθεση προς τους ανθρώπους κι έτσι πλησιάζουν ανύποπτα και παγιδεύονται.
Εννοείται ότι δεν θέλω καν να σκέφτομαι τι θα γινόταν αν αυτό το έκαναν Έλληνες, ειδικά τώρα... αυτές τις μέρες που οι Έλληνες είναι στο στόχαστρο.Μπορεί και να έβρισκαν αφορμή να σπρώξουν άλλες 100 μονάδες τα spreads!
Για να πω την αλήθεια παρά το ότι δεν έχω κανενός είδους αισθήματα "εθνικής υπερηφάνειας" ,"εθνικής υπεροχής" και άλλα τέτοια δηλητηριώδη, δεν πιστεύω ότι Έλληνες θα έφταναν σε τέτοιο σημείο βαρβαρότητας.Αλλά κι αυτό που βλέπω,ειλικρινά δυσκολεύομαι να πιστέψω ότι συμβαίνει χωρίς κανείς να αντιδρά μέσα στην ΕΕ!
Ειναι φανερό ότι ο πολιτισμός δεν έχει να κάνει με το κατά κεφαλήν εισόδημα.Μπορεί μάλιστα επί της ουσίας, να συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο
Κι όμως συμβαίνει σε μια πολιτισμένη χώρα!
Συμβαίνει σε μια χώρα της ΕΕ!
Συμβαίνει στη Δανία , μια χώρα με μάλλον ανεπτυγμένα οικολογικά αντανακλαστικά.
Είναι η γιορτή της ενηλικίωσης όπου νεαροί Δανοί κατασφάζουν τα δελφίνια Calderones, κάτω από τα περήφανα βλέμματα των μεγαλυτέρων
τους. Η ενηλικίωση πιστοποιείται από την ικανότητά τους να σκοτώσουν μαζικά, ενώ τα καημένα τα δελφίνια πληρώνουν την κοινωνικότητά τους και την φιλική τους διάθεση προς τους ανθρώπους κι έτσι πλησιάζουν ανύποπτα και παγιδεύονται.Εννοείται ότι δεν θέλω καν να σκέφτομαι τι θα γινόταν αν αυτό το έκαναν Έλληνες, ειδικά τώρα... αυτές τις μέρες που οι Έλληνες είναι στο στόχαστρο.Μπορεί και να έβρισκαν αφορμή να σπρώξουν άλλες 100 μονάδες τα spreads!
Για να πω την αλήθεια παρά το ότι δεν έχω κανενός είδους αισθήματα "εθνικής υπερηφάνειας" ,"εθνικής υπεροχής" και άλλα τέτοια δηλητηριώδη, δεν πιστεύω ότι Έλληνες θα έφταναν σε τέτοιο σημείο βαρβαρότητας.Αλλά κι αυτό που βλέπω,ειλικρινά δυσκολεύομαι να πιστέψω ότι συμβαίνει χωρίς κανείς να αντιδρά μέσα στην ΕΕ!
Ειναι φανερό ότι ο πολιτισμός δεν έχει να κάνει με το κατά κεφαλήν εισόδημα.Μπορεί μάλιστα επί της ουσίας, να συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο
Παρασκευή 23 Απριλίου 2010
Θέλουν,Θέλουν,Θέλουν...
Τα λέει αυτή τη στιγμή ο Λοβέρδος, δεν τα λεω εγώ.
Θέλουν κόψιμο 14ου μισθού.Λες και δεν κόπηκε;
Θέλουν απελευθέρωση των απολύσεων !
Θέλουν περιορισμό στις συλλογικές διαπραγματεύσεις!
Θέλουν, θέλουν...
Δεν ασκούν πιέσεις λέει ο υπουργός.Απλά τέθηκε στο τραπέζι!Ετσι για να έχουμε να λέμε.Και άλλα ζητάει το ΔΝΤ, άλλα η ΕΕ.Το παιχνιδακι με τον καλό και τον κακό, ράβε ξήλωνε ενα πράγμα δηλαδή!
Κι εμείς στη γωνία, φυσικά αμέτοχοι, στη θέση αυτού που εχει δικαίωμα μονο να ακούει και να δέχεταί.Κι όταν διαμαρτυρηθεί, θα τον βγάλουν άχρηστο, τεμπέλη, καφενόβιο, λαμόγιο και θα αναλάβουν οι αγορές να ανησυχήσουν, να εκβιάσουν κι αυτά που "μπήκαν απλά στο τραπέζι" θα γίνουν αναγκαία, απαραίτητα για να σωθούμε απο τον ασύδοτο εαυτό μας!Γιατί απ ότι ακούω τελευταία δεν φταίνε πια οι τράπεζες, δεν φταίει η απληστία του καπιταλισμού που οι ίδιοι κατήγγειλαν πριν λίγους μήνες , φταίει το χρέος της Ελλάδας, φταίνε οι Ελληνες συνδικαλιστές(!) και ο Δημόσιος υπάλληλος που άργησε 10 λεπτά από τη δουλειά.Με πήρε τηλ. ένας φίλος από την Αμερική να μου πει πόσο ανησυχούν οι Ελληνοαμερικανοί για τους Ελληνες πολιτικούς.Του είπα να χαίρεται τους δικούς τους τους τίμιους που έλεγξαν το τραπεζικό σύστημα που έφερε την Παγκόσμια Οικονομία στο χείλος του γκρεμού.Γιατί το περιμένω κι αυτό.Θα αρχίσουν να φταίνε οι Ελληνες για όλα τα Παγκόσμια σκάνδαλα, για τη Lehman, τη Goldman...Eυτυχώς που δεν είχαν Ελληνα διευθ.σύμβουλο γιατί δε μας ξέπλενε τίποτα!
Εχουμε τρελαθεί τελείως.Μου θυμίζει το απλό κολπάκι όπου στήνουν ένα σκυλοκαυγά για να απασχολήσουν την προσοχή κι από πίσω μπουκάρουν στην τράπεζα.Κι όλα αυτά με την ευλογία των παγκόσμιων και Ελληνικων ΜΜΕ που έχουν αναλάβει να μας ενημερώνουν και των συντηρητικών πολιτικών που κάνουν τα πάντα για το καλό μας!Αξιος ο μισθός τους.
Οι οικονομίες μπορεί να έχουν πρόβλημα, αλλά ο Αξονας Κεφάλαιο-ΜΜΕ-Κυβερνήσεις δουλεύει μια χαρά.Κι όποιος δεν πιστεύει ας ρίξει μια ματιά στο πόθεν έσχες τους.
Κουράγιο αδέρφια, γιατί έρχεται μεγάλο κυμα.Ας μείνουμε ο ένας δίπλα στον άλλο κι ας πουμε
NO PASSARAN.
Χρήσιμοι και άχρηστοι
Διαβάζω πως κλείνει το Εθνικό Κέντρο Θεάτρου και Χορού...
Και αναφέρειτο Βήμα.
"Το Κέντρο, που ιδρύθηκε το 2007 και χρηματοδοτείται από το κράτος, είναι αυτό που δίνει τις επιχορηγήσεις στο ελεύθερο θέατρο, ενώ ανάμεσα στις βασικές δραστηριότητές του είναι και η λειτουργία των 16 Δημοτικών Περιφερειακών Θεάτρων (ΔΗΠΕΘΕ) που υπάρχουν στη χώρα, του Κέντρου Αρχαίου Δράματος, του Θεατρικού Μουσείου και του «Συστήματος Αθήνα»."
Πιο κάτω αναφέρεται πως το ετήσιο λειτουργικό κόστος ήταν 650000 ευρώ.
Σε μιά άλλη περίπτωση τώρα σε άρθρο του Παντελή Μπουκαλά απο την Καθημερινή:
Ναι, συνέβη και αυτό το απίστευτο, όπως μας πληροφορούσε το αποκαλυπτικό ρεπορτάζ του Θάνου Μπλούνα στην «Καθημερινή» της περασμένης Κυριακής: Δεκατέσσερα εκατομμύρια ευρώ μάς κόστισε το 2006 (σύμφωνα με τη σύμβαση που είχε υπογραφεί επί υφυπουργίας του κ. Γ. Ορφανού), η διοργάνωση της τελετής απονομής των διεθνών βραβείων «FIFPro World Player Awards». Τι είδους είναι αυτά τα βραβεία δεν το γνωρίζω, άρα δεν μπορώ να είμαι σίγουρος αν το υψηλότατο κόστος υπαγορευόταν από το επίσης υψηλότατο κύρος τους. Δεν καλοθυμάμαι επίσης αν πολιτικός προϊστάμενος του κ. Ορφανού, ως (και) υπουργός Πολιτισμού, ήταν τότε ο κ. Κ. Καραμανλής, αλλά επειδή πιθανότατα ούτε και ο ίδιος ο πρώην πρωθυπουργός θα το θυμάται, έχουμε ισοπαλία. Το γεγονός πάντως ότι πληρώσαμε δεκατέσσερα εκατομμύρια για μια τελετή που ουδέποτε έλαβε χώρα, βεβαιώνει ότι οι κυβερνήτες μας δεν φοβήθηκαν ποτέ το κόστος, όχι το πολιτικό, το άλλο, το ευρωμετρούμενο.
Στην πρώτη περίπτωση έχουμε έναν οργανισμό με λόγο ύπαρξης, σίγουρα με αδυναμίες και πολλά περιθώρια βελτίωσης.
Στην δεύτερη μια κλασική περίπτωση λαμογιάς όπου μοιράζεται το δημόσιο χρημα ανάμεσα σε κοράκια προφανώς γνωστά.
Αυτό που ισχύει όμως είναι το πονάει χέρι κόψει χέρι, για να μπορεί να συνεχίζεται το μοίρασμα, και να απολύονται φτωχοί,"άχρηστοι" δημόσιοι υπάλληλοι, και από πάνω να τα ακούνε από τους σωτήρες , καρχαρίες "χρήσιμους" διαπλεκόμενους γυπαετούς.
Και εμείς καθόμαστε και τους κοιτάμε...
Πέμπτη 22 Απριλίου 2010
Μεγάλες πορείες και συγκεντρώσεις από ΠΑΜΕ και ΑΔΕΔΥ
Απροσδοκητα μεγάλα σε όγκο ηταν τα 2 συλλαλητήρια του ΠΑΜΕ και της ΑΔΕΔΥ.(Τί περίεργο, για κάποια μεγάλα site δεν υπήρχε καν απεργία η συλλαλητήριο!Η αλήθεια μπορεί βέβαια να κρυφτεί αλλά όχι για πάντα.Κι όταν κάποτε βγεί στην επιφάνεια είναι τόσο σκληρή που πραγματικά πονάει, ματώνει μπορείς να πεις)
Παρά το γεγονός ότι η ΓΣΕΕ δεν ειχε προκυρήξει απεργία τα συλλαλητήρια ηταν συγκρίσιμα με εκείνα στις 11 Μαρτίου.Είναι φανερό ότι η διάθεση του κόσμου έχει αλλάξει και παρά τα όσα λέγονται για συγκατάθεση (και άλλα ωραία) τα πράγματα ισορροπούν σε τεντωμένο σκοινί.Βέβαια όσοι κάθονται σπίτι μπροστά στην τηλεόραση δεν μπορούν να το δούν , όμως ο θυμός βράζει και κάποια στιγμή θα γίνει φανερό.Τα σημερινά συλλαλητήρια εκτός από μαζικά ήταν και απόλυτα ειρηνικά.
Το βίντεο από τα σημερινα συλλαλητήρια
*Απο τεχνικό πρόβλημα χάσαμε το κομμάτι του συλλαλητήριου του ΠΑΜΕ που ηταν εντυπωσιακά μεγάλο.Κρίμα.
Να πω ότι η στιγμή που η πορεία της ΑΔΕΔΥ συνάντησε το συλλαλητήριο του ΠΑΜΕ στο Σύνταγμα ήταν μια αμήχανη αλλά καλή στιγμή.Που θα παέι όμως.Όσο πυκνώνει ο κόσμος θα πυκνώνουν και οι συναντήσεις.Οπως και να έχει το πράγμα και οι 2 παλεύουν για τα ίδια πράγματα, τουλάχιστον σε αυτή τη φάση.Το ζήτημα του σοσιαλισμού ας το λύσουμε αργότερα...
**Η φωτο με τους μαθητές και το πανό με το NO PASSARAN ήταν από τα καλύτερα της μέρας.Το δώρο του περασμένου Δεκέμβρη
***Στο συλλαλητήριο της ΑΔΕΔΥ βέβαια όλος ο κόσμος εκτός από λίγους στην κορυφη ήταν οι υπάλληλοι που κινητοποιήθηκαν από τις άλλες αριστερές παρατάξεις και κόμματα(ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΤΑΡΣΥΑ-ΣΕΚ κλπ) όπως επίσης φοιτητικοί σύλλογοι μαθητές κλπ.
Ας μας ακούσουν δυνατά-όλοι στα συλλαλητήρια
Πάμε πάλι δρόμο.Ξανά και ξανά.Μέχρι να το βρούμε, να το καταλάβουμε κι εμεις κι εκείνοι πως είναι ο μόνος τρόπος.
Ας σταματήσουμε να τους ακούμε.Πως δήθεν δεν υπάρχει άλλος τρόπος από το να σκύψουμε ξανά το κεφάλι.
Λίγο πιο πέρα μέσα στα γραφεία των υπυργείων το ΔΝΤ μας "φροντίζει"
Ας μας δούνε λοιπον στο δρόμο!
Ας μας ακούσουν δυνατά!
Εξαρτώνται πολλά απ' αυτό.
Όλοι στα σημερινά συλλαλητήρια.
Πλατεία Κλαυθμώνος με τους Δημ.υπαλλήλους η Σύνταγμα με το ΠΑΜΕ!
Φτάνει να είμαστε εκεί.
Τάσος Λειβαδίτης (20 Απριλίου 1921-30/10/1988)
Από όλους τους αγαπημένους τι νόημα έχει να ψάχνεις ποιον προτιμάς.
Τι αγαπάς περισσότερο;Το καλοκαιρινό αεράκι που ανεμίζει ένα λευκό πουκάμισο κόντρα στο πέλαγος, η ένα απόγευμα κρύο με μια κούπα καφέ στο χέρι, την ώρα που η βροχή γαζώνει με ριπές το παράθυρο;Το χέρι που σ'αγγίζει και χάνεσαι ή τα γέλια που ανεβαίνουν το πέτρινο καλντερίμι κι ο χρόνος σταματάει;
Τον Ελύτη, τον Ρίτσο η το Λειβαδίτη; Απάντηση δεν υπάρχει.
Παρ' όλα αυτά ο Τάσος Λειβαδίτης είχε μέσα μου πάντα μια δική του διαφορετική γωνιά.Ενα δικό του σοκάκι που περνούσε σκυφτός, ύστερα σήκωνε το βλέμμα, έλεγε μια γλυκειά ευγενικη καλησπέρα και χανόταν σ΄ένα δικό του πάντα...
ΕΥΝΟΙΕΣ
Άνθρωποι που πολύ τους ταπείνωσαν κι ο Θεός τους λυπήθηκε
και τους έδωσε και μια προηγούμενη ζωή-
έτσι θυμούνται τώρα περισσότερα
ΔΙΑΠΙΣΤΩΣΕΙΣ
Οι ονειροπόλοι στέκονται πάντα στην άκρη γιατί μόνον από κει θα περάσει,
οι φτωχοί που τους ελεούν προσφέρουν μεγαλόψυχα τον εαυτό τους
οι λέξεις μεγαλώνουν μέσα σε βράδια λησμονιάς
γυναίκες σιδερώνουν τα ξένα ασπρόρουχα κι ύστερα
πηγαίνουν στην πόρτα και κλαίνε
κι αυτός που κάνει ένα μεγάλο κύκλο πριν πάει στο σπίτι του,
γιατί δεν θέλει ακόμα να το παραδεχτεί- όχι μη με ρωτάς ,
τίποτα δεν θα επανορθωθεί
παιδιά έρημα που φεύγουν αθόρυβα από την παιδική ηλικία
ανέμελα πουλιά που βρίσκονται έναν ολόκληρο χρόνο σε άδεια
τ' αγάλματα έχουν κι αυτά τις μελαγχολικές τους ώρες
ποιήματα-κλειδιά για την τρέλα ή τον ουρανό
η φήμη - αυτό το σφαγείο
ονειρεύομαι ένα νοσοκομείο για τ' άρρωστα παραμύθια,
κύκνους μες τα καπέλα των κατάδικων,
δάφνες για νικημένους,
εμείς οι ξεχασμένοι που μας αρκεί ένα χαμόγελο
για να περάσουμε τα σύνορα του κόσμου.
Αντίο, αντίο...Τίποτα δεν θα επανορθωθεί
Για την 21η Απριλίου...
Tην 21η Απριλίου τη θυμάμαι!Τη θυμάμαι όμως θολά.Ημουνα πολύ μικρός βλέπεις, 6 χρονών παιδάκι.Εχω μια εικόνα όμως...Καθόμαστε στα σκαλάκια, μέσα στην αυλή του σπιτιού στην Αμφιάλη, το ραδιόφωνο ανοιχτό να παίζει εμβατήρια, κι ο πατέρας μου ανήσυχος να πηγαινοέρχεται βρίζοντας μέσα του.Η μάνα μου να του λέει να σωπάσει..Κι ύστερα ψίθυροι, φόβος, θυμός, όλα μπερδεμένα. Και λίγο καιρό αργότερα το μπομπινόφωνο του θείου του Μιχάλη που είχε τελειώσει τη Νομική στη Θεσσαλονίκη κι εμενε πια μαζί μας. Με τα πράσινα μαγικά φωτάκια ν΄ανάβουν μόλις άρχιζε να παίζει και να γυρίζουν οι ταινίες.Κι από μέσα μια μαγεία παράξενη να χύνεται στο δωματιάκι, με την φωνή του Καλογιάννη και το "Κράτησα τη ζωή μου" του Μίκη, ή πιο μετά κάτι για το Γιάννη το Μανιτσάρα, που τον ξαναπιάσανε κι έφευγε πάλι εξορία, και δε θα 'ρχότανε την Κυριακή για φαγητό.Κάπως έτσι...
Όμως σήμερα έστειλε ένα σχόλιο ο Στέργιος που τό έζησε αλλιώς , απ΄τη σκληρή πλευρά που το έννοιωσαν οι παλιοί αριστεροί.Το βάζω όπως ειναι.
"Τι θαυμάσια μουσική!!!
Τι να πω; Εγώ ποτέ δεν ήμουν ποιητής. Γράφω μόνο κάτι σαν από αυτά που έγιναν, γίνονται και θα γίνουν.
Στη μαύρη αυτή επέτειο το μόνο που μπορώ να προσθέσω είναι ένα απόσπασμα…
Αναμνήσεις από τις πρώτες μέρες της δικτατορίας του ΄67
«Ξεκινήσαμε με τα στρατιωτικά GMC. Δυο χωροφύλακες φύλαγαν στις άκρες της καρότσας και χωρίζονταν από μας με παραπέτο μουσαμά. Από τα σχισίματα των καλυμμάτων βλέπαμε αμυδρά που πηγαίναμε. Προς Καβάλα… Ο δρόμος στις άκρες είχε σε τακτές αποστάσεις φρουρούς ΜΑΥδες οπλισμένους επ’ ώμου, αγροφύλακες και στρατιώτες..
"Ποιος τη ζωή μου, ποιος τη κυνηγά
να τη ξεμοναχιάσει μεσ’ τη νύχτα,
ουρλιάζουν και σφυρίζουν φορτηγά
σαν ψάρι μ’ έχουν πιάσει μεσ’ τα δίχτυα…
Για κάποιον μεσ’ τη νύχτα είναι αργά…."
Μετά από ώρες βασανιστικής πορείας σε αργή κίνηση σταματάνε όλα τα οχήματα σε ένα γήπεδο κάπου ψηλά, κοντά στο Παγγαίο. Τα φορτηγά των κρατουμένων δίπλα- δίπλα. Οι προβολείς των άλλων αυτοκίνητων φώτιζαν τα πάντα. Ήταν σε κύκλο γύρω μας. Οπλοπολυβόλα στημέν
α παντού με περασμένες τις δεσμίδες έτοιμες, χύμα κάτω. Σταδιακά επικράτησε απόλυτη ησυχία. Μόνο οι φωνές των αξιωματικών ακούγονταν με αντίλαλο να δίνουν με μανία διαταγές δεξιά και αριστερά για να παραταχθούν οι στρατιώτες και οι ΜΑΥδες. Τραγική σιωπή και από τους κρατούμενους στα GMC. Κάποιος μουρμούρισε ότι τον Μπελογιάννη τον εκτέλεσαν με το φως των προβολέων των αυτοκινήτων.Ξαφνικά η Κατερίνα (που «έφυγε» μετά από χρόνια σιωπηλά χωρίς ποτέ να συνέλθει από το σοκ) βγάζει μια σπαρακτική κραυγή αλλοφροσύνης που ακούστηκε πέρα ως πέρα και στα άλλα φορτηγά: «Αααχ μανούλα μου, εδώ θα μας σκοτώσουν!». Έπεσε ανατριχίλα. Οι χωροφύλακες που μας φρουρούσαν κέρωσαν. «Θα μας εκτελέσουν;» τους ρώτησε κάποιος. Έχασαν τα λόγια τους. «Όχι, όχι» ψέλλισε ο ένας χωρίς καν να το πιστεύει γιατί έβλεπε καθαρά τα στημένα πολυβόλα. Κάθε άλλο παρά περίμενε να δει κάτι τέτοιο. Ο φόβος άρχισε να τους ζώνει και αυτούς. Κρατούμενοι και χωροφύλακες, παρά τις διαφορετικές θέσεις, στην ίδια αγωνία για την επόμενη στιγμή. Κάποιες φωνές απελπισίας ακουστήκαν από δίπλα και από άλλα φορτηγά.
(….)
Περιμέναμε, περιμέναμε με αγωνία να ακούσουμε κάθε στιγμή, κάθε λεπτό μια φοβερή διαταγή: «όλοι κάτω»! Να ακούσουμε τη φωνή: «παραταχθείτε». Να ακούσουμε: «πυρ»! Η φαντασία μάτωνε το νου κι’ ο φόβος το κορμί μας. Και πάλι όμως σιωπή από μας και τους φρουρούς μας, δε γινόταν τίποτα. Κάποια τριζόνια και νυχτοπούλια ξεθάρρεψαν και άρχισαν να ακούγονται ξανά. Μια ανεμική ελπίδα άρχισε να παρενοχλεί με αναίδεια τις μαύρες σκέψεις μας.
(….)
Έναν αιώνα μετά και ενώ οι ζωές μας έκαναν τον κύκλο του ουρανού εκατό φορές και τα πολυβόλα ήταν έτοιμα να ξεσκίσουν την απόλυτη σιωπή μας, ακούγεται μια δυνατή φωνή: «ξεκινάμε, όλοι στις θέσεις σας». Πανικός χαράς! Ανακούφιση. Το κλίμα αποφορτίστηκε απότομα.
Ο Μιχάλης ο σουβλάκιας είπε κάτι και ακούστηκαν χαμηλόφωνα γέλια. Κάποιοι άρχισαν να γελούν νευρικά. Ο μπάρ
μπα - Μίκηκης ο καφεκόπτης μας έταξε το καλύτερο χαρμάνι καφέ. Άλλοι κοίταζαν εμένα με ευγνωμοσύνη για ό,τι είπα μέσα σε μια άγνοια κινδύνου - ότι να μη φοβόνται και δεν θα μας εκτελέσουν … - ήταν σαν και να καθόρισα εγώ την εξέλιξη! Έσκυψα το κεφάλι. «Γλιτώσαμε μια εκτέλεση» είπα μέσα μου χωρίς να ξέρω το πώς και γιατί. Ακούγαμε με αγαλλίαση όλα τα οχήματα να ξαναβάζουν μπρος και να κινούνται σε θέσεις πορείας. Είχαμε επιβιώσει!Στο μεταξύ η φάλαγγα ενώθηκε με άλλα φορτηγά που έφεραν κρατούμενους από άλλες περιοχές, Βισαλτία και Φυλλίδα. Τριακόσιοι Σερραίοι σε μια τεράστια πομπή! Για τη Νέα Πέραμο, για τη Γιούρα μαζί με χιλιάδες άλλους…»
Από δημοσιευμένο κείμενο με τίτλο «Μαρτυρίες. Οι εκτελέσεις που δεν έγιναν…»
Τα γεγονότα είναι αληθινά, μέρος μια σειράς παρόμοιων γεγονότων…»
Στέργιε ευχαριστώ
Τετάρτη 21 Απριλίου 2010
Η ποίηση δεν ανήκει σ’ όσους τη γράφουν… Η ποίηση ανήκει σ’ όσους την έχουν ανάγκη…
Απο Σίβυλλα
(Η κακιά ράτσα)
Κάποτε ένας κολίγος, σ’ αυτή την πλατεία,
έτσι προσευχόταν στον Εσταυρωμένο, και του ‘λεγε:
Χριστέ μου, το αφεντικό μου μ’ εκμεταλλεύεται,
μου φέρεται σαν σ’ αδέσποτο σκυλί,
τ’ αρπάζει όλα με τη χερούκλα του,
μου λέει και πως η ζωή μου του ανήκει,
πως δεν είναι δική μου,
με τιμωρεί, με φυλακίζει…
Σε παρακαλώ, κάντο για ‘μένα Χριστέ μου,
εξαφάνισε αυτή την κακιά ράτσα.
Γιατί εσύ δεν έχεις χέρια;
Ή μήπως τα έχεις σταυρωμένα σαν εμένα;
Όποιος θέλει δικαιοσύνη ας την κερδίσει μόνος του.
Μην ελπίζεις πως οι άλλοι θα στην προσφέρουν…
Αν είσαι άνθρωπος κι όχι παλαβός,
άκου καλά τη συμβουλή μου…
Εγώ δεν θα βρισκόμουν καρφωμένος σ’ αυτό το σταυρό,
αν έκανα αυτό που τώρα συμβουλεύω εσένα…
Κλαίγεσαι… γιατί κλαίγεσαι;
Πιάσε ένα ματσούκι και δείξε την οργή σου…
Πιάσε ένα ματσούκι και δείξε την οργή σου…
(μετάφραση στην ελληνική από τη σικελική διάλεκτο: Margherita Salvato)
Ακολουθεί η πρωτογενής γραφή, στη σικελική διάλεκτο...
Lamento di un servo ad un Santo crocifisso
(Lionardo Vigo Calanna marchese di Gallodoro 1799-1879)
Malarazza
Nu servu tempu fa d’intra na piazza
Prigava a Cristu in cruci e ci dicia
Cristu lu mi padroni mi strapazza
Mi tratta comu un cani pi la via
Si pigghia tuttu cu la sua manazza
Mancu la vita mia dici che è mia
Distruggila Gesù sta malarazza
Distruggila Gesù fallu pi mmia
fallu pi mia.
E Cristu m’arrispunni dalla cruci
Forsi si so spizzati li to vrazza
Cu voli la giustizia si la fazza
Nisciuni ormai chiù la farà pi ttia
Si tu si un uomo e nun si testa pazza
Ascolta beni sta sentenzia mia
Ca iu ‘nchiodatu in cruci nun saria
S’avissi fattu ciò ca dicu a ttia
Ca iù ‘inchiadatu in cruci nun saria
Tu ti lamenti ma che ti lamenti, pigghia nu bastoni e tira fora li denti
Tu ti lamenti ma che ti lamenti, pigghia nu bastoni e tira fora li denti
Επειδή αρνιόμαστε την αμνησία, για τη σημερινή μαύρη επέτειο, επιλέξαμε το “Παράπονο κολίγου στον Εσταυρωμένο”, γραμμένο πριν από αιώνες από τον Σικελό Lionardo Vigo Calanna (1799-1879), εκπρόσωπο του σικελικού πολιτισμού και που μας φαίνεται ότι αρμόζει στις μέρες μας…
(Η κακιά ράτσα)
Κάποτε ένας κολίγος, σ’ αυτή την πλατεία,
έτσι προσευχόταν στον Εσταυρωμένο, και του ‘λεγε:
Χριστέ μου, το αφεντικό μου μ’ εκμεταλλεύεται,
μου φέρεται σαν σ’ αδέσποτο σκυλί,
τ’ αρπάζει όλα με τη χερούκλα του,
μου λέει και πως η ζωή μου του ανήκει,
πως δεν είναι δική μου,
με τιμωρεί, με φυλακίζει…
Σε παρακαλώ, κάντο για ‘μένα Χριστέ μου,
εξαφάνισε αυτή την κακιά ράτσα.
Γιατί εσύ δεν έχεις χέρια;
Ή μήπως τα έχεις σταυρωμένα σαν εμένα;
Όποιος θέλει δικαιοσύνη ας την κερδίσει μόνος του.
Μην ελπίζεις πως οι άλλοι θα στην προσφέρουν…
Αν είσαι άνθρωπος κι όχι παλαβός,
άκου καλά τη συμβουλή μου…
Εγώ δεν θα βρισκόμουν καρφωμένος σ’ αυτό το σταυρό,
αν έκανα αυτό που τώρα συμβουλεύω εσένα…
Κλαίγεσαι… γιατί κλαίγεσαι;
Πιάσε ένα ματσούκι και δείξε την οργή σου…
Πιάσε ένα ματσούκι και δείξε την οργή σου…
(μετάφραση στην ελληνική από τη σικελική διάλεκτο: Margherita Salvato)
Ακολουθεί η πρωτογενής γραφή, στη σικελική διάλεκτο...
Lamento di un servo ad un Santo crocifisso
(Lionardo Vigo Calanna marchese di Gallodoro 1799-1879)
Malarazza
Nu servu tempu fa d’intra na piazza
Prigava a Cristu in cruci e ci dicia
Cristu lu mi padroni mi strapazza
Mi tratta comu un cani pi la via
Si pigghia tuttu cu la sua manazza
Mancu la vita mia dici che è mia
Distruggila Gesù sta malarazza
Distruggila Gesù fallu pi mmia
fallu pi mia.
E Cristu m’arrispunni dalla cruci
Forsi si so spizzati li to vrazza
Cu voli la giustizia si la fazza
Nisciuni ormai chiù la farà pi ttia
Si tu si un uomo e nun si testa pazza
Ascolta beni sta sentenzia mia
Ca iu ‘nchiodatu in cruci nun saria
S’avissi fattu ciò ca dicu a ttia
Ca iù ‘inchiadatu in cruci nun saria
Tu ti lamenti ma che ti lamenti, pigghia nu bastoni e tira fora li denti
Tu ti lamenti ma che ti lamenti, pigghia nu bastoni e tira fora li denti
Οι καλοί μας κερδοσκόποι
Πολλοί αναρωτιούνται τελευταία γιατί φτάσαμε σε τέτοια εξωφρενικά επίπεδα spreads, ανάλογα η χειρότερα από χώρες όπως η Τζαμάικα κ.α.Πώς μέσα σε μερικούς μήνες η οικονομία έφτασε σε τέτοια χάλια.Και μάλιστα κάποιοι δείχνουν σαν υπεύθυνους κάποιες κοινωνικές ομάδες οπως πχ. τους ΔΥ ψάχνοντας δήθεν τον ένοχο.
Επίσης πολλοί μένουν έκπληκτοι βλέποντας πως πρώτη φορά η Ελλάδα έγινε πρωτοσέλιδο για τόσο πολύ καιρό στις περισσότερες μεγάλες ξένες εφημερίδες και ΜΜΕ, ενώ και άλλες οικονομίες και μάλιστα μεγάλες έχουν ανάλογα προβλήματα.
Και βέβαια μεγάλη κουβέντα γίνεται από παντού για την οικονομία των αγορών και των οίκων, που τραβάνε το σχοινί αδιαφορώντας για τις επιπτώσεις η το πέραν του τριμήνου η εξαμήνου μέλλον της παγκόσμιας οικονομίας.
Βλέποντας όμως όλα αυτά μαζί φτάνεις στην απάντηση.
Πίσω από την άνοδο των spreads (σαν μοχλός δηλαδή),βρίσκονται τα γνωστά μας πια CDS (Credit Default Swaps).Aυτά είναι συμβόλαια-ασφάλιστρα κινδύνου από χρεωκοπία.Δηλαδή κάποιος που αγοράζει π.χ. Ελλ.Ομόλογα αγοράζει και CDS , έτσι ώστε σε περίπτωση κινδύνου χρεωκοπίας και άρα πτώσης των ομολόγων να αποζημιωθεί από τα κέρδη των cds.Γιατι όσο αυξάνεται ο κίνδυνος τόσο ανεβαίνουν τα επιτόκια των CDS. Μέχρι εδώ καλά, αφού όλα φαίνονται λογικά.Μόνο που προσθέτοντας 2-3 ακόμη στοιχεία στο κοκτέιλ αρχίζει και θολώνει το τοπίο όσο ακριβώς χρειάζεται για να αρχίσει η κερδοσκοπία.
Το πρώτο βασικό στοιχείο είναι ότι η αγορά των Ελληνικών CDS ελέγχεται απόλυτα κατά κύριο λόγο από τις τράπεζες δανειστές μας που είναι η DB, η Goldman Sachs , η J.P.Morgan και μερικές άλλες.
Το δεύτερο στοιχείο είναι ότι τα CDS δεν διαπραγματεύονται στις ελεγχόμενες από νόμους και κανόνες αγορές αλλά σε εξωχρηματιστηριακές πλατφόρμες που είναι αδιαφανείς όσο χρειάζεται, για να διαμορφώνεται το παιχνίδι με όρους που να συμφέρουν τους μεγάλους παίκτες.
Και το παιχνίδι αρχίζει.
Τα κατευθυνόμενα ΜΜΕ(πχ Financial Times, Der Spiegel κλπ), αρχίζουν τη φημολογία και το θόρυβο περί κινδύνων χρεωκοπίας, ενώ η όλη κουβέντα μεταφέρεται στις τηλεοράσεις όλης της Γης. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα να ανεβαίνουν οι τιμές των ασφαλίστρων κινδύνου, δηλ. των CDS. Επειδή μιλάμε για τζόγο και κερδοσκοπία, αμέσως σπεύδουν κι αγοράζουν CDS και αυτοί που δεν έχουν Ελλ.Ομόλογα μόνο και μόνο για να επωφεληθούν από την όλη ωραία "ατμόσφαιρα".Φυσικά όσο αυξάνονται οι ενδιαφερομενοι να αγοράσουν Eλλ.CDS τόσο αυξάνεται και η τιμή τους. Μόνο που αυτό δεν μπορεί παρά να επηρεάζει και τις τιμές των Ελληνικών Ομολόγων(στην πρωτογενή και δευτερογενή αγορά), αφού η αύξηση των επιτοκίων των cds μεταφράζεται ως αβεβαιότητα και κινδυνος για την Ελληνική οικονομία και όχι σαν κερδοσκοπική κίνηση σε μια θολή αγορά όπως είναι στην πραγματικότητα.Βάζοντας στο παιχνίδι και άλλες τακτικές όπως το short shelling το πράγμα αγριεύει πολύ, αλλά ας το αφήσουμε αυτό για την ώρα.Έτσι στην ουσία κλείνοντας τον κύκλο "επιβεβαιώνεται" η αρχικά αστήριχτη φημολογία και ο φαύλος κύκλος αρχίζει από την αρχή.Και λέω αστήριχτη όχι γιατί όλα είναι ρόδινα, αλλά γιατί τα κράτη δεν χρεωκοπούν όπως οι επιχειρήσεις(πόσο μάλλον εντός ΕΕ και Ευρώ), η τουλάχιστον έτσι ήταν μέχρι τώρα που άρχισε αυτό το τρελό κερδοσκοπικό παιχνίδι με τα χρέη των κρατων, αφού μας τελείωσε περσι η κερδοσκοπία με το πετρέλαιο η τα προϊόντα, που έσωζε ως τότε τους τραπεζίτες από την κρίση στην οποία είχαν βυθιστεί παίζοντας με τις "τοξικές" επενδύσεις τους.
Κερδισμένοι βέβαια είναι οι δανειστές αφού το 3% που δάνειζαν έχει φτάσει στο 7%.Και πίσω από αυτό έρχεται το ΔΝΤ, τα μέτρα "στήριξης","εξυγίανσης", το κόψιμο μισθών κλπ, το στέγνωμα της αγοράς, η πτώση των εσόδων και του ΑΕΠ και τα προβλήματα γενικά στην πραγματική οικονομία. Με λιγότερα λόγια, η άλωση της ζωής μας, της κρατικής και ιδ.περιουσίας, και η απώλεια της Ανεξαρτησίας μας .Η αλλιώς η προσπάθεια να μετατραπεί το εικονικό χρήμα από την κερδοσκοπία, σε πραγματικές αξίες.
Τόσο απλά κι ωραία.
Θα μου πείτε τι προτείνεις. Εχω πολλά στο μυαλό μου αλλά σήμερα σκέφτομαι αλλιώς και προτείνω.Παλούκωμα, λιθοβολισμό, απαγχονισμό, εικονικές εκτελέσεις κ.α. ευγενικές μεθόδους αντιπαράθεσης ανάλογες με τις δικές τους. Αυτές που στην άκρη τους έχουν παιδάκια που πεθαίνουν από την πείνα στους δρόμους χωρίς να φταίνε και χωρίς να ξέρουν γιατί.
Διαλέγουμε και παίρνουμε.Οταν απαλλαγούμε απο δαύτους μετά τα πράγματα είναι απλά.Θα δείτε...
" Χωρίς παπά και χωροφύλακα "
"ΧΟΥΑΝ ΜΑΝΟΥΕΛ ΣΑΝΤΣΕΣ ΓΚΟΡΝΤΙΓΙΟ " Γιώργου Αγγελόπουλου
Aπό ΤΑ ΝΕΑ online
Η Μαριναλέντα, µια κοινότητα 2.645 κατοίκων στην Ανδαλουσία, δεν έχει ανεργία, δεν έχει αστυνοµικούς και τα σπίτια της νοικιάζονται µε 15 ευρώ τον µήνα. Ο δήµαρχός της, ο κοµµουνιστής Χουάν Μανουέλ Σάντσες Γκορντίγιο, επανεκλέγεται εδώ και 31 χρόνια.
Εδώ και πολλά χρόνια, την εβδοµάδα που οι άλλες πόλεις στην Ισπανία γιορτάζουν το Πάσχα, στη Μαριναλέντα γιορτάζουν την ειρήνη. «Ο δήµαρχός τους είναι τρελός», λένε στο γειτονικό χωριό. «Ενώ εµείς οι άλ λοι Ισπανοί κάνουµε θρησκευτικές λιτανείες, εκείνοι κάνουν επί 5 µέρες πάρτι». Πολλοί νέοι από τη Σεβίλλη, τη Γρανάδα, τη Μαδρίτη, πηγαίνουν για να γιορτάσουν µε τους χωρικούς της Μαριναλέντας.
Οταν εξελέγη για πρώτη φορά, το 1979, ο Γκορντίγιο ήταν ο νεώτερος δήµαρχος στην Ισπανία. Το 1986, έπειτα από 12 χρόνια αγώ νων και καταλήψεων κυρίως από τις γυναίκες του χωριού, η Μαριναλέντα κατάφερε να πά ρει από ένα γαιοκτήµονα 12.000 στρέµµατα γης και να δηµιουργήσει έναν αγροτικό συ νεταιρισµό από τον οποίο ζει σήµερα σχεδόν όλο το χωριό. «Η γη δεν ανήκει σε κανέναν, η γη δεν αγοράζεται, η γη ανήκει σε όλους!», λέει ο δήµαρχος.
Στον συνεταιρισµό Εl Ηumoso οι συνεταίροι εργάζονται 6½ ώρες την ηµέρα, από τη Δευτέρα ώς το Σάββατο, δηλαδή 39 ώρες την εβδοµάδα. Ολοι έχουν τον ίδιο µισθό, ανεξάρτητα από τη δουλειά που κάνουν. Οι συγκοµιδές (ελαιόλαδο, αγκινάρες, πιπεριές κ.λπ.) συσκευάζονται στο µικρό εργοστάσιο Ηumar Μarinaleda που βρίσκεται στη µέση του χωριού και στο οποίο εργάζονται, σε πολύ χαλαρή ατµόσφαιρα, περίπου 60 γυναίκες και 4-5 άνδρες. Τα προϊό ντα πωλούνται κυρίως στην Ισπανία. Τα έσο δα του συνεταιρισµού δεν µοιράζονται, αλλά επενδύονται και πάλι στον συνεταιρισµό για να δηµιουργηθούν δουλειές. Γι’ αυτό στο χω ριό δεν υπάρχουν άνεργοι. Οµως ακόµη και σε εποχές που δεν υπάρχουν αρκετές γεωργικές δουλειές για όλους, οι µισθοί καταβάλλονται.
Στη Μαριναλέντα, η στέγαση, η εργασία, ο πολιτισµός, η εκπαίδευση και η υγεία θεωρού νται δικαίωµα. Μια θέση στον παιδικό σταθµό µε όλα τα γεύµατα κοστίζει 12 ευρώ τον µήνα. Από την άλλη, «εδώ δεν έχουµε χωροφύ λακες, θα ήταν µια άχρηστη σπατάλη», λέει ο δήµαρχος. «Δεν έχουµε ούτε παπά - δόξα τω Θεώ!», προσθέτει γελώντας. Πάντως η ελευθερία της λατρείας είναι εγγυηµένη και το Πάσχα έγινε µια µικρή θρησκευτική λιτανεία, η οποία πέρασε διακριτικά από τους δρόµους του χω ριού, χωρίς θεατές και αποφεύγοντας την πλατεία όπου γινόταν η γιορτή.
«Εφαρµόζουµε µια συµµετοχική δηµοκρατία, αποφασίζουµε για όλα, από τους φόρους ώς τις δηµόσιες δαπάνες, σε µεγάλες συνελεύσεις. Πολλά κεφάλια δίνουν πολλές ιδέες», λέει ο Γκορντίγιο. «Ξέρουµε πως οι άνθρωποι µπορούµε να δουλεύουµε και για άλλες αξίες, όχι αποκλειστικά για το χρήµα».
Τρίτη 20 Απριλίου 2010
Ενθουσιασμος από τα κέρδη των τραπεζών στις ΗΠΑ
Με "χαρά" συνεχίζουμε την ανακοίνωση αποτελεσμάτων των τραπεζικών κοινοφελών ιδρυμάτων των φίλων και συμμάχων ΗΠΑ.
Αύξηση κερδών και εσόδων παρουσίασε το πρώτο τρίμηνο η Goldman Sachs Group σε σχέση με την αντίστοιχη περίοδο του 2009. Όπως αναφέρουν ξένα ειδησεογραφικά πρακτορεία, τα κέρδη της τράπεζας ανήλθαν σε 3,3 δισ. δολ., ή 5,59 δολ. ανά μετοχή, από 1,66 δισ. δολ., ή 3,39 δολ. ανά μετοχή, το πρώτο τρίμηνο του 2009, σημειώνοντας αύξηση 91%.(απο capital.gr)
Για να μή νομίζουμε οτι η κρίση είναι για όλους.Αυτοί απλά την προκάλεσαν.Δούλεψαν και τώρα εισπράττουν τα κέρδη τους.Από ποιον;Πάλι τα ίδια ρωτάμε....
Η Citigroup "τα λέει έξω απ'τα δόντια"
Από Βαθύ Κόκκινο
Citigroup: Εμείς κάνουμε κουμάντο, το πολίτευμα είναι "πλουτονομία" (plutonomy). Τουλάχιστον είναι ειλικρινείς βέβαια, σίγουρα περισσότερο από πολλούς και διάφορους που κοροϊδεύουν και τον κόσμο και (πολλοί εξ αυτών) και τους εαυτούς τους
Γράφημα για τις ανισότητες στις ΗΠΑ, που σπάνε κάθε ρεκόρ:
Παρατηρήστε το πως μας έχουν γυρίσει στην κατάσταση τις δεκαετίας του 1920-1930.
Αντίθετα, παρατηρήστε το γράφημα τη δεκαετία 1960-1970, όπου οι μεγάλοι λαϊκοί αγώνες έχουν φέρει το λαό σε πολύ καλύτερη θέση
Στις ανισότητες-ρεκόρ που παρατηρούνται σήμερα έχουμε αναφερθεί αρκετές φορές στο παρελθόν (πχ εδώ για μια συγκεντρωτική παρουσίαση).
Τώρα, δείτε από επίσημο έγγραφο (εδώ και το δεύτερο μέρος, που είναι εξίσου ενδιαφερον με το πρώτο) της Citigroup του 2005 την άποψη της άρχουσας τάξης επί των πραγμάτων:
Το έγγραφο αυτό μοιράστηκε αρχικά στους "high-class" πελάτες της citigroup, αλλά διέρρευσε, και πρόσφατα έγινε και ευρύτερα γνωστό, καθώς αναφέρθηκε και στην ταινία-ντοκιμαντέρ του (ελαφρώς λαικιστή αλλά και αρκετά εύστοχου σε πολλά θέματα) Μάικλ Μουρ:
Συνέχεια εδώ
Citigroup: Εμείς κάνουμε κουμάντο, το πολίτευμα είναι "πλουτονομία" (plutonomy). Τουλάχιστον είναι ειλικρινείς βέβαια, σίγουρα περισσότερο από πολλούς και διάφορους που κοροϊδεύουν και τον κόσμο και (πολλοί εξ αυτών) και τους εαυτούς τους
Γράφημα για τις ανισότητες στις ΗΠΑ, που σπάνε κάθε ρεκόρ:
Παρατηρήστε το πως μας έχουν γυρίσει στην κατάσταση τις δεκαετίας του 1920-1930.
Αντίθετα, παρατηρήστε το γράφημα τη δεκαετία 1960-1970, όπου οι μεγάλοι λαϊκοί αγώνες έχουν φέρει το λαό σε πολύ καλύτερη θέση
Στις ανισότητες-ρεκόρ που παρατηρούνται σήμερα έχουμε αναφερθεί αρκετές φορές στο παρελθόν (πχ εδώ για μια συγκεντρωτική παρουσίαση).
Τώρα, δείτε από επίσημο έγγραφο (εδώ και το δεύτερο μέρος, που είναι εξίσου ενδιαφερον με το πρώτο) της Citigroup του 2005 την άποψη της άρχουσας τάξης επί των πραγμάτων:
Το έγγραφο αυτό μοιράστηκε αρχικά στους "high-class" πελάτες της citigroup, αλλά διέρρευσε, και πρόσφατα έγινε και ευρύτερα γνωστό, καθώς αναφέρθηκε και στην ταινία-ντοκιμαντέρ του (ελαφρώς λαικιστή αλλά και αρκετά εύστοχου σε πολλά θέματα) Μάικλ Μουρ:
Συνέχεια εδώ
Δευτέρα 19 Απριλίου 2010
Αγριο τραπεζικό σεξ
Τα υψηλότερα κέρδη από το δεύτερο τρίμηνο του 2007 ανακοίνωσε σήμερα η Citigroup, με τα αποτελέσματα της να ξεπερνούν τις εκτιμήσεις των αναλυτών, όπως αναφέρουν ξένα ειδησεογραφικά πρακτορεία.
Ειδικότερα, η Citigroup Inc. ανακοίνωσε ότι τα καθαρά κέρδη για το α΄ τρίμηνο του 2010 διαμορφώθηκαν σε 4,4 δισ. δολ. ή 15 cents ανά μετοχή από ζημιές 966 εκατ. δολ. ή 18 cents ανά μετοχή το αντίστοιχο περυσινό τρίμηνο. Τα έσοδα έφτασαν παράλληλα τα 25,4 δισ. δολ.(Από το capital.gr)
Me liga logia gamane oi trapezes!
Τώρα ποιον, μη ρωτάτε...
Η Ισλανδία στέλνει το θυμό της
Το σκεφτόμουν ολες αυτές τις μέρες.Έλεγα κοίτα να δεις τι μπορεί να συμβεί...
Χθες βρήκα λίγο χρόνο κι έριξα μια ματιά στο θέμα.
Οι έκρηξη του ηφαιστείου στην Ισλανδία λοιπόν έχει προκαλέσει πραγματικό χάος στις μεταφορές με απροσδιόριστες ακόμα επιπτώσεις.Καμιά φορά αυτές οι αλυσιδωτές αντιδράσεις δεν ξέρεις που θα βγάλουν.Πάνω από 65000 πτήσεις ακυρωμένες, οι εταιρείες και οι πράκτορες αποζημιώνουν η κάνουν νέες προσφορές (φίλοι μου κέρδισαν μια μέρα επιπλέον και με Σαββατοκύριακο μέσα, σε ταξίδι που θα έκαναν στη Ρώμη) , ενώ μόνο χθές από τις 24000 πτήσεις που ήταν προγραμματισμένες, έγιναν οι 5000 (80% ακυρώθηκαν!).Για αυτη την εβδομάδα ελπίζουν σε ένα 50 %!
Να θυμίσω με λίγα και απλά λόγια το τι έγινε στην Ισλανδία.
Μια μεγάλη και 2 μικρότερες ιδιωτικές τράπεζες πρόσφεραν επενδύσεις "εγγυημένες" σε Αγγλους, Ολλανδούς και Γερμανούς επενδυτές, που όμως ήταν βασισμένες στα γνωστά τοξικά ο μόλογα και χαρτιά που σκαρφίστηκαν τα παγκόσμια golden boys.Oταν οι επενδύσεις αυτές κατέρρευσαν Αγγλοι, Γερμανοί και Ολλανδοί άσκησαν πιέσεις στην Ισλανδία και τα κατάφεραν (ποιός ξέρει πως!) Ετσι οι 300000 Ισλανδοί ξύπνησαν ένα πρωί κι έμαθαν πως η κυβέρνησή τους είχε κρατικοποιήσει (διασώσει τους είπαν) τις 3 τράπεζες και μαζί με αυτές και τα 5 δις που χρωστούσαν στους ξένους τζογαδόρους!!!Πολλές φορές το ΑΕΠ της χώρας δηλαδή.Σε μια νύχτα δηλαδή κάποιοι αποφάσισαν (σίγουρα με το αζημίωτο) να καταστρέψουν ένα λαό. Από τότε συγκεντρώσεις ,διαδηλώσεις , πτώσεις κυβερνήσεων μέχρι και ένα απίστευτο δημοψήφισμα όπου το 93% είπε ΟΧΙ στο παράνομο χρέος (και 1,5% ΝΑΙ!) δεν έλυσαν το πρόβλημα αφού η πουλημένη Ισλανδική κυβέρνηση εγγυάται την αποπληρωμή(και γιατί οχι αφού άλλος πληρώνει).
Έτσι την εκδίκηση ανέλαβε ο θυμωμένος Βίκινγκ Θεός της Ισλανδίας!
Τρομοκράτης ο Θεός!!
Το ηφαίστειο εξερράγη και όλη η κεντρική και βόρεια Ευρώπη ψάχνεται(και τώρα και λίγο η Νότια και εμείς εδώ στα Ν.Βαλκάνια).
Διάβασα κάπου πως μια παρόμοια έκρηξη το 1783 είχε σαν παράπλευρο αποτέλεσμα τον βαρύ επόμενο χειμώνα,την καταστροφή της γεωργικής παραγωγής σε πολλές χώρες και στη Γαλλία, και απο εκεί απανωτούς λιμούς που ξεσήκωσαν τον κόσμο και ήταν μια από τις αιτίες της Γαλλικής επανάστασης!Λέτε;
Σήμερα πάντως ακυρώθηκε και η πτήση που θα μας έφερνε εδώ το ΔΝΤ.
Κάτι σαν "Φωνή λαού οργή Θεού" μου κάνει...
Εντάξει υπερβολικός είμαι ,αλλά το μήνυμα υπάρχει μέσα στο σύννεφο και στους ατμούς, και δονεί αυτές τις μέρες την Ισλανδία.
Kαι λέει "Νo cash, just ash" δηλ. "Δεν πληρώνουμε , φάτε τη στάχτη μας"
Ρε Χρήστο μήπως τελικά υπάρχει Θεός;(μη βρίζεις λέμε)
Σάββατο 17 Απριλίου 2010
Το νέο "αφεντικό' είναι το τίμημα...
listonplace
Γράφει ο Μενέλαος Γκίβαλος
To τέλος τnς μεταπολίτευσnς φτάνει με γοργούς ρυθμούς ως ένα ανεστραμμένο είδωλο, ως ένας πολιτικός εφιάλτης, που ουδεμία σχέση έχει με τiς ελπίδες και τις προσδοκίες που καλλιεργήθηκαν.
Η πολιτική εξουσία, το πολιτικό σύστημα της χώρας, καταρρέει με ορυμαγδό. Ένα σοβαρό τμήμα της πολιτικής εξουσίας, του πολιτικού και εθνικού «κεφαλαίου», εκχωρείται στο ΔΝΤ και στα ευρωπαϊκά οικονομικά κέντρα εξουσίας, τα οποία από δω και πέρα θα καθορίζουν άμεσα τις οικονομικές εξελίξεις, θα δρομολογήσουν ένα νέο κοινωνικό και θεσμικό «χάρτη» και θα περιορίσουν το πεδίο άσκησης της διακυβερνητικής πολιτικής στα όρια μιάς υπάλληλης, εντολοδόχου, διαχειριστικής εξουσίας.
Η συμβολική εκφορά των όσων συντελούνται σήμερα προσλαμβάνει χαρακτήρα ιστορικής τραγωδίας. 0 πρόεδρος της Σοσιαλιστικής/Σοσιαλδημοκρατικής Διεθ voύς, ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ και υιός του Ανδρέα Παπανδρέου εκχωρεί την πολιτική...
κυριαρχία της χώρας του σ' ένα στυγνό πολιτικοοικονομικό οργανισμό, που δεν εκφράζει μόνο τις ακραίες νεοκλασικές/νεοφιλελεύθερες οικονομικές στρατηγικές, αλλά και το ιδεολογικοπολιτικό περιεχόμενο της κυριαρχίας της «νέας τάξης πραγμάτων».
κυριαρχία της χώρας του σ' ένα στυγνό πολιτικοοικονομικό οργανισμό, που δεν εκφράζει μόνο τις ακραίες νεοκλασικές/νεοφιλελεύθερες οικονομικές στρατηγικές, αλλά και το ιδεολογικοπολιτικό περιεχόμενο της κυριαρχίας της «νέας τάξης πραγμάτων».
Εδώ και αρκετό διάστημα μας ωθούν, είτε ευθέως είτε μέσω μετριοπαθούς όσο και συμβουλευτικού χαρακτήρα παραινέσεων, να ζητήσουμε βοήθεια από το ΔΝΤ. Πρωταγωνίστησε άλλωστε σε όλο αυτό η κυρία Μέρκελ, η οποία μας συμβούλευσε μάλιστα να εξέλθουμε της Ευρωζώνης. 0 «μηχανισμός npoστασίας» αποτελεί στην πράξη μια αμυντική κίνηση από την πλευρά των Ευρωπαίων εταίρων μας, οι οποίοι φοβούνται την επέκταση της κρίσης στο εσωτερικό της Ευρωζώνης.
Για ποιο λόγο οι πόλοι εξουσίας του συστήματος, διεθνείς χρηματοπιστωτικοί οργανισμοί και οίκοι αξιολόγησης, ασκούν ασφυκτικές πιέσεις για την ένταξη μας στο ΔΝΤ;
Στην πράξη, η χώρα μας χρησιμοποιείται πράγματι ως «πειραματόζωο» μιας ευρύτερης στρατηγικής. Οι πολιτικοί και οικονομικοί φορείς του νεοφιλελεύθερου προτύπου θεωρούν ότι τα ελλείμματα αλλά και το εξωτερικό χρέος που αυξάνεται στις χώρες της Ευρωπαική Ένωσης μετατοπίζει το κέντρο της κρίσης από τις τράπεζες και το χρηματοπιστωτικό σύστημα στα κράτη και τους δημόσιους προϋπολογισμούς.
Στην πρώτη φάση της κρίσης οι δημόσιοι/εθνικοί προϋπολογισμοί έσπευσαν να ενισχύσουν τις τράπεζες και τους χρηματοπιστωτικούς οργανισμούς. Τώρα, που τα ελλείμματα διογκώνονται και τα χρέη εκτινάσσονται στα ύψη, η νεοφιλελεύθερη στρατηγική διαβλέπει μια χρυσή ευκαιρία αποδυνάμωσης των πολιτικών και θεσμικών πεδίων εξουσίας τόσο των εθνικών φορέων εξουσίας των ευρωπαϊκών κρατών όσο και της ίδιας της ευρωπαϊκής θεσμικής «οντότητας». Το ίδιο το ΔΝΤ επείγεται να θέσει υπό την «προστασία» του τη χώρα μας. θεωρεί επαρκή τα σκληρά μέτρα τα οποία έχει εξαγγείλει η σημερινή κυβέρνηση, ώστε να μην υπάρξουν άλλα εμπόδια. Μετά, όμως, ένα τρίμηνο, μετά την καταβολή της «πρώτης δόσης» του δανείου, οι μηχανισμοί ελέγχου θα διαπιστώσουν τις «ελλείψεις» και θα επιβάλουν τα αναγκαία συμπληρωματικά μέτρα, σε μια ανήμπορη και χειραγωγημένη πλέον κυβέρνηση, η οποία θα εξαντλεί την πολιτική της εξουσία στην προσπάθεια εφαρμογής των εκάστοτε πρόσθετων μέτρων... Τα σπρεντ και τα υψηλά επιτόκια των χρηματοπιστωτικών οργανισμών δεν εκφράζουν απλώς την έλλειψη εμπιστοσύνης προς το οικονομικό μας σύστημα· αποτυπώνουν κατά κύριο λόγο τη διαπίστωση ότι η ελληνική κυβέρνηση, το πολιτικό μας σύστημα εν γένει δεν είναι ικανό να αντιμετωπίσει και να διαχειριστεί την κρίση. Αυτό το ΚΕΝΟ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ επιδιώκουν να καλύψουν και νά «αγοράσουν», με το παρεχόμενο δάνειο, ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ από το αποδυναμωμένο πολιτικό μας σύστημα. Αυτό το τμήμα του πολιτικού κεφαλαίου θα το χρησιμοποιήσουν ως κεντρικό πόλο λήψης αποφάσεων προκειμένου να «εναρμονίσουν» την ελληνική περίπτωση προς τις επιταγές του ανταγωνιστικού νεοφιλελεύθερου προτύπου (εργασιακό, ασφαλιστικό, ιδιωτικοποιήσεις, απολύσεις κ.λπ.). Άλλωστε ο μηχανισμός προπαγάνδας είναι πανίσχυρος. Οι ιδεολογικοί μηχανισμοί (όπως τους ανέλυε ο μακαρίτη Λουί Αλτουσέρ) είναι πανίσχυροι και βρίσκονται στα χέρια των ηγέτιδων πολιτικοοικονομικών ελίτ. Η παγίδα, που τόσο επιμελώς στήθηκε, παρουσιάζεται ως λύση σωτηρίας, ως μονόδρομος τον οποίο θα πρέπει να ακολουθήσουμε αδιαμαρτύρητα. Η απώλεια της αυτονομίας και η μειωμένη δυναμική και εμβέλεια των φορέων του πολιτικού μας συστήματος, μετά και αυτές τις εξελίξεις, μας γυρίζει πολλές δεκαετίες πίσω. Είναι το τίμημα της «πλαστικής ευημερίας» που μας προσέφερε το ίδιο το σύστημα όλα τα τελευταία χρόνια. ■
(*] Ο Μενέλαος Γκίβαλος είναι Αναπληρωτής Καθηγητής Πολιτικής Επιστήμης του Πανεπιστημίου Αθηνών.
Πέμπτη 15 Απριλίου 2010
Προ των πυλών -Αντίσταση τώρα!
"Τα ψεύτικα τα λόγια, τα μεγάλα
μου τα ’πες με το πρώτο σου το γάλα
Μα τώρα που ξυπνήσανε τα φίδια
εσύ φοράς τ’ αρχαία σου στολίδια
και δεν δακρύζεις ποτέ σου, μάνα μου Ελλάς
που τα παιδιά σου σκλάβους ξεπουλάς "
Εφτασε λοιπόν η στιγμή που ο καθένας απο εμάς θα ευχόταν να μην έρθει.Οπως δείχνουν τα σημάδια και λενε οι πληροφορίες, πιθανότατα το Σάββατο κιόλας θα ζητηθεί η ενεργοποίηση του μηχανισμού "διάσωσης" της Ελλ.οικονομίας.Του μηχανισμού δηλαδή που με μαθηματική ακρίβεια έχει σαν στόχο το να οδηγήσει την οικονομία στη χρεωκοπία,τους πόρους αυτής της χώρας στα χέρια των μεγάλων πορτοφολιών του πλανήτη κι αυτό το λαό στη βαθύτερη νύχτα τουλάχιστον των τελευταίων 50 χρόνων.
Ειναι πια καθαρό ότι μπήκαμε στη φάση της εφαρμογής του γνωστού πια σχεδίου των πλουσίων του πλανήτη να βυθίζουν τις οικονομίες στό χάος , τους λαούς στην απελπισία για να εμφανίζονται μετά ως σωτήρες αρπάζοντας ότι υπάρχει για ένα κομμάτι ψωμί.Και για όποιον δεν έχει κάτι να δώσει δεν πειράζει.Δέχονται και σκλάβους δηλαδή την εργατική δύναμη του εργαζόμενου κοψοχρονιά για την "ανάκαμψη της οικονομίας " μετά την κρίση
Αυτοί που δανειζουν τους λαούς δεν θέλουν τα χρήματά τους πίσω.Θέλουν τις αξίες που αντιπροσωπεύει το χρήμα!Ας μη γελιόμαστε , αυτή είναι η αλήθεια
Αρχισε λοιπόν ξανά το γνωστό ψαλτήρι."Εφτασε η ώρα να πληρώσουμε", λές κι εμείς χρεωκοπήσαμε τον τόπο, η λες κι η Ελλάδα μόνο έχει χρέος... "δεν δουλεύουμε, δεν παράγουμε..."κλπ.Τους ακούς και νομίζεις ότι οι μόνοι που δουλεύουν σε αυτό τον τόπο είναι οι δημοσιογράφοι των καναλιών.Κι όλοι αυτοί που λιώνουν στα εργοστάσια και στα μαγαζιά χωρίς όρους, απλήρωτοι πολλές φορές η άλλοτε απολυμένοι, τους ακούν και φρικιάζουν.Και μαζί άρχισε και η πλύση εγκεφάλου για να δεχτούμε την αυτοκτονία.Εν χωρώ οι διευθυντές ειδήσεων φωνάζουν:"Είναι ολοφάνερο λένε ότι δεν κινδυνεύουμε από το ΔΝΤ." Αυτοί δεν είδαν τίποτα το κακό στην Αργεντινή, στην Ουγγαρία και τις άλλες χώρες που βούλιαξε στη φτώχεια το ΔΝΤ αρπάζοντας τον πλούτο και τις ελευθερίες τους.Κάπου μάλιστα άκουσα πως πρέπει να είμαστε και ευγνώμονες που δέχονται για άλλη μια φορά να μας σώσουν από την ασωτία μας!
Μας λενε πως εγγυώνται πως δεν θα ζητηθούν μέτρα φέτος.Τον άλλο χρόνο όμως;Σιωπή..
Τραγικές στιγμές ενημέρωσης όταν ο ένας δημοσιογράφος μεγάλου καναλιού σκιαγράφησε τη σκοτεινή φιγούρα του ΔΝΤ για να διακοπεί από τον διευθυντή του που φωνάζοντας του είπε πως αυτά που λέει είναι ανακρίβειες.Και πως το σχέδιο στήριξης απο το ΔΝΤ είναι ξεκάθαρο και συγκεκριμένο.Μάλλον μόνο εμείς διαβάσαμε σε όλα τα ΜΜΕ για την επιστολή του ΥΠΟΙΚ προς ΔΝΤ,ΕΚΤ,ΕΕ που ζητάει διευκρινίσεις.Τόσο ξεκάθαρο...
Μας βομβαρδίζουν κάθε μέρα με παραμύθια περί ανάπτυξης που πρεπει να ξεπεράσει προηγούμενους ρυθμούς, και μάλιστα άμεσα στους επόμενους μήνες, που θα μας βγάλει από την κρίση.Πράγμα που ακούγεται σωστό αν δεν ξέρεις...Όμως ο πρόεδρος του ΔΝΤ είπε πως η μόνη λύση είναι ο αποπληθωρισμός.Και αποπληθωρισμός σημαίνει μια χρονοβόρα διαδικασία που πρώτα βυθίζει στην ύφεση, υποχρεώνει σε μειώσεις μισθών και τιμών και μετά αν ζήσεις μπορεί να δεις "ανάπτυξη", η για την ακρίβεια να την δουν οι μεγαλοεπιχειρηματίες που θα νοικιάζουν σκλάβους για ένα πιάτο φαί και μόνο τότε θα κάνουν επενδύσεις.Γιατί ως γνωστόν στη διάρκεια της εξέλιξης του αποπληθωρισμού και πριν τον πάτο, όποιος επενδύσει κινδυνεύει με χρεωκοπία.
Μας λένε πως πρέπει τώρα μες τους επόμενους μήνες να κλείσουμε τις τρύπες στα δημοσιονομικά, μόνοι εμείς σε όλο τον κόσμο, και μοναδικό παράδειγμα στην ιστορία που θα μειώσει χρέος κι έλλειμμα εν μέσω παγκόσμιας κρίσης!!Γιατί βέβαια στην κρίση του '29 καμιά μα καμιά χώρα δεν εφάρμοσε δημοσιονομικά μέτρα.Αντίθετα έριξαν χρήμα στις αγορές, γιατί η ανάπτυξη μόνο με χρήμα και δη κρατικό στην πρώτη φάση μπορεί να γίνει.
Ειναι ξεκάθαρο, είναι ηλίου φαεινότερο πως στόχος τους δεν είναι η διάσωση της χώρας ,αλλά η αργή υποδούλωση της.Είναι λοιπόν ανάγκη εδώ και τώρα ο λαός να σταματήσει να τους πιστεύει και να ξεσηκωθεί.
Απο το δίλημμα ΔΝΤ η ΕΕ, Σκύλα η Χάρυβδη, γκρεμός η ρέμα, διάλεξαν για μας και τον γκρεμό και το ρέμα.Γιατί και στην αγκαλιά του ΔΝΤ μας σπρώχνουν και το όπλο της υποτίμησης δεν διαθέτουμε.
Πρέπει τώρα όλες οι π
ροοδευτικές πολιτικές δυνάμεις, ξεπερνώντας παλιές συγκρούσεις και κολλήμματα, να καλέσουν το λαό σε αντίσταση χωρίς προηγούμενο! Σε συγκρότηση μετώπου που να δίνει την αισιοδοξία και την πίστη στον πιεσμένο από την κρατική προπαγάνδα εργαζόμενο, πως έχει την δύναμη να πεί όχι στην άλωση της ζωής , της αξιοπρέπειας και της ελευθερίας του.Πως έχει την δύναμη να πεί όχι στη ληστεία του μέλλοντος του και του αύριο των παιδιών του!Κι ακόμη πιο πέρα, να κάνει αργά και σταθερά τα πρώτα βήματα σε καινούργιους αδοκίμαστους δρόμους.Και να πει ναι στο αύριο της δημοκρατίας του λαού, της κοινωνικής δικαιοσύνης και της απελευθέρωσης του ανθρώπου από κάθε είδους απάνθρωπα δεσμά.
Το μέλλον είναι ο δρόμος που θα διαλέξουμε να βαδίσουμε.
Κι έχει ένα μόνο χρώμα , το χρώμα του ξεσηκωμού!
Και ευτυχώς η δυστυχώς δεν έχουμε την πολυτέλεια να αποτύχουμε.
Στον Κόλπο των Χοίρων- 15 Aπριλίου 1961
Από την Σίσσυ Αποστόλου
Απρίλιος 1961 - Αβάνα.Πριν ακόμα προλάβει να ανασάνει η Κουβανική Επανάσταση, γνώρισε από πρώτο χέρι την αντεπανάσταση. Τούτες τις μέρες είναι η επέτειος από την επέμβαση στον κόλπο των Χοίρων.
Στην Ουάσιγκτον είχαν πάρει την απόφαση να τελειώνουν με το νησί. Η απήχηση της κουβανέζικης επανάστασης σε όλο τον κόσμο, εμποδίζουν τις ΗΠΑ να αναλάβουν στα φανερά στρατιωτική δράση. Ένα χρόνο πριν, το Μάρτιο του 1960, ο πρόεδρος Αϊζενχάουερ εγκρίνει ένα στρατιωτικό σχέδιο δράσης που έχει επεξεργαστεί η CIA: Μια δύναμη Κουβανών αντεπαναστατών θα χρηματοδοτηθεί, θα εξοπλιστεί και θα εκπαιδευτεί από Αμερικανούς στρατιωτικούς σε ένα μυστικό στρατόπεδο στη Γουατεμάλα με σκοπό να εισβάλει στην Κούβα. Την ίδια εποχή διεκδικούν την προεδρία των ΗΠΑ ο Ρίτσαρντ Νίξον και ο Τζον Κένεντι. Μπορεί ο δεύτερος, ο οποίος τελικά κέρδισε τις εκλογές, να μην ήταν ένθερμος υποστηρικτής της απόβασης, αλλά όταν ο διευθυντής της CIA, Άλεν Ντάλες, του ανακοίνωσε την απόφαση δεν τόλμησε να διαφωνήσει. Έτσι, στις 15 Απριλίου 1961 οι Κουβανοί φυγάδες πραγματοποιούν εισβολή στο νησί.
Η εισβολή προετοιμάζεται με μια σειρά σαμποτάζ στις αρχές του 61, με σημαντικότερη την καταστροφή του εργοστασίου ηλεκτρικής ενέργειας. Στις 15 Απριλίου αμερικάνικα βομβαρδιστικά (που έχουν μεταμφιεστεί σε κουβανέζικα) βομβαρδίζουν τα αεροδρόμια του νησιού και αχρηστεύουν ένα μεγάλο τμήμα της κουβανέζικης αεροπορίας. Κάποια βομβαρδίζουν συνοικίες της Αβάνας και από τα ερείπια ανασύρονται 8 νεκροί και 60 τραυματίες. Το πρωί της επόμενης, η κηδεία των θυμάτων μετατρέπεται σε οργισμένη διαδήλωση χιλιάδων ανθρώπων. Την ώρα που η Αβάνα διαδηλώνει, γίνεται γνωστή η είδηση πως τα ξημερώματα η εισβολή έχει αρχίσει. Στον Κόλπο των Χοίρων έχει αποβιβαστεί ένα πάνοπλο σώμα 1.500 αντρών. Ο σταθμός των αντεπαναστατών έξω από το κουβανικό έδαφος εκπέμπει εκείνη τη μέρα: ''Κουβανοί, η νίκη ζυγώνει! Ένας απελευθερωτικός στρατός βρίσκεται στην Κούβα για να αγωνιστεί μαζί σας ενάντια στην κομμουνιστική τυραννία του Φιντέλ Κάστρο, αυτού του ανισόρροπου! Πολεμήστε τους φιντελιστές, το γενικό ξεσήκωμα άρχισε!''
Ο λαός δεν στρέφετε εναντίον του Φιντέλ όπως είχε υπολογιστεί, αντίθετα συσπειρώνεται δίπλα του και αποφασίζει ''να πέσει μέχρι ενός''. Την ίδια στιγμή ο Φιντέλ, στην κατάμεστη Πλατεία της Επανάστασης, διακηρύσσει το σοσιαλιστικό χαρακτήρα της επανάστασης. Για να αντιμετωπιστεί η εισβολή των αντεπαναστατών, η κυβέρνηση μοιράζει όπλα. Η ανταπόκριση είναι ακαριαία, οι εργάτες και οι αγρότες οργανώνεται μαζικά σε πολιτοφυλακές. Ο Γκεβάρα δηλώνει χαρακτηριστικά: "Πρέπει να θυμόμαστε ότι αυτή τη στιγμή είμαστε σε πόλεμο, στον ψυχρό πόλεμο όπως τον αποκαλούν, έναν πόλεμο χωρίς πρώτη γραμμή, χωρίς συνεχείς βομβαρδισμούς, αλλά όπου οι δύο εχθροί - αυτός ο μικρός πρωταθλητής της Καραϊβικής και η μεγάλη, ιμπεριαλιστική ύαινα - είναι πρόσωπο με πρόσωπο και γνωρίζουν ότι ένας απ' τους δυο θα πεθάνει στη μάχη''.
Η αεροπορία της Κούβας έχει ήδη βυθίσει και καταστρέψει τα πλοία «Χιούστον» και «Ρίο Εσκοσίνδο», που μετέφεραν άντρες και όπλα, ενώ η «Μπριγάδα 2.506» θα αποτύχει παταγωδώς στην προσπάθειά της να έχει κάποια ενίσχυση εκ των έσω.Το επόμενο ξημέρωμα η όλη επιχείρηση είναι αποκομμένη σε μια ελώδη περιοχή χωρίς διεξόδους και είναι έτοιμη να καταρρεύσει, γεγονός που εξαναγκάζει το διευθυντή του τμήματος μυστικών επιχειρήσεων της CIA, τον Ρίτσαρντ Μπίσελ, να δώσει εντολή σε έξι πιλότους να απογειωθούν από τις ΗΠΑ με τρία βομβαρδιστικά που φέρουν και βόμβες ναπάλμ και να επιτεθούν. Τέσσερις πιλότοι θα χάσουν τη ζωή τους σ' αυτήν την επιχείρηση, ενώ οι κουβανικές δυνάμεις θα κατορθώσουν να ανασύρουν το ένα πτώμα, που αποτελεί και την πιο τρανή απόδειξη της άμεσης αμερικανικής επέμβασης.
Τη 19η Απρίλη θα λήξουν όλες οι μάχες. Μία συντριπτική ήττα των Αμερικανών σε διάστημα λιγότερο των 72 ωρών. Ο επαναστατικός στρατός του Φιντέλ συλλαμβάνει τους 1.200 από τους 1.500 κουβανούς φυγάδες οι οποίοι είχαν αποβιβαστεί στο νησί. ''Τα ζαχαροκάλαμα της Κούβας τα μαζεύουν οι φίλοι της, όχι οι εχθροί της'' θα απαντήσει ο Τσε σε έναν αιχμάλωτο παπά, ο οποίος στην προσπαθεια του για καλη μεταχείρηση ζητάει να συμμετάσχει στη συγκομιδή! (Αργότερα η κυβέρνηση του Κάστρο θα ζητήσει την ανταλλαγή αυτών των αιχμαλώτων με την απελευθέρωση ίσου αριθμού πολιτικών κρατουμένων από τις φυλακές των ΗΠΑ και των δικτατοριών της Νότιας Αμερικής, πρόταση που δεν έγινε δεκτή).
Το φιάσκο του Κόλπου των Χοίρων είναι ένα συντριπτικό χτύπημα για τις ΗΠΑ. Καταρρίπτει το μύθο του αήττητου γίγαντα και δημιουργεί νέες ισορροπίες στη Λατινική Αμερική.
Στις 20 Απρίλη του 1961, ο πρόεδρος Κένεντι, σε μία ύστατη προσπάθεια συμφιλίωσης με την κουβανική κοινότητα της Φλώριδας, που τον κατηγορούσε ευθέως για δειλία επειδή δε διέταξε ευρύτατες αεροπορικές επιδρομές και άμεση στρατιωτική επέμβαση, διακήρυξε ότι οι ΗΠΑ δεν πρόκειται ποτέ να επιτρέψουν στους «κομμουνιστές να καταλάβουν το νησί».
Το ίδιο πάνω - κάτω διακηρύσσουν από τότε όλοι οι διάδοχοί του...
''Δεν έχουμε ανάγκη κανέναν για να πεθάνουμε με αξιοπρέπεια». Φ. ΚΑΣΤΡΟ
Στην Ουάσιγκτον είχαν πάρει την απόφαση να τελειώνουν με το νησί. Η απήχηση της κουβανέζικης επανάστασης σε όλο τον κόσμο, εμποδίζουν τις ΗΠΑ να αναλάβουν στα φανερά στρατιωτική δράση. Ένα χρόνο πριν, το Μάρτιο του 1960, ο πρόεδρος Αϊζενχάουερ εγκρίνει ένα στρατιωτικό σχέδιο δράσης που έχει επεξεργαστεί η CIA: Μια δύναμη Κουβανών αντεπαναστατών θα χρηματοδοτηθεί, θα εξοπλιστεί και θα εκπαιδευτεί από Αμερικανούς στρατιωτικούς σε ένα μυστικό στρατόπεδο στη Γουατεμάλα με σκοπό να εισβάλει στην Κούβα. Την ίδια εποχή διεκδικούν την προεδρία των ΗΠΑ ο Ρίτσαρντ Νίξον και ο Τζον Κένεντι. Μπορεί ο δεύτερος, ο οποίος τελικά κέρδισε τις εκλογές, να μην ήταν ένθερμος υποστηρικτής της απόβασης, αλλά όταν ο διευθυντής της CIA, Άλεν Ντάλες, του ανακοίνωσε την απόφαση δεν τόλμησε να διαφωνήσει. Έτσι, στις 15 Απριλίου 1961 οι Κουβανοί φυγάδες πραγματοποιούν εισβολή στο νησί.
Η εισβολή προετοιμάζεται με μια σειρά σαμποτάζ στις αρχές του 61, με σημαντικότερη την καταστροφή του εργοστασίου ηλεκτρικής ενέργειας. Στις 15 Απριλίου αμερικάνικα βομβαρδιστικά (που έχουν μεταμφιεστεί σε κουβανέζικα) βομβαρδίζουν τα αεροδρόμια του νησιού και αχρηστεύουν ένα μεγάλο τμήμα της κουβανέζικης αεροπορίας. Κάποια βομβαρδίζουν συνοικίες της Αβάνας και από τα ερείπια ανασύρονται 8 νεκροί και 60 τραυματίες. Το πρωί της επόμενης, η κηδεία των θυμάτων μετατρέπεται σε οργισμένη διαδήλωση χιλιάδων ανθρώπων. Την ώρα που η Αβάνα διαδηλώνει, γίνεται γνωστή η είδηση πως τα ξημερώματα η εισβολή έχει αρχίσει. Στον Κόλπο των Χοίρων έχει αποβιβαστεί ένα πάνοπλο σώμα 1.500 αντρών. Ο σταθμός των αντεπαναστατών έξω από το κουβανικό έδαφος εκπέμπει εκείνη τη μέρα: ''Κουβανοί, η νίκη ζυγώνει! Ένας απελευθερωτικός στρατός βρίσκεται στην Κούβα για να αγωνιστεί μαζί σας ενάντια στην κομμουνιστική τυραννία του Φιντέλ Κάστρο, αυτού του ανισόρροπου! Πολεμήστε τους φιντελιστές, το γενικό ξεσήκωμα άρχισε!''
Ο λαός δεν στρέφετε εναντίον του Φιντέλ όπως είχε υπολογιστεί, αντίθετα συσπειρώνεται δίπλα του και αποφασίζει ''να πέσει μέχρι ενός''. Την ίδια στιγμή ο Φιντέλ, στην κατάμεστη Πλατεία της Επανάστασης, διακηρύσσει το σοσιαλιστικό χαρακτήρα της επανάστασης. Για να αντιμετωπιστεί η εισβολή των αντεπαναστατών, η κυβέρνηση μοιράζει όπλα. Η ανταπόκριση είναι ακαριαία, οι εργάτες και οι αγρότες οργανώνεται μαζικά σε πολιτοφυλακές. Ο Γκεβάρα δηλώνει χαρακτηριστικά: "Πρέπει να θυμόμαστε ότι αυτή τη στιγμή είμαστε σε πόλεμο, στον ψυχρό πόλεμο όπως τον αποκαλούν, έναν πόλεμο χωρίς πρώτη γραμμή, χωρίς συνεχείς βομβαρδισμούς, αλλά όπου οι δύο εχθροί - αυτός ο μικρός πρωταθλητής της Καραϊβικής και η μεγάλη, ιμπεριαλιστική ύαινα - είναι πρόσωπο με πρόσωπο και γνωρίζουν ότι ένας απ' τους δυο θα πεθάνει στη μάχη''.
Η αεροπορία της Κούβας έχει ήδη βυθίσει και καταστρέψει τα πλοία «Χιούστον» και «Ρίο Εσκοσίνδο», που μετέφεραν άντρες και όπλα, ενώ η «Μπριγάδα 2.506» θα αποτύχει παταγωδώς στην προσπάθειά της να έχει κάποια ενίσχυση εκ των έσω.Το επόμενο ξημέρωμα η όλη επιχείρηση είναι αποκομμένη σε μια ελώδη περιοχή χωρίς διεξόδους και είναι έτοιμη να καταρρεύσει, γεγονός που εξαναγκάζει το διευθυντή του τμήματος μυστικών επιχειρήσεων της CIA, τον Ρίτσαρντ Μπίσελ, να δώσει εντολή σε έξι πιλότους να απογειωθούν από τις ΗΠΑ με τρία βομβαρδιστικά που φέρουν και βόμβες ναπάλμ και να επιτεθούν. Τέσσερις πιλότοι θα χάσουν τη ζωή τους σ' αυτήν την επιχείρηση, ενώ οι κουβανικές δυνάμεις θα κατορθώσουν να ανασύρουν το ένα πτώμα, που αποτελεί και την πιο τρανή απόδειξη της άμεσης αμερικανικής επέμβασης.
Τη 19η Απρίλη θα λήξουν όλες οι μάχες. Μία συντριπτική ήττα των Αμερικανών σε διάστημα λιγότερο των 72 ωρών. Ο επαναστατικός στρατός του Φιντέλ συλλαμβάνει τους 1.200 από τους 1.500 κουβανούς φυγάδες οι οποίοι είχαν αποβιβαστεί στο νησί. ''Τα ζαχαροκάλαμα της Κούβας τα μαζεύουν οι φίλοι της, όχι οι εχθροί της'' θα απαντήσει ο Τσε σε έναν αιχμάλωτο παπά, ο οποίος στην προσπαθεια του για καλη μεταχείρηση ζητάει να συμμετάσχει στη συγκομιδή! (Αργότερα η κυβέρνηση του Κάστρο θα ζητήσει την ανταλλαγή αυτών των αιχμαλώτων με την απελευθέρωση ίσου αριθμού πολιτικών κρατουμένων από τις φυλακές των ΗΠΑ και των δικτατοριών της Νότιας Αμερικής, πρόταση που δεν έγινε δεκτή).
Το φιάσκο του Κόλπου των Χοίρων είναι ένα συντριπτικό χτύπημα για τις ΗΠΑ. Καταρρίπτει το μύθο του αήττητου γίγαντα και δημιουργεί νέες ισορροπίες στη Λατινική Αμερική.
Στις 20 Απρίλη του 1961, ο πρόεδρος Κένεντι, σε μία ύστατη προσπάθεια συμφιλίωσης με την κουβανική κοινότητα της Φλώριδας, που τον κατηγορούσε ευθέως για δειλία επειδή δε διέταξε ευρύτατες αεροπορικές επιδρομές και άμεση στρατιωτική επέμβαση, διακήρυξε ότι οι ΗΠΑ δεν πρόκειται ποτέ να επιτρέψουν στους «κομμουνιστές να καταλάβουν το νησί».
Το ίδιο πάνω - κάτω διακηρύσσουν από τότε όλοι οι διάδοχοί του...
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)