Τρίτη 5 Ιουλίου 2011

Πόσο δύσκολο είναι τελικά το " μαζί"

Από τις απίστευτα άσχημες στιγμές αυτών των 40 και κάτι ημερών ήταν αυτό που έγινε το απόγευμα της Τρίτης 28 Ιούνη στην Αμαλίας γύρω στις 8μμ.

Το ΠΑΜΕ με μια πολύ μεγάλη συγκέντρωση μπήκε στην πλατεία ερχόμενο από τους στύλους του Ολυμπίου Διός όπου αναγκάστηκε να σταματήσει και να οπισθοχωρήσει από αποδοκιμασίες μερικών δεκάδων που περίμεναν εκεί και κατάφεραν να δημιουργήσουν ένα πολύ αρνητικό κλίμα και μια επικίνδυνη ατμόσφαιρα. Φωνές που έλεγαν "αίσχος" ή "έξω", βρισιές για "προβατα", γιουχαίσματα κλπ, αλλά και μερικές φορές και διάφορα αντικείμενα στον αέρα έκαναν το στομάχι πολλών  απο τους συγκεντρωμένους εκεί -κι ανάμεσά τους και το δικό μου-  να σφιχτεί , αφού ουσιαστικά αυτό που συνέβαινε ήταν το να ενώνονται για άλλη μια φορά τον τελευταίο καιρό χρήσιμα κομμάτια του κινήματος που ήταν χωρισμένα σε προηγούμενα συλλαλητήρια. Συνέβαινε  δηλαδή αυτό που αποτελεί επιθυμία της τεράστιας πιστεύω πλειοψηφίας όσων ασχολούνται και συμμετέχουν στα των δρόμων και έχουν αγωνία για το πως θα γίνουν οι κινητοποιήσεις πιο αποτελεσματικές.
Σκεφτόμουνα τι θα γινόταν αν οι "αυθόρμητες" αντιδράσεις αυτων των λίγων -που παρεσυραν και αρκετούς άλλους- έβρισκαν απάντηση από ανάλογες των διαδηλωτών που ήταν μεσα στα μπλοκ του ΠΑΜΕ που ήταν μερικές δεκάδες χιλιάδες κι αμέσως το έβγαζα από το μυαλό μου.
Πολλοί θα πουν οτι οι αποδοκιμασίες είχαν να κάνουν με την αποχώρηση του ΠΑΜΕ όταν αρχισαν τα επεισόδια στις 15/6 ή την παραμονή στην πλατεία την Τρίτη το πρωί μόνο από τις 10 ως τις 12 και συναισθηματικά λέγοντας μοιάζει να έχουν δίκιο. Υπάρχουν όμως κι άλλες πλευρές που πρέπει να σκεφτεί κανέις.
Το ΠΑΜΕ (και το ΚΚΕ) έχει την εκτίμηση οτι δεν είναι στιγμή βίαιης σύγκρουσης με τις δυνάμεις καταστολής (που είναι μόνο η βιτρίνα της βίαιης πλευράς του όπως λένε) κι ότι κάτι τέτοιο μπορεί να γυρίσει μπούμεραγκ στο κίνημα που μαζικοποιείται τελευταία έντονα. Πιστεύει οτι όσο πιο μεγάλη είναι η συμμετοχή του κόσμου κι όσο πιο ταξικό και πολιτικοποιημενο το διεκδικητικό πλαίσιο που μπαίνει, τόσο μεγαλύτερη ειναι η πίεση που ασκείται. Εχει επίσης την άποψη ότι τη στιγμή και τους όρους της σύγκρουσης θα πρέπει να την επιλέξει το κίνημα και όχι η αυθόρμητη οργή μιας μερίδας διαδηλωτών , μια μικρή οργανωμένη ομάδα, ή και η ίδια η αστυνομία και το κράτος προκαλώντας με βία τους διαδηλωτες. (Ισως θα υπάρχουν και κάποια άλλα επιχειρήματα που μου διαφεύγουν αφου δεν είμαι στο ΠΑΜΕ και απλά προσπαθω να παρουσιάσω τη δική μου οπτική γωνία).
Άλλες δυνάμεις έχουν τελείως διαφορετική άποψη και πιστεύουν ότι θα μπορούσαν οι διαδηλώσεις να προκαλέσουν εξέγερση που να ρίξει την κυβέρνηση. Αλλες πάλι απόψεις βρίσκονται ανάμεσα ή και έξω από τα όρια αυτών των δύο.
Ειναι σωστή ή εκτίμηση του ΠΑΜΕ και του ΚΚΕ ή είναι λάθος;
Δεν ξέρω. Σε ότι με αφορά έμεινα στο δρόμο και λέω με ειλικρίνεια ότι το ίδιο θα ήθελα να κάνει και το ΚΚΕ με το ΠΑΜΕ.
Δεν με ενδιαφέρει όμως να  το αναλύσω ή να απαντήσω το ερώτημα συνολικά σε αυτό το σημείωμα. Για να πω την αλήθεια δεν έχω και καθαρή απάντηση για το ζήτημα της σύγκρουσης  εδώ και τώρα.
Αυτό για το οποίο είμαι σίγουρος όμως είναι οτι κανέναν δεν ωφέλησε το οτι δεκάδες χιλιάδες διαδηλωτές ουσιαστικά αναγκάστηκαν να αποχωρήσουν από την πλατεια για να αποφευχθούν επεισόδια ανάμεσα σε πλευρές που έχουν κοινούς στόχους που έχουν να κάνουν με το μνημόνιο, το μεσοπρόθεσμο και την επιβίωση του λαού, αλλά και το μέλλον. Οι μόνοι που χάρηκαν ήταν σίγουρα η κυβέρνηση, η τρόικα και όσοι ήθελαν όσο πιο αδύναμο γίνεται το κίνημα που έχει εκδηλωθεί. Και μαζί τους μερικοί θολοί και περίεργοι. Ενω ήταν ολοφάνερο ότι οι απλοί άνθρωποι που δεν πολυνοιάζονται για το ποιές είναι οι διαφορετικές θέσεις του καθενός είχαν κυριολεκτικά αηδιάσει. Ηταν αυτοί οι απλοικοί αφελείς που σκεφτηκαν οτι το τόσο αναγκαίο " όλοι μαζί" δεν θα ήταν δα και τόσο τρομακτικά δύσκολη υπόθεση. Κι όμως...
Το σκηνικό σχεδόν επαναλήφθηκε την άλλη μέρα Τετάρτη 29 Ιουνη στην Παν/μίου μετά τα Προπύλαια προς την πλατεία Συντάγματος, με αποτελεσμα το ΠΑΜΕ με δεκάδες χιλιάδες διαδηλωτες στα μπλοκ του να μείνει εκτός πλατείας και το κάτω μερος προς την Ερμού να είναι άδειο σε αντίθεση με το συλλαλητήριο στις 15 Ιούνη. Οποιος ήταν στην Πλατεία ένοιωσε και το συναίσθημα και τη διαφορά.
Προσωπικά παρότι συνειδητά Αριστερός, δεν ανήκω σε καμια παράταξη ή κόμμα της Αριστεράς κι αυτό ίσως να λέει κάτι. Ομως δεν νοιώθω καμια αντιπαλότητα προς κανέναν από όλους όσους βλέπω δίπλα μου στους δρόμους. Τους θεωρώ όλους συντρόφους, άλλους περισσότερο κι άλλους λιγότερο. Απο το ΚΚΕ, το ΣΥΡΙΖΑ και την ΑΝΤΑΡΣΥΑ μέχρι τους αντιεξουσιαστές. Τελευταία προστέθηκε και η τεράστια μάζα των ως τώρα αδρανών που μέσω των πλατειών βρήκαν τρόπο να εκφράσουν την αντίθεσή τους με τις γνωστές αντιφάσεις και αδυναμίες. Ακόμα όμως κι αν νομίζω οτι κάνουν λάθη κάποιοι από τους παραπάνω στις διαφορες στιγμές -και λάθη δεν κάνουν μόνο όσοι δεν συμμετέχουν-  δεν το θεωρώ ικανή συνθήκη για να βρω αφορμή να δικαιολογήσω συμπεριφορές εκδίωξης (εκτός από φασίστες φυσικά) και αποκλεισμού από το "μαζί". Αυτή η ιστορία με τους "προδότες των κινημάτων" και "τα δεκανίκια του συστήματος" με κούραζε πάντα από όπου κι αν ερχόταν. Τωρα την βρίσκω και επικίνδυνη.
Επίσης δεν μπορώ να μην πω ότι μου φαινεται περίεργη και γραφική η εικόνα όπου αποθεώνονται οι μοτοσυκλετιστές όποτε εμφανίζονται λές και είναι κάποιο κίνημα με ιστορία και προσφορά, η γιαγιά που μίλησε στη συνέλευση και μας ευχήθηκε "καλές οικογένειες", οι ποδηλάτες που δεν έχουν κάποιο πολιτικό χαρακτηριστικό εκτός από το "ευρύ" περιβαλοντικό-οικολογικό και την ίδια στιγμή αποδοκιμάζονται εργαζόμενοι και διαδηλωτές που βρίσκονται στο ΚΚΕ που είναι εδώ και πάρα πολλά χρόνια στους δρόμους και με μια τεράστια ιστορία στην πλάτη τους. Δε μου πάει καθόλου.

Αυτό που επιχειρεί ο λαός και τα κινήματα σε αυτή τη ιστορική στιγμή είναι θεωρητικά αδύνατον. Μια χώρα όπως η Ελλάδα κι ο λαός της επιχειρεί να σταθεί απέναντι στα συμφέροντα του Παγκόσμιου καπιταλισμού, στο ΔΝΤ, την ΕΕ και το πανίσχυρο τραπεζικό σύστημα. Να σταθεί απέναντι σε ένα σκληρό μηχανισμό καταστολής που δείχνει απόλυτα συμπαγής και αποφασισμένος.
Και δυστυχώς ή ευτυχώς είμαστε υποχρεωμένοι να νικήσουμε. Αλλιως χανόμαστε.
Κατι τέτοιο δεν μπορεί να γίνει εκτός αν καταφέρουμε να βρεθούμε όλοι μαζί. Όλοι όσοι πραγματικά είμαστε ενάντια στα σκληρά μέτρα και το στόχο τους, όσοι αντιλαμβανόμαστε το ρόλο των μηχανισμών εξουσίας και των καπιταλιστικών οργανισμών όπως το ΔΝΤ και η ΕΕ. Παρά τις μικρές η μεγαλύτερες διαφορές στη θεωρία και την πράξη.
Και βέβαια για να γίνει αυτό πρεπει να ξεχάσουμε για την ώρα πολλά από αυτά που μας χωρίζουν. Πρέπει να σκεφτούμε ότι όποια λάθη κι αν γίνουν από τα άτομα ή τις ηγεσίες, αυτές τις κρίσιμες στιγμές, θα κάνουμε ό,τι περνάει από το χέρι μας για να κρατήσουμε τους ανθρώπους και το κίνημα ενωμένο, ό,τι περνάει από το χέρι μας για να δώσουμε τελικά στο κίνημα αυτό τη δυνατότητα να επιδράσει με τη δυναμική του πάνω σε όλους όσους συμμετέχουν αλλάζοντας διαρκώς όρους και δεδομένα.
Πρέπει να βάλουμε όσο γίνεται στην άκρη τις λογικές που προκύπτουν από συναισθηματικές εκρήξεις της στιγμής. Να δράσουμε χωρίς να ξεχνάμε ουτε στιγμή το ποιός είναι ο στόχος και αν η κάθε στιγμιαία δράση τον εξυπηρετεί η τον ακυρώνει στην πράξη.
Πρέπει με λιγα λόγια να βαδίσουμε κοιτάζοντας με πίστη μπροστά προς αυτό το "αδύνατο" που επιδιώκουμε και οχι κοιτάζοντας τα πόδια μας και τις τρικλοποδιές που μας βάζουν.

Οσοι επίσης νομίζουν είτε σαν άτομα ειτε σαν συλλογικότητες, πως είναι η στιγμή να λύσουμε παλιούς λογαριασμούς και "ενδοοικογενειακές" διαφορές (ξέρω ποσο "αισιόδοξος" είναι ο όρος) ας συγκρατηθούν. Θα έχουμε ελπίζω την ευκαιρία να συγκρουστούμε ανελέητα στα αμφιθέατρα και τις πλατείες του μέλλοντος.
Αυτη τη στιγμή ας υπάρχουν δυο έννοιες μόνο στο μυαλό μας.
ΜΑΖΙ και ΝΙΚΗ.

13 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Λες ακριβώς, αυτά που σκέφτομαι κι εγώ.
Με μια διαφορά.
Θέλω να πιστεύω πως κάποια πίκρα υπάρχει στα μέλη του ΚΚΕ (ή του ΠΑΜΕ) για όλ αυτά.
Αλλοιώς, δεν μπορώ να εξηγήσω την εμμονή για άρνηση σ αποιαδήποτε προσπάθεια προσέγγισης απ αριστερά.
Κάτι σαν το παιδικό "τέτοιος είσαι; Θα κρατήσω κι εγώ την αναπνοή μου ώσπου να σκάσω..."
Το τι έχθρα και αντιπαλότητα βγάζουν σύντοφοι του ΚΚΕ σε διαλόγους σε διάφορα μπλόγκς, δεν μπορώ να το πιστέψω.
Απί γινάτι θες, γιατί δεν γίνανε αποδεκτοί απ τους απολίτικους, τους δεξιούς αγανακτισμένους, τη σάρα και τη μάρα της πλατείας, πρέπει να ξεσπάνε σ όσους δεν είναι μέλη του κόμματος;
Μην τολμήσει κάποιος σύντοφος ν ασκήσει κριτική, μαύρο φίδι που τον έφαγε.

mbiker

sosat είπε...

Πολύ ενδιαφέρουσα ανάλυση, μπορώ να πώ ότι συμφωνώ στα περισσότερα μαζί σου.
Ειλικρινά χαίρομαι να διαβάζω τέτοιες απόψεις και θέσεις ανθρώπων που συμμετέχουν στο κίνημα της πλατείας.
Μακάρι η πλειοψηφία των ανθρώπων της πλατείας να είχε αυτές τις ειλικρινείς προθέσεις και τις ξεκάθαρες πολιτικές θέσεις, τότε θα ήταν διαφορετική όλη η κατάσταση του λαικού κινήματος στην χώρα μας.
Πιστεύω ότι οι θέσεις του ΠΑΜΕ και του ΚΚΕ για τα συγκεκριμένα γεγονότα είναι ξεκάθαρες, τελευταίο άρθρο του ριζοσπάστη αναδημοσιεύεται στο blog μου :
http://tasosnastos.blogspot.com/2011/07/blog-post_4201.html

kolokotronis είπε...

Φίλε Γιώργο,
τα πράγματα δυστυχώς, ήσαν ακόμα χειρότερα από αυτά , που περιγράφεις:
Γιουχαϊστηκε άγρια το σύνθημα του ΠΑΜΕ "νόμος είναι το δίκιο του εργάτη", πολλοί φτύνανε τα μέλη του ΠΑΜΕ, ακούστηκε το απίστευτης χυδαιότητας σύνθημα "ΚΚΕ το κόμμα σου χαφιέ"
και ΚΑΝΕΙΣ ΑΠΟ ΕΣΑΣ ΠΟΥ ΗΣΑΣΤΑΝ ΠΑΡΟΝΤΕΣ ΔΕΝ ΑΝΤΕΔΡΑΣΕ !
Γιατί φίλε;
Φοβηθήκατε τις λίγες δεκάδες, που λες και εσύ; Τότε, τι διάολο ζύμωση κάνετε 40 μέρες στην πλατεία;
Άσε το άλλο το αμίμητο:
αυτοί που σταμάτησαν το αυτοκίνητο της Κανέλη, απαιτούσαν απο την ίδια, προκειμένου να την αφήσουν να περάσει, να τους δηλώσει επιτόπου κατηγορηματικά, πως δεν θα υπερψηφίσει το μεσοπρόθεσμο!!!
Ποιός, μωρέ; Η Κανέλη;
Με τέτοιους ηλίθιους, φίλε, να με συγχωρείς, αλλά ΔΕΝ θέλω να είμαι μαζί!

Iptamenos Ollandos είπε...

Δυστυχώς αδελφέ αυτή είναι η ιστορία των Ελλήνων από αρχαιοτάτων χρόνων. Ποτέ δεν μπόρεσαν να ενωθούν εκτός ελάχιστων περιπτώσεων που πάντα είχαν τον ορατό κίνδυνο του εχθρού. Και δυστυχώς ο εχθρός δεν είναι ορατός όσο κι αν προσπαθούμε να του δώσουμε πρόσωπο. Μια κατάσταση απλά φοβόμαστε, που στην ουσία δημιουργείται από απρόσωπα κέντρα αποφάσεων. Πιο αληθινός εχθρός είναι ο ίδιος ο εαυτός μας. Ακόμα αντηχεί στ' αυτιά μου η φωνή του Καζαντζάκη: "αδέλφια, αδελφωθείτε.", αλλά ποιος ακούει;

admin είπε...

Το βίντεο δείχνει την αποχώρηση του ΚΚΕ από την πλατεία συντάγματος.
Η αιτία της αποδοκιμασίας ήταν η αποχώρησή του ΚΚΕ και όχι η παρουσία του.
Οι αποδοκιμασίες άρχισαν όταν ως συνήθως το ΚΚΕ αποχώρησε ταχύτατα απο την πλατεία.
Στις 29 Ιουνίου το ΚΚΕ έμεινε στην Ομόνοια και περικύκλωσε το Hondos Senter. όπως απο προηγούμενες ημέρες είχε αποφασίσει και ανακοινώσει
Απο πρωταγωνιστής των κινητοποιήσεων το ΚΚΕ έχει μετατραπεί σε κομπάρσο μιας και δεν έφτασε καν στην Βουλη την στιγμή που ήταν περικυκλωμένη απο δεκάδες χιλιάδες κόσμου.
Το ΚΚΕ είναι το μόνο που φαίνεται όταν δεν υπάρχει κίνημα ενώ όταν αυτό αναπτύσσεται αποκτά δευτερεύοντα ρόλο.
Αυτό συμβαίνει γιατί δεν θέλει να ανακατεύεται με τον κόσμο θέλει μόνο να είναι με τα μέλη του και τους φίλους του.
Αυτό έχει ξεκινήσει από το βρώμικο 1989 και συνεχίζεται μέχρι σήμερα.
Για να αλλάξουν τα πράγματα η αριστερά πρέπει να ανακατευτεί με τον κόσμο για να τον αλλάξει.

Γιώργος Σαρρής είπε...

Κοlikotronis@
Eφτασα στο πάνω μερος της πλατείας(Αμαλίας) όταν ειχε μόλις τελειωσει το 1ο μερος των αποδοκιμασιών. Οταν αρχισαν ξανα να χειροκροτουν ειρωνικα στην αποχώρηση απο τον Εθνικό κηπο και να φωναζουν και εγω και αρκετοί άλλοι αντιδράσαμε εντονα. Το θεωρω απαράδεκτο και βλαπτικό όλο αυτό που έγινε.Την ιδια μερα οταν λίγο αργότερα ήρθαν οι μοτοσυκλετιστες στο κάτω μερος και σχεδόν τους αποθεωσαν δεν ηξερα τι να πω. Απλα΄μιλησα σε όσους μπορούσα. Η πλατεια ειναι συνηθως χαοτική πολιτικά αλλά παρ όλα αυτα έχει πολλά να προσφερει νομιζω.
Η κοινωνία όμως φίλε Κολοκοτρωνη έτσι είναι. Γεματη ηλιθιες απόψεις. Δεν καταλαβαίνω γιατι πρεπει η Αριστερα ή το ΚΚΕ να την αφήσει στη μοίρα της. Αν δεν υπάρχει παρέμβαση και ζύμωση πως θα αλλάξουν αυτες οι ηλίθιες απόψεις ; Από μονες τους;
Δεν ειναι σωστη η αποψη σου. Επειτα μετα από τοσα χρόνια χωριστων (με επιμονή του ΚΚΕ) συγκεντρώσεων τι περίμενες;Οτι όλοι αυτοί που μεχρι πριν 2 μηνες δεν υπήρχαν καν για το ΚΚΕ, μόλις έβλεπαν τους ηλίθιους που αποδοκίμαζαν θα έπεφταν να τους φάνε; Δεν ειναι τοσο απλά τα πράγματα. Πίστεψε με. Σκεψου το λίγο.

Γιώργος Σαρρής είπε...

Itea@
Δεν ειναι ετσι τα πράγματα. Το ΚΚΕ υποχώρησε οταν ειχαν ηδη γίνει διαφορα και κινδυνευε να γινει επεισόδιο. Εμεινε για λίγο στη γωνια Οθωνος και Αμαλίας και μετά αποχώρησε ολοκληρωτικά. Συμφωνω οτι η Αριστερα και φυσικά το ΚΚΕ πρεπει να ειναι μεσα στον κοσμο. Και εγω και πολλοι άλλοι ενοιωθαν πολύ πιο ζωντανη και πιεστικη την πλατεια την Τεταρτη 15/6 οταν το κατω μερος η Φιλελληνων και η Σταδιου βουιζαν απο ταξικα συνθηματα.

kolokotronis είπε...

@ φίλε Iteanet,
προφανώς η όμορφη Ιτέα είναι μακριά από την πλατεία Συντάγματος και είναι φυσικό να μην έχεις καλή εικόνα.
Γιατί δεν πιστεύεις το αρχικό κείμενο του Γιώργου, που ήταν παρών στα γεγονότα;
Το βίντεο βέβαια που έχει αναρτήσει, δείχνει αυτό που λές, όμως υπάρχει πολύ σχετικό υλικό στο διαδύκτιο και με λίγο ψάξιμο θα το βρείς.
Ρίξε μιά ματιά εδώ και θα δείς εάν το ΠΑΜΕ στις 29 Ιούνη, έμεινε στο Hondos Center στην Ομόνοια.
Το χειρότερο είναι, πως χρησιμοποιείς λανθασμένες πληροφορίες στο πρώτο μέρος του σχολίου σου, γιά να φτάσεις στο δεύτερο μέρος σε συμπεράσματα, που έχεις ήδη προκατασκευασμένα στο μυαλό σου.
Και αμάν πιά με το "βρώμικο '89"!
Καταλαβαίνω, ότι αυτό είναι λόγος ύπαρξης του πολιτικού σου χώρου, αλλά πόσοι νομίζεις ότι ασχολούνται πιά με αυτά, ιδιαίτερα στις σημερινές συνθήκες;

Γιώργος Σαρρής είπε...

Τασο
Δεν ειναι σωστη η γραμμη όπου μπαινουν στο ιδιο καλάθι "εθνικιστικά στοιχεία, οργανωμένες δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ". Αυτη η γραμμη δημιουργει και κοντρα και μισος πολλές φορες που δεν ξερω που μπορει να βγαλει. Μην προσπαθησεις να μου πεις οτι δεν φταιει καθόλου το ΚΚΕ γι αυτη την κοντρα γιατι δεν θαναι αλήθεια. Υπάρχει ευθυνη σε όλους. Αυτη τη στιγμη όμως ο λαός περιμενει από την Αριστερα να τον οδηγησει σε νίκη γιατι κανεις άλλος δεν μπορεί να το κανει. ΟΠΌΤΕ ΌΛΑ ΑΥΤΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΜΠΟΥΝΕ ΛΊΓΟ ΣΤΗΝ ΆΚΡΗ. Ολοι πρέπει να παραιτηθούν από το αλάθητο τους κι από την παντογνωσία τους και να μπουν στην υπηρεσία των εργαζόμενων και του λαού. Αυτη την ωρα ειναι πεντακάθαρο οτι πρέπει να δημιουργηθεί Παλλαικό μέτωπο με κέντρο την Αριστερά (και όχι συστράτευση πίσω από το ΚΚΕ) για την επιβίωση του λαού και την αλλαγή του κόσμου. αΠΌ ΚΕΙ ΚΑΙ ΠΕΡΑ ΌΠΟΙΟς ΠΕΙΣΕΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΟΡΘΟΤΗΤΑ ΤΗς ΓΡΑΜΜΗς ΤΟΥ ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΜΑΖΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑ ΘΑ ΕΧΕΙ ΚΑΙ ΤΟΝ ΠΡΩΤΟ ΛΟΓΟ.

Γιώργος Σαρρής είπε...

Την Τεταρτη 29 το ΠΑΜΕ έφτασε σχεδον στο Αττικα όταν εγινε πάλι το ιδιο σκηνικό. Οταν με πηραν άνθρωποι που ηταν εκει και μου το ειπαν περπατησα απο το Συνταγμα και τους συναντησα στα Προπύλαια όπου ειχαν υποχωρήσει Υπήρχε πολύ μεγαλος εκνευρισμός και μιλώντας με τους επικεφαλεις της πορείας κατάλαβα οτι δεν ήθελαν με τιποτα να ρισκάρουν να μπουν στην πλατεία μετα από οσα ειχαν γινει. οΤΑΝ τους ειπα οτι εκτος από τους λίγους που έκαναν οτι εκαναν υπήρχαν πάρα πολλοί που περίμεναν το ΠΑΜΕ στην πλατεία άσχετα αν διαφωνουν πολιτικά, μου ειπαν οτι ηξεραν οτι υπήρχαν ομαδες με πέτρες σφυρια και πιθανον και άλλα που δεν θα μπορούσαν να ελεγχθούν εύκολα και οτι δεν θα ηταν καλό να ρισκάρουν συγκρουση. Ακόμη δεν ειχαν αποφασίσει τελικά αν θα έμπαιναν η οχι. Ειχε πάει σχεδον 1 η ώρα όταν γυρισα στην πλατεία. Μετα από μιση ώρα οταν επεσαν οι πρωτες κροτου λάμψης και αμεσως εμφανιστηκαν οι ομάδες με τις πέτρες κλπ, ανακουφίστηκα που δεν με ειχαν ακουσει. Ειλικρινα δεν ξερω τι θα μπορούσε να εχει γινει.

kolokotronis είπε...

@ Γιώργο,
τα περισσότερα πράγματα διαβάζονται από την μία και από την ανάποδη:
εάν δεν υπήρχαν οι χωριστές συγκεντρώσεις του ΚΚΕ, όλα αυτά τα χρόνια, ακόμα κάτω από την εξέδρα του Παναγόπουλου και του Πολυζωγόπουλου θα είμασταν!
επίσης, όλοι αυτοί που μεχρι πριν 2 μηνες δεν υπήρχαν καν για το ΚΚΕ,
ούτε για αυτούς υπήρχε καν το ΚΚΕ!
Όσο για την ηλιθιότητα, πολλές φορές είναι ανίατη, φίλε (εμείς πρέπει να προσπαθήσουμε, συμφωνώ μαζί σου αλλά...)
Τι τα θές.
Την επανάσταση δεν θα την κάνει η πλειοψηφία του λαού. Αυτή στην καλύτερη περίπτωση, απλώς θα συναινέσει.
Την βρώμικη δουλειά θα την κάνουμε σχετικά λίγοι. Όπως έγινε στα χρόνια μου (χαχα), όπως γίνεται πάντα!
ΥΓ. Μ' αρέσεις, γιατί από τα γραφόμενά σου, φαίνεσαι ότι είσαι αισθηματίας. Όμως όσο πλεονέκτημα είναι αυτό για την τέχνη (σου), τόσο μειονέκτημα είναι για την ταξική πάλη...

Γιώργος Σαρρής είπε...

Kolokotronis@
Βρέθηκα πολλές φορές κι από τις δυο πλευρές συζητώντας για το θέμα των κοινων συγκεντρώσεων. Επειδή δεν ειμαι καινούργιος στα πράγματα ξερω πως αν υπήρχε βούληση θα ειχε βρεθεί τρόπος συνάντησης έστω και μίνιμουμ, όπως βρίσκεται τελευταία. Η παρουσία αυτες τις 3-4 φορές στο Συνταγμα του ΚΚΕ μαζί με τους άλλους το αποδεικνύει. Φυσικά και υπήρχαν ανειλικρινείς δηλώσεις για ενότητα από πλευρές των υπολοίπων αλλα΄γενικά πιστευω οτι ήθελαν τις κοινες συγκεντρώσεις. Ουτε εκεινοι ήταν μπροστα στην εξεδρα του Παναγόπουλου. Ουσιαστικά ηταν 3 συγκεντρωσεις σε 1. Πεδιο Αρεως, Μουσειο, Πολυτεχνειο.Μπροστα στην εξεδρα δεν ηταν πάνω από 1000 άτομα σε συγκεντρωσεις 50000 στην Πατησιων.
Μην υποτιμας την αξια του συναισθηματισμού. Η ισορροπία καρδιας,νου,ενστικτου ηταν και ειναι αναγκαια για να παρεις αποφασεις. Αλλωστε αν ριξεις μια ματια στο μπλογκ θα καταλάβεις γιατι άλλοι καλλιτεχνες με κατηγορουν ότι ειμαι υπερβολικα ρεαλιστης και λογικός.

Γιώργος Σαρρής είπε...

Πραγματικα την επανασταση θα την κάνουν λίγοι με την ανοχή-αποδοχή φυσικά του λαου που πρέπει να προσχωρήσει οταν ερθει η ωρα(αλλιως δεν μπορεί να επιβιωσει).
Το θέμα ειναι να καταλάβουν όλοι (και το ΚΚΕ) οτι μεσα σε αυτούς τους λίγους σε όλη την πορεία προς τα εκεί θα υπάρχουν συνειφεροντας άποψη και πράξη διαφορετικές δυνάμεις κι όχι το ενα και μοναδικό επαναστατικό κόμμα. Αυτες ειναι ξεκαθαρα λάθος αντιλήψεις.Δες τη Ρωσικη επανασταση. Δεν ηταν μόνο οι μπολσεβίκοι στο Επαναστατικό συμβούλιο. Ακόμη κι αν το κόμμα αυτο ηταν 100% σωστό μόνο και μόνο εξ αιτιας της τόσης δύναμης θα εμφάνιζε φαινόμενα ελλειψης δημοκρατίας. Κανεις δεν κατέχει την απόλυτη αλήθεια και δεν μπορεί να την κατέχει. Η δημοκρατία που οραματιζόμαστε δεν μπορεί να μην ειναι πολύχρωμη. Αλλιως δεν θα ειναι δημοκρατία.

ShareThis