Ναι, τώρα και στη Γλυφάδα, το χιόνι χτυπάει στο τζάμι.
Θα μου πεις, και τι καλό έχει αυτό; Εδώ άνθρωποι ξεπαγιάζουν κι εσύ χαίρεσαι;
Μάλλον είναι αυτή η μαγεία του χιονιού, του λευκού δεν ξέρω το γιατί και το πώς, που κάνει μάλλον να χαίρονται ακόμη κι αυτοί που ξεπαγιάζουν. Εστω για λίγο, μέχρι να ξαναγυρίσουνε οι σκέψεις.
Τα παιδιά στο σχολείο θά' χουν χάσει σίγουρα το μυαλό τους. Σιγα να μην ακούνε τη δασκάλα. Ολα θα περιμένουνε το διάλειμμα και θα κοιτάζουν έξω!
Για την ώρα πάντως κόλλησα κι εγώ στο τζάμι και τα λευκά μυγάκια που πάνε όπου τα σπρώχνει ο άνεμος.
Οπως και να το κάνεις, από το άλλο τζάμι, το γυαλί που μεταδίδει από το Βερολίνο την επίσκεψη Σαμαρά, καλύτερα εδώ, χίλιες φορες καλύτερα! Κολλημένος σ' αυτό εδώ το παράθυρο που βλέπει στον Υμηττό Που θα έβλεπε δηλαδή, αν ο Υμητός φαινόταν. Τωρα είναι χαμένος, μπουκωμένος σ΄ ενα πυκνό θολό άσπρο, έχει ρίξει πάνω του ένα σύννεφο χιονιού.
"Ηρθε ο χειμώνας..." λοιπόν σήμερα.
"Κι ο κοσμάκης τά' χει χάσει.." που λέει και το τραγούδι.
Αλλά παλτουδιά καινούργια... δεν το βλέπω.
Καμιά αγκαλιά το πολύ.
"...μα το δικό μου κι αν επάλιωσε παλτό
έχω εσένα κι ούτε νοιάζομαι γι αυτό"
Κουράγιο αδέρφια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου