Αυτο που βλέπουμε να συμβαίνει "ξαφνικά" γύρω μας, είναι ένα τέτοιο επεισόδιο.
Ενός επεισοδίου βέβαια μύρια έπονται, και φυσικά είναι λάθος να προσπαθεί κανείς να παραστήσει το μάντη και να προβλέψει τι θα γίνει τελικά με τη ΔΗΜΑΡ, την τρικομματική ή τη δικομματική κυβέρνηση. Επίσης θα είναι και εκτός ουσίας.
Ακούμε γύρω από χθες το βράδυ που πρόκυψε το σκάλωμα, ακόμη και πανηγυρισμούς για την "αποδυνάμωση" της τρικομματικής. Η "αποδυνάμωση" όμως της τρικομματικής από μόνη της δε λέει τίποτα αν δε συνοδευτεί από δυνάμωμα του λαικού κινήματος που πρέπει να σηκωθεί, να πιστέψει στον εαυτό του, να πάρει την πρωτοβουλία και να απαντήσει.
Φαίνεται πως η περσινή "ελπίδα" ή μάλλον τραγωδία των εκλογών δε δίδαξε και πολλά.
Τότε σε μια κορύφωση της λαικής διαμαρτυρίας, το σύστημα μη μπορώντας να κάνει αλλιώς, εγκατέλειψε την επιλογή Παπαδήμου και πήγαμε σε εκλογές. Πήγαμε όμως σε εκλογές οχι μέσα σε κλίμα έντασης και παραπέρα κορύφωσης των διεκδικήσεων, της δήλωσης της λαικής δυσφορίας και της άρνησης του λαού, μέσα από αγώνες, κινητοποιήσεις, απεργίες και διαδηλώσεις, να συνεχίσει στον ίδιο δρόμο της εξαθλίωσης και της λιτότητας, αλλά μέσα σε κλίμα "ηρεμίας" όπως ακριβώς ήθελε το σύστημα που πάντα με τον ίδιο τρόπο παίζει το χαρτί των εκλογών.
Ετσι η "συντριπτική ήττα" των "μνημονιακών δυνάμεων" και η "μεγάλη νίκη του λαού" περιέργως οδήγησαν στην πιο σκληρή ως τώρα μνημονιακότατη κυβέρνηση που συνεχίζει, και μάλιστα με λιγότερη ενόχληση από πριν, το καταστροφικό έργο της.
Κάλλιστα το ίδιο μπορεί να γίνει και τώρα. Οι τριγμοί που ακούμε και βλέπουμε στην τρικομματική και τη ΔΗΜΑΡ, μπορούν εύκολα να οδηγήσουν σε μια ακόμη πιο σκληρή δικομματική αυτή τη φορά κυβέρνηση, σε μια ακόμη πιο συντηρητική στροφή και ακόμη μεγαλύτερη διάθεση συμβιβασμού το λαό, αν δεν υπάρξει από τα κάτω ένα δυνατό λαικό κίνημα που να σπρώχνει τα πράγματα προς την αντίθετη πλευρά και τη ριζοσπαστικοποίηση της συνείδησης του λαού.
Οπως βλέπουμε, το σύστημα έχοντας σύμμαχό του τα ΜΜΕ, θα παίξει ξανά και ξανά τα χαρτιά του εκβιασμού και της τρομοκράτησης, προκειμένου να στριμώξει το λαό μέσα στα όρια εκείνα που τον καθιστούν ακίνδυνο.
Το ζήτημα όμως είναι πάντα τι θα κάνουμε εμείς για μας, ο λαός για το λαό.
Θα δούμε ότι οι σωτήρες και τα από αλλού προγράμματα σωτηρίας, φτωχών και πλουσίων-που όμως φτιάχνουν οι πλούσιοι καπιταλιστές "για το κοινό καλό", οδηγούν τα φτωχά λαικά στρώματα στο γκρεμό;
Θα δούμε ότι ο μόνος δρόμος είναι ο δρόμος της αμφισβήτησης αυτου του δήθεν ακλόνητου συστήματος;
Θα δούμε ότι μόνο ο αγώνας, και μάλιστα ο οργανωμένος αγώνας μέσα από τα σωματεία και τις οργανωσεις, μπορεί να δώσει διέξοδο και πραγματική προοπτική κι ελπίδα;
Ή ακούγοντας τα κηρύγματα εφησυχασμού των σωτήρων, θα μείνουμε ανενεργοί παρακολουθώντας το θέατρο σκιών των κορυφών, που με τόση σπουδή και τέχνη το κάνουν να μοιάζει με αλήθεια, όπου "δειλοί , μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα, προσμένουμε ίσως κάποιο θάμα";
Το ότι "ο Βασιλιάς είναι γυμνός" δε λέει και πολλά αν κάποιος δεν τον ρίξει από το θρόνο του.
Αλλιώς όλο και κάποιος θα βρίσκεται πάντα να του ρίχνει ένα ρούχο επάνω του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου