Τελικά έπεσε και ο Μόρσι και για άλλη μια φορά ο λαός της Αιγύπτου ΝΊΚΗΣΕ αλλά... χωρίς να νικήσει.
Ο λαός βγήκε στους δρόμους και μετά από αγώνα και τεράστιες διαδηλώσεις βρέθηκε να πανηγυριζει για άλλη μια φορά στην πλατεία Ταχρίρ.
Και όλοι αυτοί οι τρελοί πανηγυρισμοί με αστυνομικούς στρατιώτες και λαό να χορεύουν μεθυσμένοι, σε κάποιους από μας έφεραν σίγουρα χαρά για τη χαρά των ανθρώπων εκεί, αλλά και πολλές σκέψεις μαζί με κάποιο σφίξιμο στο στομάχι, αφού πάλι βρέθηκε ο τρόπος τα πράγματα να μεινουν στη μέση και τα όνειρα να ξαναμπούν στο ψυγείο μέχρι νεωτέρας. Γιατί βέβαια ο δρόμος που ψάχνει εκεί ο λαός παραμένει κλειστός ακόμη και για τα πιο απλά.
Και εκεί, όπως και παντού αλλού, η εξουσία δεν είναι σε θέση ούτε να τάξει, ούτε να λύσει τις πιο απλές και βασικές ανάγκες των ανθρώπων που υποφέρουν. Η Παγκοσμιοποίηση και το άπλωμα του ανταγωνισμού σε όλα τα μήκη και τα πλάτη του πλανήτη, το σπάσιμο των στεγανών για χατίρι της κερδοφορίας των τεράστιων μονοπωλίων που τρέχουν ελεύθερα από δεσμά σε όλες τις θάλασσες και τις στεριές αυτού του κόσμου, έχει βάλει πολύ στενά όρια στην ικανοποίηση ακόμη και των πιο απλών και ολοφάνερα δίκαιων λαικών διεκδικήσεων. Κάτι πιο πολύ από τις εναλλαγές προσωπων και κυβερνήσεων πρέπει να γίνει παντού.
Δε μηδενίζονται φυσικά οι τεράστιες διαδηλώσεις του λαού της Αιγύπτου που παλεύει όπως όπως να βρει ένα δρόμο στον ήλιο. Οι άνθρωποι που υποφέρουν εκεί γράφουν την ιστορία τους με γενναιότητα και αξίζουν το θαυμασμό όλων. Ομως κάποτε όλοι αυτοί οι πραγματικά ηρωικοί αγώνες πρέπει να αποκτήσουν και αποτελεσματικότητα. Η ζωή μας δεν είναι ταινία που τελειώνει μέ ενα happy end πανηγυρισμών. Συνεχίζεται και την άλληστιγμή όταν οι "νικητές" γυρίζουν σπίτι τελικά ηττημένοι, χωρίς ούτε ένα πιάτο φαΐ στο τραπέζι.
Σίγουρα για άλλη μια φορά ο λαός εκεί έφερε σε δύσκολη θέση και την εκεί άρχουσα τάξη(όλες της τις αποχρώσεις και απόψεις) και τον διεθνή Ιμπεριαλισμό. Ομως δεν κατάφερε τελειωτικά να σφραγίσει νικηφόρα τις εξελίξεις και βέβαια δεν θα μπορούσε να το κάνει χωρίς να προτείνει και να παλεύει για κάποια μορφή δικής του εξουσίας.
Αυτό που μένει βέβαια είναι η εμπειρία που αποκτάει και ο Αιγυπτιακός λαός αλλά και όλοι όσοι παρακολουθούν και διαβάζουν τις εξελίξεις.
Σίγουρα στις μέρες που ζούμε, σε όλους μας αρέσει να βλέπουμε λαούς να εξεγείρονται και να διεκδικούν το δίκιο τους. Αναγνωρίζοντας όμως μόνο θετικά σε όλες αυτές τις διαδικασίες και αποθεώνοντάς τες(ονομάζοντάς τες και επαναστάσεις) χωρίς να φροντίζουμε να δούμε το τι δεν πάει καλά και το που κολλάει το πράγμα, μπορεί μια ζωή να πανηγυρίζουμε για τα "θετικά βήματα" την ίδια στιγμή που το πραγματικά θετικό, το κύριο που θέλουμε κι έχουμε ανάγκη δεν θα έρχεται. Την ίδια ώρα άλλοι θα συνεχίζουν να τρώνε με χρυσά κουτάλια, ενώ κάτω από τις σημαίες που θ'ανεμίζουν χαρούμενες άνθρωποι θα πεθαίνουν από την πείνα, την εξαθλίωση και τους πολέμους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου